Μουφάσα: Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (2024)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Ραφίκι μεταφέρει τον μύθο του Μουφάσα στη μικρή λιονταρίνα Κιάρα, την κόρη του Σίμπα και της Νάλα, με τον Τιμόν και τον Πούμπα να παίζουν χαρακτηριστικό ρόλο στην όλη ιστορία. Μέσα από φλάσμπακ, γνωρίζουμε τον Μουφάσα ως ένα μικρό, χαμένο και ολομόναχο ορφανό λιονταράκι, μέχρι που συναντά ένα συμπονετικό λιοντάρι με το όνομα Τάκα, κληρονόμο μιας βασιλικής γενιάς. Η τυχαία συνάντησή τους αποτελεί την αρχή του μοναδικού κοινού ταξιδιού μιας εξαιρετικής ομάδας παριών που αναζητά το πεπρωμένο της -στην πορεία οι δεσμοί των μελών της ομάδας θα δοκιμαστούν καθώς συνεργάζονται για να αποφύγουν έναν απειλητικό και θανατηφόρο εχθρό.

Σκηνοθεσία:

Barry Jenkins

Κύριοι Ρόλοι:

Aaron Pierre … Mufasa (φωνή)

Kelvin Harrison Jr. … Taka (φωνή)

John Kani … Rafiki (φωνή)

Seth Rogen … Pumbaa (φωνή)

Billy Eichner … Timon (φωνή)

Donald Glover … Simba (φωνή)

Mads Mikkelsen … Kiros (φωνή)

Thandiwe Newton … Eshe (φωνή)

Tiffany Boone … Sarabi (φωνή)

Lennie James … Obasi (φωνή)

Blue Ivy Carter … Kiara (φωνή)

Beyonce … Nala (φωνή)

Preston Nyman … Zazu (φωνή)

Keith David … Masego (φωνή)

Anika Noni Rose … Afia (φωνή)

Braelyn Rankins … νεαρός Mufasa (φωνή)

Theo Somolu … νεαρός Taka (φωνή)

Kagiso Lediga … νεαρός Rafiki (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jeff Nathanson

Παραγωγή: Mark Ceryak, Adele Romanski

Μουσική: Nicholas Britell, Dave Metzger

Φωτογραφία: James Laxton

Μοντάζ: Joi McMillon

Σκηνικά: Mark Friedberg

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Mufasa: The Lion King
Ελληνικός Τίτλος: Μουφάσα: Ο Βασιλιάς των Λιονταριών

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Σενάριο (χαρακτήρες): Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (1994) των Irene Mecchi, Jonathan Roberts, Linda Woolverton.

Παραλειπόμενα

Αυτό το -ταυτόχρονα- σίκουελ και πρίκουελ είναι δημιουργημένο, όπως και το προηγούμενο μέρος, με τη μέθοδο του photorealistic computer-animated (ρεαλιστικό ντεκόρ με ψηφιακά σχέδια).
Η ταινία ανακοινώθηκε από την Walt Disney Pictures τον Σεπτέμβριο του 2020, με την πλοκή να περιγράφεται πως θα είναι σύμφωνα με τη δομή του Ο Νονός 2. Ήδη ο Jeff Nathanson είχε έτοιμη μια πρώτη εκδοχή του στόρι, με τον Barry Jenkins να είναι ο πρώτος σκηνοθέτης που υπήρχε στη λίστα. Ο δημιουργός του Moonlight δεν είχε πρότερη επαφή με το κινούμενο σχέδιο ή τις οικογενειακές ταινίες, ενώ έγινε ο 5ος οσκαρικός σκηνοθέτης που ανέλαβε ζωντανή αναβίωση ταινίας κινουμένων σχεδίων της Disney.
Οι φήμες ότι θα αποτελούσε ριμέικ του Ο Βασιλιάς των Λιονταριών 2: Το Βασίλειο του Σίμπα (1998), μια κυκλοφορία αποκλειστικά για το βίντεο, αποδείχτηκαν γρήγορα αβάσιμες. Από εκεί όμως προέρχεται ο χαρακτήρας της Κιάρα.
Πρώτη κινηματογραφική συμμετοχή για την τραγουδίστρια Blue Ivy Carter, κόρη της Beyonce και του Jay-Z. Ο Jenkins την είχε κατά νου από όταν την άκουσε στην αφήγηση ενός audiobook.
Πολλοί φαν αντέδρασαν αρνητικά στο ότι εδώ αποκαλύπτεται ότι ο Σκαρ (Τάκα) και ο Μουφάσα δεν συγγενεύουν εξ αίματος. Παρόλα αυτά, κάτι τέτοιο υπήρχε και στα αρχικά σχέδια όταν γράφονταν η ταινία του 1994.
Η ταινία είναι αφιερωμένη στη μνήμη του James Earl Jones, τη φωνή του Μουσάφα από το 1994 έως το 2019.
Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Βασίλης Δημακόπουλος (Μουφάσα), Παναγιώτης Αποστολόπουλος (Τάκα), Ντίνος Σούτης (Ραφίκι), Φοίβος Ριμένας (Τιμόν), Βασίλης Μήλιος (Πούμπα), Γιάννης Λάφης (Σίμπα), Εύα Τσάχρα (Νάλα/Τζούνια), Μυρτώ Κεραμέως (Κιάρα), Κατερίνα Σούσουλα (Αφία), Αλέξανδρος Λουζιώτης (Μασέγκο), Τάνια Παλαιολόγου (Έσε), Γιάννης Στεφόπουλος (Ομπάσι), Άγγελος Λιάγκος (Τσιγκάρου/Μόζι), Κωνσταντίνος Ρεπάνης (Ζάζου), Βάσια Ζαχαροπούλου (Σαράμπι), Ανδρέας Ευαγγελάτος (Κίρος), Μαρία Πλακίδη (Αμάρα), Σοφία Τσάκα (Ακούα), Βασίλης Αξιώτης (νεαρός Ραφίκι), Ηλίας Ρέλλας (μικρός Τάκα), Μάριος Χρυσομάλλης (μικρός Μουφάσα), Πάνος Τοψίδης (Ινάκι), Γιώργος Σκουφής (Αζίμπο), Χίλντα Ηλιοπούλου (Σαραφίνα), Χαρά Ζησιμάτου, Στέλιος Ψαρουδάκης. Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαρία Πλακίδη. Μετάφραση: Άννα Σωτηρούδη. Στίχοι: Ηλίας Ματάμης.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Ο Hans Zimmer βρίσκονταν στη συνθετική ομάδα, αλλά αποφάσισε να αποχωρήσει. Σε αυτήν, πέρα από τους κεντρικούς συνθέτες Nicholas Britell και Dave Metzger, υπάρχουν και ο Lin-Manuel Miranda με τον Pharrell Williams, ειδικά για τα τραγούδια.
Κεντρικό σινγκλ είναι το I Always Wanted a Brother με τις φωνές των Braelyn Rankins, Theo Somolu, Aaron Pierre και Kelvin Harrison Jr. Ακολουθάει το Tell Me It’s You με τους Aaron Pierre και Tiffany Boone.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 18/12/2024

Άψυχο είχα χαρακτηρίσει το φωτορεαλιστικό ριμέικ του “Βασιλιά των Λιονταριών” που είχε επιμεληθεί ο Jon Favreau για την Disney το 2019, και αυτό δεν αποτελούσε μομφή για τους ψηφιακούς καλλιτέχνες που κατάφεραν να αναπαράξουν τοπία και ζώα με τόση πιστότητα που φαντάζουν αδιόρατα από τα πλάνα ενός ντοκιμαντέρ και αυτό σε μια μεγάλου μήκους παραγωγή δύο ωρών. Θυμίζει ένα επίτευγμα ανάλογο με αυτό της “Χιονάτης και των Επτά Νάνων” του 1937 που δημιούργησαν οι σχεδιαστές του Ντίσνεϊ με τις πένες και τα μολύβια τους. Δύο διαφορετικές μορφές animation έτσι όπως τις καθιστά η τεχνολογική εξέλιξη και η κάθε μία με τη δική της χρησιμότητα. Η κομβική διαφορά είναι πως το 2D animation, στο πλαίσιο πάντα των συμβάσεων που το συνοδεύουν, κυρίαρχο λόγο έχει το προσωπικό στιλ του σχεδιαστή και κατ’ επέκταση της παραγωγής που μας επιτρέπει να κάνουμε απευθείας τον διαχωρισμό και να μιλάμε για “ταινίες της Disney”, “ταινίες της Dreamworks”, “ταινίες Ghibli” κλπ. Το φωτορεαλιστικό animation δεν έχει προσωπική ταυτότητα, δεν επιζητά να δημιουργήσει αλλά να αναπαράξει την πραγματικότητα. Γι’ αυτό και το πλάνο στην εισαγωγή του 1994 όπου βλέπεις για πρώτη φορά τον Pride Rock είναι τόσο εντυπωσιακό, ενώ στο 2018 το μόνο που εισπράττεις είναι η εικόνα μιας πέτρας…

Αν επρόκειτο για μια ταινία όπου βλέπεις λιοντάρια να κάνουν λίγο-πολύ ό,τι θα έκαναν στη ζωή τους, πάει καλά, αλλά λιοντάρια που τραγουδούν σε μια ιστορία που πρέπει να εκμαιεύσει και το συναίσθημα… Δεν είναι αυτός ο σκοπός του φωτορεαλισμου ή εν πάσει περιπτώση δεν θα έπρεπε να είναι. Από την άλλη, παρακολουθώντας τον “Μουφάσα”, κάθε παράπονο για τα άψυχα πρόσωπα των ζώων που είχα στην προηγούμενη ταινία πήγε περίπατο. Στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, οι σχεδιαστές μπορούν πλέον να επέμβουν πειστικά στις εκφράσεις των ζώων και να τις χειραγωγήσουν όπως επιθυμούν. Σας έχει κοιτάξει ποτέ κατάματα φωτορεαλιστικό λιοντάρι με πλατύ χαμόγελο; Εμένα ναι, και μάλιστα από μια τεράστια κινηματογραφική οθόνη, και είναι ό,τι πιο τρομακτικό έχω δει. Συνδυάστε αυτό με τον Barry Jenkins, ενός σκηνοθέτη που φημίζεται για τα κοντινά πλάνα στους ηθοποιούς των ταινιών του, και έχουμε αυτόματα ένα αθέλητο horror-movie.

Η ιστορία που σκαρφίζεται ο Jeff Nathanson έχει το ενδιαφέρον της, προτείνει ένα παρελθόν πολύ απροσδόκητο για χαρακτήρες που έχουν περάσει με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στη συνείδησή μας, και συγγραφικά τουλάχιστον λειτουργεί ικανοποιητικά. Το πρόβλημα φυσικά προκύπτει από το φωτορεαλιστικό χαρακτηριστικό που μας κάνει να δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι τα λιοντάρια έχουν, πχ, συναίσθηση γύρω από την έννοια των φαντασμάτων, και από την ίδια την Disney που όχι απλώς επιχειρεί να πουλήσει ξαναζεσταμένο φαγητό, αλλά αυτό που σου πούλησε το 2019 αναμασημένο. Είναι αδύνατο να παρακολουθήσεις αυτό που ο Nathanson και ο Jenkins έχουν προσπαθήσει να δημιουργήσουν ως συγγραφέας και σκηνοθέτης αντίστοιχα, αφού συνέχεια υπάρχει κάτι τοποθετημένο εν είδη αναφοράς, είτε πρόκειται για πλάνο, για χρωματική παλέτα, έναν στίχο τραγουδιού, είτε για τον Τιμόν και τον Πούμπα που σταματούν κάθε δέκα λεπτά την αφήγηση για το πιο εκνευριστικό αλισβερίσι ηλιθιότητας. Αντίστοιχα, τα τραγούδια εμφανίζονται στα πιο άκυρα σημεία, με αποκορύφωμα το “Bye Bye” του Mads Mikkelsen, και είναι μια τεράστια απογοήτευση ότι αποτελούν συνθέσεις του Lin Manuel Miranda.

Όσες εισπράξεις και να καταλήξει να κάνει ο “Μουφάσα”, δύσκολα η Disney θα βρει επιχείρημα για μια τρίτη ταινία ή θα καταφέρει να χρησιμοποιήσει σε ανάλογα ολοκληρωτικό βαθμό την τεχνολογία που θέλει να επιβάλλει. Και μια συμβουλή: μην πάρετε πολύ μικρά παιδάκια στην αίθουσα γιατί ήδη μπορώ να ακούσω τα ουρλιαχτά.

Βαθμολογία: