Στα Ίχνη του Χαμένου Θησαυρού
- National Treasure
- 2004
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ισπανικά
- Δράσης, Μυστηρίου, Περιπέτεια
- 14 Ιανουαρίου 2005
Από την παιδική του ηλικία, ο αρχαιολόγος Μπεν Γκέιτς γνώριζε για τον έναν χαμένο εδώ και 2.000 χρόνια θησαυρό, καθώς οκτώ γενιές της οικογένειάς του προσπαθούσαν να τον εντοπίσουν. Τώρα, ο Μπεν, έχοντας αρκετά στοιχεία, γνωρίζει ότι για να βρει τον θησαυρό θα πρέπει να κλέψει τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, στη συνέχεια να αποκωδικοποιήσει τον κρυμμένο χάρτη, και να ξεφύγει από το FBI και τους υπόλοιπους που αναζητούν τον χαμένο θησαυρό.
Σκηνοθεσία:
Jon Turteltaub
Κύριοι Ρόλοι:
Nicolas Cage … Benjamin Franklin Gates
Diane Kruger … Δρ Abigail Chase
Justin Bartha … Riley Poole
Sean Bean … Ian Howe
Jon Voight … Patrick Henry Gates
Harvey Keitel … πράκτορας Peter Sadusky
Christopher Plummer … John Adams Gates
Oleg Taktarov … Viktor Shippen
Annie Parisse … πράκτορας Dawes
Mark Pellegrino … πράκτορας Ted Johnson
Don McManus … Δρ Stan Herbert
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jim Kouf, Cormac Wibberley, Marianne Wibberley
Στόρι: Jim Kouf, Oren Aviv, Charles Segars
Παραγωγή: Jerry Bruckheimer, Jon Turteltaub
Μουσική: Trevor Rabin
Φωτογραφία: Caleb Deschanel
Μοντάζ: William Goldenberg
Σκηνικά: Norris Spencer
Κοστούμια: Judianna Makovsky
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: National Treasure
- Ελληνικός Τίτλος: Στα Ίχνη του Χαμένου Θησαυρού
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Παραλειπόμενα
- Ήδη από το 1999, ο Jon Turteltaub είχε ανακοινώσει την ύπαρξη της ταινίας, από ένα σενάριο που γράφονταν από το 1997.
- Αρχικά η ταινία όδευε να βγει από τη θυγατρική Touchstone Pictures. Τελευταία όμως στιγμή, μεταφέρθηκε στη Walt Disney Pictures και μονταρίστηκε αναλόγως ως πιο φιλική για το σύνολο μιας οικογένειας.
- Ο σκηνοθέτης δήλωσε πως το πρώτο μοντάζ ήταν κοντά στις τέσσερις ώρες.
- Εννιά ήταν τα άτομα που έκαναν μια τελική επεξεργασία στο σενάριο, δίχως να δουν το όνομα τους στα κρέντιτ. Ανάμεσα σε αυτά ήταν ο σκηνοθέτης και οι Terry Rossio, Ted Elliott.
- Παρά τις μέτριες κριτικές και το ρίσκο του κόστους των 100 εκατομμυρίων δολαρίων, η ταινία έβαλε 347,5.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 6/1/2009
Μετά τη μόδα του «The DaVinci Code» στη λογοτεχνία, το Χόλιγουντ δεν μπορούσε να μην ακολουθήσει, και το πρώτο χαρακτηριστικό δείγμα χάνει εκεί που ένα βιβλίο στηρίζει την επιτυχία του: στη φαντασία. Το ντεκόρ μιας σύγχρονης Ουάσιγκτον, η δράση ανάμεσα σε μοντέρνα κτήρια και τα κειμήλια που δεν αριθμούν πάνω από 300 χρόνια ζωής, δεν μπορούν να προσφέρουν πολλά στη φαντασία του θεατή, και τελικά η ταινία ζυγώνει στην Disney νοοτροπία, παρά σε αυτή του «Ιντιάνα Τζόουνς», όπου και θα ήθελε. Γρήγορο σε ρυθμούς, αλλά απίστευτα αργό σε εξέλιξη, με απώτερη κατάληξη ένα all-american μήνυμα, που είναι σαν να σου λέει πως η ταινία απευθύνονταν μονάχα στους συμπατριώτες της. Παρόλα αυτά, προσφέρεται για μια χαλαρή και αθώα θέαση, αφού εκτός του ότι δεν σε βάζει σε σκέψεις, παρότι μυστηρίου, έχει κάτι μίνι-επικό που γεμίζει την οθόνη.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
