Ο Βασιλιάς των Λιονταριών

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 15/7/2019

Κάπου εδώ αναφωνεί κανείς ένα «ως εδώ» όσον αφορά την εύκολη και προσοδοφόρα μόδα των ριμέικ που έχει επιλέξει η Disney. Είναι τόσο λανθασμένη στρατηγικά από τόσο πολλές απόψεις η συγκεκριμένη απόφαση του στούντιο για επανανάγνωση (που λέει ο λόγος…) μιας τόσο αγαπημένης και δυνατής συναισθηματικά ιστορίας, από τις σπουδαιότερες που έχει βγάλει ποτέ η εταιρεία, που πάρα πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να διαψευστούν οι Κασσάνδρες που από την αρχή διατυμπάνιζαν για μια κίνηση που ήταν σχεδόν απολύτως καταδικασμένη να παράγει κάτι που θα είχε μειωμένη καλλιτεχνική αξία, όπως και τελικά έγινε.

Παρά την επιστράτευση του Jon Favreau που έκανε μια αξιόλογη δουλειά με το ανανεωμένο «Βιβλίο της Ζούγκλας», το αποτέλεσμα είναι μια τρανταχτή αποτυχία, όχι μόνο λόγω του σφάλματος της κεντρικής σύλληψης, αλλά και λόγω εκτέλεσης που κάνει τη σύγκριση με την πρωτότυπη ταινία αδυσώπητη. Γιατί μπορεί οι πρωτοποριακές τεχνικές animation που χρησιμοποιούνται εδώ να παράγουν αναμφίβολα εντυπωσιακά αποτελέσματα όσον αφορά τον φωτορεαλιστικό σχεδιασμό περιβάλλοντος και χαρακτήρων, η όλη όμως κατασκευή σε σχέση με τα ζωηρά χρώματα και δισδιάστατα σχέδια του φιλμ του 1994 εκπέμπει μια ψυχρότητα που σε τελική ανάλυση βλάπτει το σύνολο, και βάζει τον θεατή σε θέση να το αντιμετωπίζει με τεχνοκρατικό τρόπο σαν προϊόν, τοποθετώντας τη γνωστή έτσι κι αλλιώς ιστορία αναγκαστικά δεύτερη σε βαθμό προτεραιότητας.

Ό,τι προστίθεται για να γεμίσει η διάρκεια των σχεδόν δύο ωρών είναι σκέτο λίπος και όποια λεπτομέρεια αλλάζει είναι πάντα προς το χειρότερο. Για παράδειγμα, το ότι οι ύαινες απέκτησαν δυναμική αρχηγό αποτελεί αλήθεια ωφέλιμο παράδειγμα χειραφέτησης και πρότυπο για τις ανήλικες ενώ ανήκει στο στρατόπεδο των κακών, και τη στιγμή που υπάρχει και στην παλιότερη αλλά και στη σημερινή εκδοχή ο χαρακτήρας της Nala για να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο; Ταυτόχρονα προκύπτουν και προβλήματα πιο πρακτικής φύσης: η επιλογή του μέγιστου δυνατού ρεαλισμού στην όψη των ζώων αποστειρώνει τα συναισθήματα της ιστορίας που μεταδίδονταν με τόση αποτελεσματικότητα στον θεατή στην πρωτότυπη ταινία, και μέσω των προσώπων και των εκφράσεων που διέπονταν από ανθρωπομορφισμό. Όποιος είναι εξοικειωμένος με τη δημιουργία των Allers και Minkoff λογικά θυμάται τις πιο φορτισμένες σκηνές της. Ας μπει τώρα κάποιος στη διαδικασία να αντικαταστήσει τα ιδιαίτερα εκδηλωτικά σκίτσα με ψηφιακές μορφές με ελάχιστη πλαστικότητα. Η ζημιά που γίνεται στον συγκινησιακό πυρήνα του δράματος από αυτό το στοιχείο που φαινομενικά αποτελεί λεπτομέρεια είναι μεγάλη. Αλλά και η εμφάνιση των πλασμάτων, παρότι προσεγμένη και λεπτομερής, αρκετές φορές δεν είναι αισθητικά ωραία ακριβώς λόγω αυτής της επιμονής στην αληθοφάνεια και της αποκήρυξης της καρτουνίστικης προσέγγισης. Ενδεικτικά μόνο, ο Pumbaa εδώ θυμίζει περισσότερο… τεράστιο μαμούνι παρά αγριόχοιρος, ενώ επικρατεί ομοιομορφία στον σχεδιασμό ειδικά των θηλυκών αλλά και των αρσενικών λιονταριών, τόσο που προκύπτει ανά φάσεις ακόμη και θέμα αναγνώρισης. Και τα τοπία, όμως, παρά την πλούσια όψη τους, μοιάζουν πιο ουδέτερα και αδιάφορα σε ουκ ολίγες περιπτώσεις σε σύγκριση με τα ζωγραφισμένα στο χέρι του πρωτότυπου φιλμ. Μια αντιπαραβολή μεταξύ των σκηνών που οι μικροί Simba και Nala επισκέπτονται το νεκροταφείο ελεφάντων αποβαίνει καθοριστική για την εξαγωγή σχετικών συμπερασμάτων.

Το θέαμα γίνεται ακόμη πιο αποκαρδιωτικό όταν οι νέες εικόνες επενδύονται μουσικά από την ίδια, μεγαλειώδη μουσική του Hans Zimmer. Αναγκαστικά έρχεται στο μυαλό το πόσο αρμονικά συνδυάζονταν και αλληλοσυμπληρώνονταν οι μελωδίες εκείνες με τις αξέχαστες εικόνες του παλιού animation, κι έτσι «χτυπάει» πιο άσχημα η άτσαλη απόπειρα αυτού του ριμέικ να εκμαιεύσει παρόμοιες αντιδράσεις πιθηκίζοντας. Κάπως έτσι, με τα σφάλματα να είναι τόσο εμφανή, περνούν απαρατήρητες και κάποιες επιμέρους αρετές, όπως η απρόσμενα καλή δουλειά κάποιων εκ των φωνητικών ερμηνειών: ο Donald Glover έχει μια ζωτικότητα που έλειπε από τον Matthew Broderick, ενώ ακόμη κι αν ο Chiwetel Ejiofor ως Scar δεν είναι εξίσου χαρισματικός με τον Jeremy Irons καταφέρνει να σταθεί αξιοπρεπώς. Άλλες επιλογές πάλι αποδεικνύονται λιγότερο επιτυχημένες, με πιο τρανταχτό παράδειγμα τον άνευρο Zazu του John Oliver.

Ό,τι όμως μπορεί να πει κάποιος για πιο μεμονωμένα στοιχεία, καταπνίγεται από το γεγονός πως ο νέος «Βασιλιάς των Λιονταριών» είναι περιττός, ακόμη και βλαπτικός ως ύπαρξη.

Βαθμολογία: