Pandorum

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 16/11/2009

Το Pandorum είναι ένα ψηφιδωτό ταινιών επιστημονικής φαντασίας που ξεκινούν από το Alien, περνούν στο Σολάρις και καταλήγουν στο Red Planet και το Moon. Σας κούφανα; Το θέμα εδώ δεν είναι οι επιλογές, οι αναφορές ή οι θεματικές αναζητήσεις, αλλά ο συνδυασμός όλων των στοιχείων που έχουμε δει κατά καιρούς στο σινεμά. Το Pandorum δομείται πάνω στην αρχή του μπλοκμπάστερ, δανείζεται στοιχεία από την επιστήμη της αστροναυτικής, την εξωγήινη θεωρία και το μυστικισμό και αναπτύσσει μία γενική άποψη για τη δύναμη του ανθρώπινου μυαλού και τις δοκιμασίες που βάζει η φύση. Η διαπλανητική μετανάστευση και μία υστερική προσπάθεια προφητισμού είναι τα βασικά δομικά στοιχεία του σεναρίου, το οποίο στη συνέχεια επεκτείνεται σε περισσότερες από μία θεματικές.

Συνεπώς, προκειμένου να διατηρηθεί η επαφή με το κοινό που προτιμά την ακατάπαυστη δράση, κυρίως όμως για να καλυφθεί η στουντιακή αισθητική και ο φτωχός προϋπολογισμός, αυξάνεται η αδρεναλίνη με σεναριακά στολίδια και σκηνοθετικά τρικ. Είναι στιγμές που με τις σκηνοθετικές επιπολαιότητες του Christian Alvart, χάνεις την αίσθηση του ποιος κάνει τι, όμως υπάρχουν άλλα στοιχεία, όπως η βατή σεναριακή γλώσσα ή η ανατροπή στις σκηνές δράσεις, που σε αναγκάζουν να παραμείνεις στο κάθισμά σου.

Πάντα ξέρεις τι σε περιμένει, όταν στη θέση του πρωταγωνιστή δεσπόζει το όνομα του Dennis Quaid. Οι υπόλοιποι δε ηθοποιοί -με εξαίρεση και τον Ben Foster – βρίσκονται εκτός κλίματος, εκτός ιστορίας και στέκονται στο κάδρο απλά για να είναι εκεί…Αυτή, όμως, η αμερικανιά, αισθάνεσαι ότι βάζει τα δυνατά της για να ξεφύγει από τα συνήθη και προβλέψιμα. Θαρρείς πως είναι μία ανάπλαση της Alien λογικής, με στόχους προπάντων ψυχαγωγικούς, που δεν θέλει να εξαντληθεί μονάχα στην δράση, τη βία και το αίμα. Αναπτύσσει μία δική της sci-fi θεωρία, που εξελίσσεται ομαλά λόγω αυξημένων αφηγηματικών αντοχών και στο τελικό της ξέσπασμα νοιώθεις ότι σε έχει βομβαρδίσει με δόσεις κοινωνικής κριτικής, επιστημονικού λόγου και συμβολισμούς για το άγνωστο. Για b-movie είναι μια χαρά, ως τέτοιο να το δείτε. Παραπέμπει σε κάτι διαφορετικό και σίγουρα δε σε αφήνει αδιάφορο.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 27/11/2009

Του Alvart του έβαλαν διαγώνισμα να γράψει το Άλιεν… κι αυτός παρέδωσε το Resident Evil. Με αδυναμίες που αποκαλύπτουν έναν τελείως άπειρο σκηνοθέτη με όρεξη που προσπαθεί να κάνει mainstream τρόμο, κι αν αναζητήσετε κάποιες αρετές θα τις εντοπίσετε στη χαοτική του δομή. Αν εξαρχής ήταν μια b-movie, μπορεί να είχαμε κάτι πιο δυνατό. Με το να μπαίνει απότομα στο σκοτάδι και να κοπιάζει να σου επιβάλει τον εφιάλτη του, κερδίζει πόντους από τους σκαπανείς των cult. Με το να έχει όμως έναν Dennis Quaid καθήμενο κι έναν άμοιρο Ben Foster να τρέχει και να μη φτάνει, κερδίζει πόντους από ανέκδοτο…

Ακόμα και να είσαι σε καλή διάθεση κι έτοιμος να συμμεριστείς το κλειστοφοβικό κλίμα που απελπισμένα θέλει να σου επιβάλει, το έργο παρέχει τη χειρότερη και πιο ερασιτεχνική ηχητική μπάντα που έχει ακουστεί εδώ και χρόνια σε μεγάλη οθόνη. Εκεί που πας να το πάρεις στα σοβαρά, εκεί νομίζεις πως ο Ed Wood γυρίζει ακόμα ταινίες. Και τα τέρατα; Υπάρχει κάποιος διαγωνισμός στο Χόλιγουντ που καλεί νέους σκιτσογράφους να παρουσιάσουν ανθρωποειδή τέρατα που δεν έχουν ακόμα βγει σε ταινία; Τέλος πάντων, θα το φάμε κι αυτό γιατί κάπου-κάπου απολαμβάνει τις αδυναμίες του.

Βαθμολογία: