Κανένας

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 18/4/2021

Ο Χατς Μάνσελ είναι ένας άνθρωπος της ρουτίνας, όχι με την καλή έννοια. Οι μέρες του περνάνε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ξυπνά, γυμνάζεται, ετοιμάζει πρωινό για την οικογένεια, παίρνει το λεωφορείο, πάει στη δουλειά του ως λογιστής, επιστρέφει σπίτι το απόγευμα, ανταλλάσσει ελάχιστες κουβέντες με την απομακρυσμένη σύζυγο και τα δύο τους παιδιά, και την επόμενη αρχίζει ξανά την ίδια διαδικασία. Δεν φαίνεται να έχει φίλους, δεν φαίνεται να έχει τη συμπάθεια των οικείων, ούτε καν της γυναίκας του και του μεγάλου γιου του. Με λίγα λόγια, ο Χατς Μάνσελ δεν είναι ευτυχισμένος. Είναι όμως επιλογή του. Δεν τον έφερε η ζωή σε αυτή τη θέση, αν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η «ζωή» ευθύνεται για τον τρόπο που τη ζούμε. Όχι, ο Χατς διάλεξε να κάνει αυτή τη ζωή για να κρύψει τον αληθινό εαυτό του. Επέλεξε να παντρευτεί, να κάνει παιδιά και να γίνει λογιστής για να ημερώσει το θηρίο μέσα του. Επέλεξε να γίνει ένας «κανένας», αλλά αυτό σταματά εδώ. Η διάρρηξη στο σπίτι του, η πρόσωπο με πρόσωπο συνεύρεση με τους διαρρήκτες, η απαξίωση στο πρόσωπο του γιου του, γιατί δεν έκανε τίποτα για να τους σταματήσει, ο προκλητικός πεθερός και ο αδερφός της γυναίκας του συντελούν στην έκρηξη του «κανένα» και στην ανάσταση του αληθινού εαυτού του.

Πρώτα θύματα, μια ομάδα νεαρών που παρενοχλούν ένα κορίτσι στο λεωφορείο. Η σκηνή είναι έντονη, τα χτυπήματα άλλοτε μεθοδευμένα άλλοτε απλώς σκληρά, μέχρι ο πρωταγωνιστής να ξεσκουριάσει. Ο Χατς δεν είναι δα και ο Ράμπο, έχει σίγουρα το ένα τρίτο της μυϊκής μάζας του, αλλά έλα που όσο τον παρακολουθείς σε αυτή την εξαιρετική σκηνή μάχης, όσο τον βλέπεις να ματώνει και να ξανασηκώνεται, τόσο πιο πολύ σε πείθει ότι το έχει! Και η σκηνή τελειώνει, οι νεαροί έχουν φάει αρκετό ξύλο, και ο ένας βρίσκεται λίγο αργότερα διασωληνωμένος. Αυτός ο ένας είναι που θα φέρει τη μεγάλη αναστάτωση. Είναι αδερφός του Γιουλιάν, ενός ρώσου εγκληματία χωρίς φραγμούς. Ο Γιουλιάν θα κυνηγήσει τον Χατς, κι εμείς θα κατανοήσουμε ακόμα περισσότερο τη φύση του ήρωα, μέσα από αυτό το κυνηγητό.

Εξαιρετική ταινία δράσης! Εκπληκτικό μοντάζ, από τις πρώτες κιόλας σκηνές, εκεί που κατανοούμε απόλυτα τη μίζερη ζωή του πρωταγωνιστή, του πάρα πολύ καλού Μπομπ Όντενκερκ, μέσα από την επανάληψη των πλάνων. Είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής ο Όντενκερκ, όμως η ταινία ανήκει εξίσου και στους υπόλοιπους δημιουργικούς συντελεστές, όπως τον μοντέρ, που ήδη αναφέραμε. Η δουλειά του σκηνοθέτη, του ρώσου Ίλια Ναισούλερ, τον οποίο δεν γνώριζα, φανερώνει έναν άνθρωπο με φρέσκια ματιά, καθώς ένα θέμα που έχουμε ξαναδεί στον κινηματογράφο καταφέρνει να το αποδώσει σαν κάτι νέο. Και δεν είναι μόνο η δράση. Το ένδυμα της ταινίας είναι σαφώς «ταινία δράσης», υπάρχει όμως μια υπόγεια σαρκαστική διάθεση, μερικές σατιρικές αιχμές και μαύρο χιούμορ, που ο συνδυασμός τους απογειώνει αυτό που βλέπεις.

Ειδική μνεία εδώ στον αγαπημένο Κρίστοφερ Λόιντ, που υποδύεται τον πατέρα του Χατς. Πρώην πράκτορας του FBI, ζει σε οίκο ευγηρίας πια, αλλά όταν έρχεται η στιγμή παίρνει ξανά το όπλο του, και ο Λόιντ φαίνεται να το διασκεδάζει απίστευτα. Το επιτελείο των ηθοποιών είναι γενικά αξιόλογο. Η Κόνι Νίλσεν αποδίδει άψογα την απογοητευμένη σύζυγο και ο Αλεξέι Σερεμπριάκοφ, που παίζει τον Γιουλιάν, μόνο και μόνο εμφανισιακά σου βγάζει αυτό το κτηνώδες που απαιτεί ο ρόλος.

Προφανώς το Nobody προτείνεται χωρίς ενδοιασμούς στους φίλους των ταινιών δράσης. Ενέργεια, γρήγορο μοντάζ, καλοί ηθοποιοί, απρόσμενες μουσικές επιλογές. Υπάρχει στιλιζαρισμένη βία κι αρκετό αίμα, είτε ψηφιακό είτε πρακτικό, οπότε σίγουρα δεν είναι ταινία που μπορούν να παρακολουθήσουν όλοι χωρίς ενδοιασμούς. Μην ξεχνάμε, ωστόσο, ότι η βία στον κινηματογράφο λειτουργεί κυρίως καθαρτικά. Δεν ωθεί ο κινηματογράφος στη βία. Η έλλειψη παιδείας μπορεί να το κάνει αυτό με μεγαλύτερη ευκολία.

Βαθμολογία: