Κάθε χρόνο, ο Μαξ, ένας επιτυχημένος ιδιοκτήτης εστιατορίου, και η σύζυγός του προσκαλούν μια χαρούμενη παρέα φίλων στο όμορφο εξοχικό τους σπίτι δίπλα στη θάλασσα, για να γιορτάσουν τα γενέθλια του φίλου τους, Αντουάν, και να ξεκινήσουν έτσι τις διακοπές τους. Όμως φέτος, προτού εγκαταλείψουν το Παρίσι, ο φίλος τους Λουντό τραυματίζεται σε ένα ατύχημα, γεγονός που οδηγεί σε μια αλυσίδα αντιδράσεων κι ανάμεικτων συναισθημάτων. Οι διακοπές αυτές ωθούν τον καθένα από την παρέα να ανακαλύψει τι τον ενοχλεί και τι τον αναστατώνει. Είναι καιρός πλέον να πέσουν οι μάσκες και να ειπωθούν αλήθειες.
Σκηνοθεσία:
Guillaume Canet
Κύριοι Ρόλοι:
Francois Cluzet … Max Cantara
Marion Cotillard … Marie
Benoit Magimel … Vincent Ribaud
Gilles Lellouche … Eric
Jean Dujardin … Ludo
Laurent Lafitte … Antoine
Valerie Bonneton … Veronique Cantara
Pascale Arbillot … Isabelle Ribaud
Louise Monot … Lea
Anne Marivin … Juliette
Joel Dupuch … Jean-Louis
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Guillaume Canet
Παραγωγή: Alain Attal
Φωτογραφία: Christophe Offenstein
Μοντάζ: Herve de Luze
Σκηνικά: Philippe Chiffre
Κοστούμια: Carine Sarfati
- Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Les Petits Mouchoirs
Ελληνικός Τίτλος: Μικρά Αθώα Ψέματα
Διεθνής Τίτλος: Little White Lies
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Μικρά Αθώα Ψέματα 2 (2019)
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για δεύτερο αντρικό ρόλο (Gilles Lellouche) και δεύτερο γυναικείο ρόλο (Valerie Bonneton) στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Το καστ μαζεύτηκε πρώτα τον Μάιο στο σπίτι όπου θα γίνονταν τα γυρίσματα, ώστε να αποκτήσουν μια οικειότητα μεταξύ τους, και επέστρεψαν εκεί το Καλοκαίρι για το γύρισμα.
- Η πλέον εμπορική γαλλική ταινία της χρονιάς της. Με μπάτζετ 17,6 εκατομμύρια δολάρια, έβγαλε 48,5.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 8/3/2011
Η μεγαλύτερη επιτυχία της νέας ταινίας του Guillaume Canet είναι πως σε βάζει στην παρέα της. Όχι πως όλοι οι χαρακτήρες χαίρουν της επιθυμίας σου να προσομοιωθείς σε αυτούς, αλλά μετά από κάμποση ώρα είναι σαν να παίζεις κι εσύ στο έργο. Η μεγάλη διάρκεια, που φαντάζει απαγορευτική για μια δραματική κωμωδία, γίνεται ο κοινωνός των χαρακτήρων, το πονηρό εύρημα του Canet για να ξεδιπλώσει σκηνοθετική ιδιαιτερότητα. Σε πολλά σημεία, ειδικά και γενικά, πάει να μοιάσει σε πολλά άλλα που έχουμε δει, αλλά εντέλει είναι απλά η γαλλική ταινία που μας αρέσει να βλέπουμε.
Οι καταστάσεις και οι χαρακτήρες είναι ανθρώπινοι στην παράδοση της χώρας τους. Μέσω αυτών, το σενάριο κάνει «τρίπλες» από το χιούμορ στο δακρύβρεχτο δράμα, ευστοχώντας και στα δύο. Τον σκηνοθέτη τον νιώθεις σαν να περιφέρεται ανάμεσα στους ήρωες του, κάτι που πετυχαίνει κι ο Woody Allen όταν δεν ερμηνεύει. Κάπου υπάρχει βέβαια μειονέκτημα, κι αυτό αφορά το «αύριο» της εμπειρίας σου από το φιλμ. Όσο κι αν το αισθάνεσαι εκείνη την ώρα, δεν συμμετέχεις αληθινά στα δρώμενα του έργου και η ταινία δεν προσφέρει κάτι παραπάνω από αυτά. Τελειώνει αφήνοντας ένα ευχάριστο συναίσθημα, αλλά δεν «έρχεται» μαζί σου. Δεν διδάσκει, δεν αποτυπώνεται στη μνήμη. Εκεί είναι που σου λείπει ο Eric Rohmer, που γνώριζε τα μυστικά του ύφους στην απλότητα.
Βαθμολογία: