Καλοκαίρι του 1910. Τουρίστες εξαφανίζονται καθώς βρίσκονται στις όμορφες ακτές της Μάγχης. Οι διάσημοι επιθεωρητές Μακέν και Μαλφόι αναλαμβάνουν και επικεντρώνουν τις υποψίες τους στον κόλπο Σλακ, ένα μοναδικό τοπίο όπου ο ποταμός Σλακ και η θάλασσα ενώνονται μονάχα στην παλίρροια. Εκεί ζει μια μικρή κοινότητα ψαράδων και κάποιοι εκτροφείς στρειδιών. Ανάμεσα τους είναι και περίεργη ψαράδικη οικογένεια, οι Μπρεφόρ, υπό την ηγεσία του πατέρα γνωστού ως «ο αιώνιος», που διοικεί όσο μπορεί καλύτερα τη «συμμορία» των ανήσυχων γιων του, ειδικά τον βίαιο 18χρονο Μα Λουτ.
Σκηνοθεσία:
Bruno Dumont
Κύριοι Ρόλοι:
Fabrice Luchini … Andre Van Peteghem
Juliette Binoche … Aude Van Peteghem
Valeria Bruni Tedeschi … Isabelle Van Peteghem
Jean-Luc Vincent … Christian Van Peteghem
Brandon Lavieville … Ma Loute Brufort
Didier Despres … Alfred Machin
Raph … Billie Van Peteghem
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Bruno Dumont
Παραγωγή: Rachid Bouchareb, Jean Brehat, Muriel Merlin
Φωτογραφία: Guillaume Deffontaines
Μοντάζ: Basile Belkhiri, Bruno Dumont
Σκηνικά: Riton Dupire-Clement
Κοστούμια: Alexandra Charles
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Ma Loute
- Ελληνικός Τίτλος: Οικογένεια Βαν Πέτεγκεμ
- Διεθνής Τίτλος: Slack Bay
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο μουσικής.
- Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, πρώτο αντρικό ρόλο (Fabrice Luchini), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Valeria Bruni Tedeschi), υποσχόμενη ηθοποιό (Raph), φωτογραφία, σκηνικά και κοστούμια στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Ο κριτικός Jacques Mandelbaum παρακολούθησε την παραγωγή της ταινίας επί δύο χρόνια και δημοσίευσε στην ιστοσελίδα της εφημερίδας Le Monde, κατά την παρουσίαση της ταινίας στο φεστιβάλ των Κανών, μια μεγάλου σχήματος έκθεση σε έξι μέρη με γενικό τίτλο Les Carnets de Route. de Ma Loute.
Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης
Έκδοση Κειμένου: 1/6/2017
Καλοκαίρι του 1910, στη Μάγχη. Πλούσιοι τουρίστες εξαφανίζονται, πράγμα που οδηγεί τους δύο διάσημους επιθεωρητές Μακέν και Μαλφόι να αναλάβουν την υπόθεση. Αυτοί θα επικεντρώσουν τις έρευνές τους στον κόλπο Σλακ. Εκεί έχει το εξοχικό της στην κορυφή ενός λόφου η εύπορη οικογένεια των Βαν Πέτεγκεμ. Επίσης, στην ίδια περιοχή μένει η φτωχή οικογένεια ψαράδων Μπρεφόρ, της οποίας μέλος είναι ο αρκετά βίαιος και οξύθυμος Μα Λουτ.
Ο ιδιαίτερα αμφιλεγόμενος δημιουργός Μπρούνο Ντιμόν φτιάχνει μια ταινία διαφορετική από όσες έχει δημιουργήσει μέχρι τώρα και πετυχαίνει μια καλή δουλειά. Η ταινία είναι σατιρική με κάποια δραματικά στοιχεία και διακατέχεται από το γνωστό και πλέον σήμα κατατεθέν «σλάπστικ» χιούμορ των Γάλλων, σε συνδυασμό με μια μικρή πινελιά «μπλακ» χιούμορ. Ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος καταφέρνει με υποδειγματικό τρόπο να περάσει τα μηνύματα που θέλει όσον αφορά τον καπιταλισμό και την επίδειξη πλούτου, βέβαια με διάφορα σατιρικά και κωμικά μέσα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάνει εμφανή τα κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα που τον ενοχλούν χωρίς κανέναν ενδοιασμό, αλλά και χωρίς υπερβολή. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο σκηνοθέτης δείχνει σε κάποια σημεία να προβληματίζεται και σχετικά με τον αυθορμητισμό και την επιθετικότητα των νέων, αλλά και την ομοφυλοφιλία.
Το γενικότερα καλαίσθητο θέαμα που δημιουργεί η ταινία, παρά τις αλληγορικές «περιέργειές» της, συμπληρώνεται εκθαμβωτικά με τα μαγευτικά πολλές φορές στατικά πλάνα του Ντιμόν προς τον κόλπο και τις παραλίες. Το σενάριο ιδιαίτερα ιδιόρρυθμο με πολλές νοηματικές αλληλουχίες, αλλά πολλές φορές με «κολλήματα» στον όλο σατιρικό χαρακτήρα του, τα οποία δημιουργούν κάποια κενά. Το χιούμορ της ταινίας έχει πολλές μορφές, αλλά όλες τους είναι ιδιαίτερες, όπως προαναφέρθηκε, με αποτέλεσμα να αφήσουν ίσως ανικανοποίητους κάποιους θεατές που δεν είναι συνηθισμένοι. Παρ’ όλο όμως τον κωμικό χαρακτήρα, ο δημιουργός φροντίζει να εμπλουτίσει τη δουλειά του και με ένα μικρό δραματικό ύφος που «δένει» σωστά και ξεπροβάλλει στα σημεία που χρειάζεται. Όσον αφορά τις ερμηνείες, είναι εξαιρετικές όλες τους και ιδιαίτερα θεατρινίστικες, με τη Ζιλέτ Μπινός να σαγηνεύει για ακόμη μία φορά τους θεατές με το ταλέντο της, δείχνοντας το μεγάλο ερμηνευτικό της βεληνεκές. Ακόμη και στις σκηνές που ο θεατής διακρίνει την υπερβολή που δίνει στον ρόλο της, είναι φανερό ότι αυτό γίνεται ηθελημένα.
Συνεπώς, το «Οικογένεια Βαν Πέτεγκεμ» είναι μια πολύ σωστά δομημένη ταινία, με κάποια λογικά μείον για το στυλ της, μέσω της οποίας ο σκηνοθέτης εκφράζει κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες. Η αλήθεια είναι ότι δεν απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό, πράγμα που δεν ενδιαφέρει και τον καλλιτέχνη Ντιμόν, ο οποίος όπως συνηθίζει να δημιουργεί μια ταινία στα «θέλω» του και πετάει το μπαλάκι στους απαιτητικούς και ανεκτικούς θεατές του, τους οποίους για ακόμη μία φορά θα καταφέρει να πείσει.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
