Red Notice

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 3/11/2021

Στις πόσες ταινίες «απάτη μέσα στην απάτη» καίγεται το είδος; Καλώς ή κακώς, το κοινό έχει εκπαιδευτεί διαχρονικά, και ειδικά τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες, πάνω στην ανατροπή και το πότε να την περιμένει. Περιπτώσεις σαν το «Red Notice» μοιάζουν σαν να απευθύνονται σε θεατές που δεν έχουν παρακολουθήσει στενά τις εξελίξεις στον mainstream κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια. Αλλά και πέραν μιας πλοκής που ακόμη κι αν δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εντελώς προβλέψιμη, εντούτοις παίζει με εντελώς ασφαλή και αναμενόμενο τρόπο με τις συμβάσεις της μέσης «κομπινοπεριπέτειας», γενικότερα επικρατεί μια νοοτροπία ξεπερασμένη σε επίπεδο διασκέδασης, που δυστυχώς εδώ από συγκυρία συνδέεται και με το πιο πολυδάπανο project στη μέχρι τώρα ιστορία του Netflix. Και το παράδοξο είναι πως η ένδεια φρέσκων ιδέων, μαζί με την πληθώρα κλισέ (καλά κρατούν τα καλαμπούρια με εθνοτικά στερεότυπα για ένα Χόλιγουντ που υποτίθεται πως βρίσκεται σε μεταβατική φάση σχετικά με τέτοια ζητήματα), μεταδίδουν μια αίσθηση φτήνιας, παρά την εναλλαγή των εξωτικών τοποθεσιών και τα προσεγμένα οπτικά εφέ. Οποιαδήποτε υποψία φινέτσας, που συνήθως εμπεριέχεται σε ένα φιλμ της συγκεκριμένης δημοφιλούς υποκατηγορίας, έχει πάει περίπατο σε μια συνταγή κατευθείαν για -υπερβολικά- εύπεπτη κατανάλωση.

Σκηνοθετικά, αν και τα πάντα κυλούν διεκπεραιωτικά, τουλάχιστον τηρούνται κάποια βασικά μπλοκμπαστερικά στάνταρ για τα προσχήματα. Το μεγάλο πρόβλημα εδώ είναι το σενάριο. Όσο η ιστορία προχωράει από τη μία σεκάνς στην άλλη, σε ένα ατέρμονο γαϊτανάκι που πατάει αποκλειστικά πάνω σε τέσσερα στοιχεία (δράση, αστειάκια, exposition, ανατροπές), τόσο πιο φανερή γίνεται η αδυναμία του Rawson Marshall Thurber να πλάσει πραγματικά ολοκληρωμένους χαρακτήρες που να μην πατάνε σε δοκιμασμένα στερεότυπα, όσο και να εξελίξει μια πλοκή που να πατάει στα δικά της πόδια και μην έχει σε υπερθετικό βαθμό άτσαλα δάνεια από το εμπορικό σινεμά των τελευταίων δεκαετιών. Για να μη γίνει εκτεταμένη αναφορά σε ευκολίες και αναληθοφάνειες, τόσο έντονες που καθιστούν αδύνατο το σασπένς, ή στην ποιότητα του χιούμορ που συνοψίζεται στην τεμπέλικη οδό του «βομβαρδίζω με δέκα αναφορές στην ποπ κουλτούρα ανά λεπτό»…

Κι ενώ μεγάλο κομμάτι του προϋπολογισμού σίγουρα ξοδεύτηκε για την πρωταγωνιστική τριπλέτα (για αυτό σίγουρα και οι δεύτεροι ρόλοι είναι σαν να μην υπάρχουν), βλέποντας κανείς το τι προκύπτει επί της μεγάλης οθόνης μπορεί να σκεφτεί «κρίμα τα λεφτά», μεταξύ άλλων και για το γεγονός ότι τα προσοδοφόρα ονόματα δεν «αγοράζουν» αναγκαστικά και χημεία… Ανάμεσα στους αμέτρητους μανιερισμούς στιλ «Deadpool» στους οποίους έχει προχωρήσει ο Ryan Reynolds από το 2016, ο συγκεκριμένος πρέπει να είναι ο χειρότερος, βγάζοντας προς τα έξω πολύ εμφατικά μια εικόνα του τύπου «αγγαρεία κάνω, ποινήν εκτίω». Η δε Gal Gadot καλείται να ανταποκριθεί ερμηνευτικά σε ένα μείγμα κωμικότητας κι ερωτισμού που έχει ξεπηδήσει από ξεπερασμένα πια κινηματογραφικά πρότυπα, για αυτό ίσως εντοπίζεται και μια αμηχανία από μέρους της σχετικά με τον συγκεκριμένο ρόλο. Ο Dwayne Johnson, αν και δεν κάνει κάτι πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα του, μάλλον διασώζεται συγκριτικά. Μπροστά όμως στα άλλης φύσης προβλήματα του φιλμ, τρεις ηθοποιοί που δεν βρίσκονται σε φόρμα μάλλον δεν έχουν τόση σημασία.

Βαθμολογία: