Κάτι Τρέχει στο Σεν Τροπέ

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 25/7/2021

Από τους τίτλους αρχής, μέχρι τον ανελέητο βομβαρδισμό με σλάπστικ χιούμορ και τη χημεία μεταξύ Christian Clavier και Gerard Depardieu, που φαίνεται πολύ πως μιμείται το μοντέλο των Peter Sellers και Herbert Lom, είναι παραπάνω από ορατό πως η πρόθεση του Nicolas Benamou είναι να αποτίσει κάτι σαν φόρο τιμής στη σειρά του «Ροζ Πάνθηρα», υιοθετώντας το καρτουνίστικο ύφος της και προσαρμόζοντάς το παράλληλα σε μια γαλλικού τύπου νοοτροπία σχετικά με το πώς ρέουν οι διάλογοι ή το πόσο ελευθεριακά αντιμετωπίζονται στοιχεία όπως το γυμνό ή η χρήση ναρκωτικών. Το πρόβλημα είναι πως το τελικό αποτέλεσμα καταλήγει περισσότερο να εκνευρίζει, μέσα στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να αποσπάσει το γέλιο ακόμη και μέσα από εντελώς σαχλά γκαγκ, παρά να διασκεδάζει. Επίσης, εννοείται πως άλλα τα μάτια ενός Blake Edwards, που στις καλύτερες στιγμές του διέθετε ένα μοναδικό χάρισμα όσον αφορά το πόσο στρατηγικά θα σέρβιρε ειδικά το ένα οπτικό γκαγκ μετά το άλλο, και άλλα του Benamou, που απλά αποπειράται να τον μιμηθεί άτσαλα, μπερδεύοντας το φρενήρες με το υστερικό κωμικό timing…

Υπάρχουν βέβαια στιγμές που το όλο κλίμα, μέσα στη φαρσική υπερβολή του και την επίτηδες κιτς αισθητική που επικρατεί, κατορθώνει να παρασύρει τον θεατή, και κάποια αστεία όντως βρίσκουν τον στόχο τους. Γενικά, όμως, το σύνολο είναι τόσο παραδομένο σε έναν κακόγουστο χαβαλέ και τόσο τσαπατσούλικα δομημένο σεναριακά, σχεδόν σαν να αποτελείται από αυτόνομα σκετσάκια (η αστυνομική ίντριγκα πραγματικά δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο προσχηματική), που πάρα πολύ δύσκολα θα ικανοποιηθεί αυτή η μερίδα του κοινού που θα αρνηθεί να χαμηλώσει τα στάνταρ της ελέω είδους.

Κάτω από τον καταιγισμό των καλαμπουριών κρύβεται κι ένα δηκτικό σχόλιο για τα ήθη της δεκαετίας του 1970, που λόγω του απροκάλυπτου συντηρητισμού του (γεγονός που δεν εκπλήσσει αν λάβει κανείς υπόψιν τις πολιτικές πεποιθήσεις του Clavier, που εδώ έχει βάλει επίσης την υπογραφή του στην παραγωγή και το σενάριο) απλά κάνει τα πράγματα χειρότερα. Το καστ δεν βελτιώνει τη γενική εικόνα, μιας κι ενώ εδώ υπάρχουν ερμηνευτές που στο παρελθόν έχουν αποδείξει πολλάκις την αξία τους (είναι αξιοσημείωτο το πώς ο Depardieu, όντας αναλαμβάνοντας να υποδυθεί μια καρικατούρα, καταφέρνει ωστόσο να «παίξει» σε μια διαφορετική κατηγορία, βάζοντας φινέτσα στην κωμικότητά του), στη συντριπτική τους πλειοψηφία χάνονται μέσα στο χαμηλό επίπεδο του χιούμορ που κυριαρχεί στο φιλμ. Εντέλει, αυτό που προκύπτει είναι μια κωμωδία χονδροειδής, σίγουρα όχι αντάξια των σημείων αναφοράς της, στα οποία συμπεριλαμβάνεται πέραν του Edwards και η ομάδα ZAZ.

Βαθμολογία: