
Το Χρυσάφι του Ρήνου
- Rheingold
- 2022
- Γερμανία
- Γερμανικά, Κουρδικά, Ολλανδικά, Αραβικά, Αγγλικά, Τουρκικά, Περσικά
- Αστυνομική, Βιογραφία, Γκανγκστερική, Δραματικό Θρίλερ, Δραμεντί, Θρίλερ, Μαύρη Κωμωδία, Μουσική
- 12 Ιανουαρίου 2023
Συρία, 2010. Ο Τζιγουάρ Χατζάμπι, μετέπειτα διάσημος και ως ράπερ Ξατάρ, υπόκειται σε βασανιστήρια για να αποκαλύψει την τοποθεσία ενός αποθέματος κλεμμένου χρυσού μετά από μια μεγάλη ληστεία. Η παραμονή του στο συνωστισμένο κελί θα τον κάνει να ανατρέξει στη ζωή του, ξεκινώντας από την παιδική του ηλικία όταν η οικογένειά του χρειάστηκε να διαφύγει από το Ιράν και να καταλήξει τελικά στη Γερμανία.
Σκηνοθεσία:
Fatih Akin
Κύριοι Ρόλοι:
Emilio Sakraya … Giwar Hajabi
Mona Pirzad … Rasal Hajabi
Kardo Razzazi … Eghbal
Ilyes Raoul … Giwar Hajabi
Sogol Faghani … Shirin
Ensar ‘Eno’ Albayrak … SSIO
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Fatih Akin
Παραγωγή: Fatih Akin, Nurhan Sekerci-Porst
Φωτογραφία: Rainer Klausmann
Μοντάζ: Andrew Bird
Σκηνικά: Tim Pannen
Κοστούμια: Katrin Aschendorf
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Rheingold
- Ελληνικός Τίτλος: Το Χρυσάφι του Ρήνου
Σεναριακή Πηγή
- Αυτοβιογραφία: Alles oder Nix: Bei uns Sagt Μan του Giwar Hajabi.
Παραλειπόμενα
- Η αυτοβιογραφία του γκάνγκστα ράπερ Xatar κυκλοφόρησε το 2015, και το επόμενο έτος βγήκε ομώνυμο άλμπουμ. Ήταν μια έκδοση της μουσικής εταιρίας του Xatar, ιδρυμένης το 2007 πριν τα γεγονότα που βλέπουμε επί του φιλμ.
- Ο ράπερ δήλωσε ότι όταν έμαθε για τα σχέδια του Fatih Akin εξεπλάγη, αλλά στη συνέχεια βοήθησε την παραγωγή περνώντας αρκετό χρόνο με τον Emilio Sakraya.
- Εκτός από τη Γερμανία, γυρίσματα έγιναν και σε Ολλανδία, Μαρόκο και Μεξικό.
- Όσον αφορά τη χώρα του, αυτή ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία του Fatih Akin, κόβοντας 670 χιλιάδες εισιτήρια.
Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 12/1/2023
Τρία χρόνια μετά το εμπνευσμένο από φρικιαστική αληθινή ιστορία Χρυσό Γάντι, το οποίο ήταν ασυνήθιστα προβοκατόρικο για τη φιλμογραφία του, ο δημοφιλής Φατίχ Ακίν επιστρέφει με την πρώτη του κινηματογραφική βιογραφία. Το Χρυσάφι του Ρήνου, με τον εύστοχα πολυσήμαντο τίτλο που παραπέμπει στον Βάγκνερ αλλά και στα πραγματικά γεγονότα που καλύπτει η ταινία, αφηγείται την ιστορία του κούρδου σταρ της χιπ-χοπ Γκιγουάρ Χατζαμπί, ευρέως γνωστού με το όνομα Xatar. Είναι αληθινά larger-than-life συνθήκη αυτή που τίθεται ενώπιον του Ακίν ˙ ο Xatar γεννήθηκε σε μια σπηλιά στο Ιράν, έζησε την προσφυγιά, βρέθηκε σε καταυλισμούς στο Παρίσι, σε καλύτερες συνθήκες στη Βόννη και το Άμστερνταμ, μπλέχτηκε με το εμπόριο ναρκωτικών, με την προστασία στα κλαμπ, προσπάθησε να στήσει δική του επιχείρηση, φυλακίστηκε και εντέλει γνώρισε σημαντική επιτυχία στη μουσική βιομηχανία μέσα από το κελί του.
Η φράση «βίος και πολιτεία» φαντάζει μικρή για να περιγράψει τη ζωή του συγκεκριμένου ανθρώπου. Ο Ακίν θαμπώνεται τόσο έντονα από την απίθανη διαδρομή του ήρωά του που εντέλει δεν κατορθώσει να φωτίσει με πολυδιάστατο τρόπο κανέναν από τους σταθμούς της ιλιγγιώδους ζωής του. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η ταινία δεν είναι αρκούντως απολαυστική, αφού ο γερμανός δημιουργός ελίσσεται με άνεση ανάμεσα στα κινηματογραφικά είδη και διατηρεί το προσωπικό του ύφος, φιλοτεχνώντας ένα φιλμ με κάμποσο μεράκι που συνδυάζει την ταινία ενηλικίωσης με το heist-movie. Η προσπάθειά του όμως να εντάξει τόσο πολλά διαφορετικά στοιχεία στην αφήγηση μάς αφήνει με μια αίσθηση βεβιασμένης προσπάθειας και μερικώς ωραιοποιημένης παράθεσης γεγονότων. Η ταινία διασχίζει πολλούς τόπους, είναι όμως δύσκολο να αντιληφθούμε πού πραγματικά χτυπάει η καρδιά της.
Ο Ακίν εμπιστεύεται το χιουμοριστικό στοιχείο στην εξιστόρηση μιας σκοτεινής ιστορίας και πράττει πολύ ορθά, αφού η διακωμώδηση θλιβερών ή και τραγικών καταστάσεων είναι γραμμένη στο κινηματογραφικό του DNA και την καταφέρνει με χαρακτηριστική άνεση. Τονικά, λοιπόν, η ταινία είναι άρτια, με στιβαρό ρυθμό και αφηγηματική καθαρότητα παρά τα χωροχρονικά άλματα. Ενέργεια και ένταση υπάρχει σε αφθονία, όμως δεν αρκεί για να επιτρέψει στην ιστορία να αναδείξει τις αμέτρητες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις της πρωτογενούς αφήγησης, με αποτέλεσμα η ταινία να κινείται σε απρόσμενα ασφαλή κοινωνικοπολιτικά μονοπάτια μοναδιάστατης σκέψης και έκφρασης.
Συνολικά, στο Χρυσάφι του Ρήνου συναντάμε έναν κεφάτο Φατίχ Ακίν που απολαμβάνει την ιστορία που μας παρουσιάζει, αλλά στέκει μακριά από την αιχμηρότητα της συνήθους κινηματογραφικής γραφής του. Αρκείται στο διασκεδαστικό στοιχείο της ταινίας του και αποφεύγει τα βαθύτερα νερά που θα έκαναν πυκνότερο το φιλμικό κείμενο. Ίσως βέβαια ακόμα και έτσι δύναται -και μακάρι- να γεμίσει τις αίθουσες, αφού το τελικό του αποτέλεσμα είναι αν μη τι άλλο αξιοπρεπές.
Βαθμολογία: