Μαγνητικά Πεδία

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 19/11/2021

Η Ελένη ταξιδεύει για την Κεφαλλονιά χωρίς ιδιαίτερο σκοπό. Στο πλοίο συναντά τον Αντώνη, ο οποίος στερήθηκε ξαφνικά τις υπηρεσίες του αυτοκινήτου του που έπαψε να δουλεύει και ξέμεινε με ένα κουτί που περιέχει τα λείψανα μίας συγγενούς του που επιθύμησε να ταφεί στο νησί. Αποφασίζει λοιπόν να τον βοηθήσει να περιηγηθεί και να επιτελέσει τούτο τον απροσδόκητο σκοπό.

Τα «Μαγνητικά Πεδία» είναι ένα φιλμ χαμηλού προϋπολογισμού και φυσικής ροής. Και όμως, το σενάριό του που αναδύει την αυτοσχεδιαστική αύρα δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια υπέροχη λεπτοδουλειά, γεμάτο από ανθρώπινα καθρεφτίσματα του ενός χαρακτήρα στον άλλο, ενώ το καδράρισμα των πλάνων που καταφέρνει ο Γιώργος Γούσης με την DV κάμερά του θα μπορούσε να κάνει παραγωγές με ψηφιακά μέσα να κοκκινίσουν από ντροπή. Είναι κατόρθωμα να αφηγείται ένας δημιουργός στο πρωτόλειό του έργο μία ιστορία τόσο τρυφερής συναισθηματικής φόρτισης, χρησιμοποιώντας μία εικόνα που μοιάζει με ταξίδι στις αναμνήσεις μας και ένα αφοπλιστικά λυρικό score, δίχως να ενδίδει ούτε στιγμή στον συναισθηματισμό.

Η Ελένη και ο Αντώνης βρίσκονται σε μία τυχαία κοινή χειμωνιάτικη περιπλάνηση σε ένα ελληνικό νησί. Ο χωροχρόνος συντροφεύει τη φυγή τους, το νησί μακριά από την καλοκαιρινή του αίγλη θυμίζει υπαίθριο καταφύγιο για τους διαβάτες. Οι δρόμοι του μοιάζουν να περιμένουν να εξερευνηθούν και να ανήκουν για λίγο μόνο σε αυτούς τους δύο. Είναι δύο άνθρωποι μοναχικοί αλλά όχι μόνοι: αμφότεροι αναγκασμένοι να υποστούν απρόθυμα μία μετάβαση, κατορθώνουν να πληγώσουν τη νομοτέλειά της με ένα απλό διάλειμμα περιπλάνησης. Όλη η ταινία θυμίζει ένα χειμωνιάτικο πρωινό Κυριακής που με τη φιλόξενη μελαγχολία του παρέχει μεγαλόκαρδα την ψευδαίσθηση της συναισθηματικής διεξόδου.

Ο Γιώργος Γούσης εμπιστεύεται δικαίως τη χημεία των δύο πρωταγωνιστών του και παράλληλα μοντάρει με τρόπο που του επιτρέπει να δημιουργήσει μία ποιητική ατμόσφαιρα σ’ αυτή την γλυκιά ταινία δρόμου. Είναι όμως μια ποιητικότητα της εγγύτητας, όχι του απόμακρου δέους, σαν αυτή που γεννά απευθείας η ψυχή και την εκφράζει στις σιωπές ανάμεσα στις λέξεις και σε όσα αυτές δε μαρτυρούν ευθέως. Παράλληλα, αυτή η αγνή ποίηση εμφανίζεται στο πεδίο μίας βαθύτατα προσεγμένης παραγωγής: μόνο τα σύμβολα να δούμε (το παλιό όχημα της Ελένης με τις βαμμένες ροζ πόρτες, το φορτίο που κουβαλάει ο Αντώνης) γίνεται αμέσως κατανοητός ο πλούτος των λεπτομερειών λεπτομέρειας που υπάρχει σε αυτό το φιλμ των 80 λεπτών.

Συνολικά, τα «Μαγνητικά Πεδία» είναι ένα road-movie διακριτικό ως προς τις στιγμές των χαρακτήρων της και προσεγμένο σε αξιοσημείωτο βαθμό. Ο Γούσης οπισθοχωρεί όποτε απαιτείται, τοποθετώντας τα λεγόμενα στον χώρο της μελαγχολικής νησιώτικης υπαίθρου. Άλλοτε πάλι θέτει την κάμερα εντός του αυτοκινήτου και διαβάζει ανάμεσα στις γραμμές των όσων συμβαίνουν και δε συμβαίνουν μεταξύ των δύο. Αποτυπώνει με αφηγηματική οικονομία μία χαμηλόφωνη εξέγερση απέναντι στις διαρκείς απαιτήσεις μίας καθημερινότητας που εξαντλεί, στον χρόνο που περνάει χωρίς να μας λογαριάζει, στο παρελθόν που εισβάλλει στο παρόν απρόσκλητο και το στοιχειώνει. Και φέρνει ενώπιον μας μια τρυφερή εκδρομή άνευ συγκεκριμένης ημερήσιας διάταξης και μία αφηρημένη υπόσχεση νοητικής ή υλικής επιστροφής που λειτουργεί σαν βάλσαμο στην ψυχή.

Βαθμολογία: