Jumanji: Η Επόμενη Πίστα

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 2/1/2020

Το πρώτο reboot του διάσημου μπλοκμπάστερ του 1995, αν και δεν διεκδικούσε σε καμία περίπτωση δάφνες υψηλής ποιότητας, ήταν λειτουργικό για αυτό που προσέφερε, εναγκαλιζόμενο την επιτηδευμένη «χαζομάρα» της δράσης του ελέω τοποθέτησής της στα πλαίσια ενός βιντεοπαιχνιδιού, ενώ ταυτόχρονα ασκούσε και μια έμμεση κριτική επάνω στον φαλλοκρατικό τρόπο που η συγκεκριμένη μορφή πολυμέσου διαμορφώνει συλλογικά συνειδήσεις. Το σίκουελ δεδομένα καίει αυτό το χαρτί της όποιας πρωτοτυπίας της αρχικής γνωριμίας με τους μηχανισμούς του υπάρχοντος σύμπαντος και του όποιου meta-σχολίου προκύπτει (ενίοτε μάλιστα πηγαίνει κόντρα σε αυτά που υπόγεια αρθρώνονταν στην ταινία του 2017, όπως για παράδειγμα όταν ο φακός κοιτά λάγνα το γυμνασμένο κορμί της Karen Gillan), προσφέροντας ουσιαστικά μια από τα ίδια, απλά… λίγο χειρότερα και με κάποιους καινούριους χαρακτήρες.

Κι εκεί που κάποιος θα μπορούσε δικαιολογημένα να πει ότι οι τέσσερις έφηβοι της πρώτης ταινίας, πλέον ενήλικες, ήταν άκρως σχηματικοί κι επίπεδοι, οι ήρωες των Danny DeVito και Danny Glover δεν φέρνουν σχεδόν καθόλου ανανέωση στην τράπουλα, παρά μόνο προσθέτουν αστεία περί τρίτης ηλικίας και μια δραματική υποπλοκή απίστευτα υπανάπτυκτη. Το χιούμορ έχει κάποιες ομολογουμένως εύστοχες στιγμές, κυρίως στην αρχή και προς τα μισά, σύντομα όμως το παρακάνει με τον εφηβικού τύπου χαβαλέ, ο οποίος μάλιστα κάνει μια άσχημη ανάμειξη με το οικογενειακού τύπου θέαμα στο οποίο στοχεύει το όλο εγχείρημα. Γίνεται ξεκάθαρο πως η πιο βιώσιμη επιλογή από ένα σημείο κι έπειτα, είναι για κάποιον να χαζέψει τη δράση και να αγνοήσει τα αστεία.

Κάτι που παρατηρούταν και στο προηγούμενο φιλμ του franchise, αλλά εδώ πλέον δηλώνει το «παρών» σε εκνευριστικό βαθμό, είναι μια ανακολουθία καθώς και πολλά κενά του σεναρίου ως προς το σύμπαν το οποίο χτίζει. Κανόνες καθιερώνονται για να ακυρωθούν ασυνείδητα ύστερα από κάποια ώρα, διαδραματίζονται γεγονότα που δεν εξηγούνται με όρους λογικής συνέχειας, απλά συμβαίνουν για να τονιστεί ένα κωμικό ή ένα περιπετειώδες στοιχείο, ενώ οι ευκολίες δίνουν και παίρνουν. Πρέπει να αναγνωριστεί πάντως πως ο Kasdan, ακόμη και με μια δεδομένη κατάληξη της όλης συνταγής, κατορθώνει να στήσει σεκάνς με ένα αξιοπρεπές επίπεδο μπλοκμπαστερικής έντασης, φροντίζοντας μάλιστα να παραμερίσει το συχνά ενοχλητικό χιούμορ εκεί που χρειάζεται. Γενικά, είναι κρίμα που δεν ακολουθήθηκε ο δρόμος μιας πιο καθαρόαιμης περιπέτειας, μιας κι αυτό είναι το συστατικό που πετυχαίνει περισσότερο στην όλη συνταγή. Το ξεκάθαρο νεύμα και για περαιτέρω σίκουελ που λαμβάνει χώρα στους τίτλους τέλους περισσότερο σαν απειλή εκλαμβάνεται, με δεδομένο τον κορεσμό που προέκυψε ύστερα από μία μόλις συνέχεια. Άλλωστε, πόσα περισσότερα καλαμπούρια να εκμαιευτούν από την κεντρική ιδέα της αλλαγής σωμάτων, και πόσες περισσότερες παραλλαγές σκηνών δράσης με εξωτικό φόντο να γυριστούν; Σε αυτό, το κοινό έχει τον τελευταίο λόγο…

Το αξιοπερίεργο πάντως που συνέβαινε τόσο στο «Jumanji: Καλωσήρθατε στη Ζούγκλα» όσο κι εδώ, είναι ότι ενώ μεμονωμένα οι τέσσερις βασικοί ερμηνευτές (Dwayne Johnson, Karen Gillan, Kevin Hart και Jack Black) δεν επιδεικνύουν πάντοτε την επιθυμητή κωμική προσαρμοστικότητα που απαιτούν οι ρόλοι τους, έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους μια αρκούντως αποτελεσματική χημεία, που καθιστά τις παρουσίες τους αν μη τι άλλο ευχάριστες. Ειδικά ο Johnson έχει μια ανεπτυγμένη αίσθηση του αυτοσαρκασμού που σίγουρα βοηθά. Σαν ομάδα ίσως να άξιζαν και κάτι καλύτερο από το σεναριακό υλικό που τους προσφέρεται εδώ.

Εν ολίγοις, πρόκειται για τυπική περίπτωση «σίκουελ κεκτημένης ταχύτητας», που επιστρέφει σε παλιά γνώριμα λημέρια μέσω μιας εντελώς προσχηματικής σεναριακής αφορμής, προκειμένου να βγάλει μεγάλα κέρδη μέσω μιας ήδη γνωστής συνταγής. Το όλο πακέτο προσφέρεται για ηλικίες μέχρι την πρώιμη εφηβεία, δεν πρόκειται για κάτι που έχει μέσα του την αθωότητα και τη μαγεία που θα γοήτευαν κι ομάδες που έχουν περάσει το κατώφλι της ενηλικίωσης. Το αντίθετο, πρόκειται για μια τόσο κυνικά εμπορική κατασκευή που εκπέμπει μια αίσθηση ρουτίνας από την αρχή μέχρι το τέλος.

Βαθμολογία: