Προσωπικά Μυστικά

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 21/9/2016

Ο Mike Regan (ο Pierce Brosnan στο γνωστό για τους επαγγελματίες του Χόλιγουντ «φέρε την επιταγή να τελειώνουμε» mode, ακόμη και στα ξεσπάσματα της ερμηνείας του) είναι ένας επιχειρηματίας που ετοιμάζεται να φέρει την επανάσταση στην ενοικίαση αεροσκαφών χάρη σε μια νέα εφαρμογή. Συναντά στον χώρο της εργασίας του τον Ed, έναν τεχνικό υπολογιστών που θα τον βοηθήσει σε μια παρουσίαση κι έκτοτε του ανοίγεται φιλοξενώντας τον μεταξύ άλλων και στο υψηλής τεχνολογίας σπιτικό του, δίχως να υποψιάζεται τι επιπτώσεις που θα φέρει αυτό για τη ζωή του ίδιου, της γυναίκας του και της έφηβης κόρης του. Ναι, καλά το καταλάβατε, πρόκειται για ένα ακόμη από αυτά τα θρίλερ τύπου «Ολέθρια Σχέση» και «Το Ακρωτήρι του Φόβου», στα οποία απειλείται πρωτίστως η οικογενειακή συνοχή και θαλπωρή των πρωταγωνιστών που δοκιμάζονται από τις σαδιστικές διαθέσεις ενός τρίτου που πάσχει από σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Δυστυχώς, η ταινία του John Moore, γνωστού κυρίως από ριμέικ που δεν έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό («Η Πτήση του Φοίνικα», «Η Προφητεία»), δεν είναι παρά μια σειρά από παραφωνίες και κλισέ κολλημένα με συρραπτικό αντί σεναριακού ιστού με συνοχή. Προκατασκευασμένες και χιλιοειδωμένες καταστάσεις (όπως μπορεί να πιθανολογείτε ήδη για την ταινία πριν να την έχετε δει, ναι, η κόρη της οικογένειας εκτίθεται κατά λάθος υπερβολικά στον εχθρό και ναι, αυτό το χρησιμοποιεί εις βάρος της για να «χτυπήσει» τον οικογενειάρχη Regan), με τους γυναικείους χαρακτήρες να στέκουν άβουλοι κι ανήμποροι σε μια γωνία για να προστατευθούν με ζήλο από τον πρωταγωνιστή, μια μητέρα που σχεδόν δεν έχει καν ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής πέρα από το να την απειλήσουν δύο φορές (για διερεύνηση σχέσης της με την κόρη ούτε λόγος, η δυναμική περιορίζεται στον πατέρα και τα προστατευτικά του ένστικτα, στοχεύοντας αντίστοιχα με χονδροειδή τρόπο στα ανάλογα ένστικτα πολύ συγκεκριμένου target-group).

Για τη συγκεκριμένη ταινία, η έκφραση «δισδιάστατος χαρακτήρας» αποτελεί κομπλιμέντο. Η επιλογή των σεναριογράφων Dan Kay και William Wisher Jr. να απεικονίσουν μια οικογένεια βγαλμένη σαν από διαφημιστικό για γάλα ημέρας χωρίς να αποτυπώσουν συναισθήματα που να αντικρούουν μεταξύ τους και να οδηγούν σε αντιπαράθεση ακόμη στις δύσκολες στιγμές που αποτυπώνονται στην ταινία, καθιστώντας πιο αληθοφανή τη μεταξύ τους δυναμική (κάτι που είχε κάνει αριστοτεχνικά ο Wesley Strick στο σενάριο του υποδειγματικού «Το Ακρωτήρι του Φόβου» του 1991) αποβαίνει μοιραία για την τελική ποιότητα του κινηματογραφικού προϊόντος, μην οδηγώντας ακόμη και τον καλοπροαίρετο θεατή να επενδύσει συναισθηματικά. Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα όσον αφορά τον «κακό» της υπόθεσης που πέραν της άκρως προβληματικής και άτονης ερμηνείας του James Frecheville, υποφέρει κι αυτός από κακή συγγραφή σεναρίου. Οι σκηνές που θα επιθυμούσαν οι δημιουργοί να αποτελούν μια κατάδυση στον εγκέφαλο μιας επικίνδυνης προσωπικότητας είναι άθελά τους αστείες μέσα στην κοινοτοπία τους, με γρήγορα cut και πολλές σκηνές με τον Ed να πληκτρολογεί με μανία ή να κοιτάζει επίμονα εικόνες (σε μια στιγμή πρωτοφανούς φαιδρότητας… τραγουδάει κιόλας δυνατά και παράφωνα στον ρυθμό του ραδιοφώνου) προσπαθώντας να μας εμπεδώσουν την ιδέα πως «κοίταξε, ο άνθρωπος αυτός δεν πάει καλά» με την ίδια λεπτότητα που οι σειρές του Φώσκολου προσπαθούσαν να δείξουν πως οι έμποροι ναρκωτικών μάλλον δεν είναι πολύ καλοί άνθρωποι. Φυσικά οι αναληθοφάνειες και οι γελοιότητες περισσεύουν, με τρανταχτό παράδειγμα μια σκηνή όπου ο Ed χακάρει το αυτοκίνητο του Regan και καταλήγει να ελέγχει μέχρι και μηχανικές λειτουργίες που δεν έχουν καμία σχέση με λογισμικό, όπως τα φρένα!

Το «Προσωπικά Μυστικά» δεν προσπαθεί καθόλου να ξεχωρίσει θετικά, σαν να το κάνει επίτηδες, κι ενδεικτικό αυτού του γεγονότος είναι και η τελική του σκηνή, με συνολική διάρκεια ούτε ενός λεπτού, που μοιάζει σαν να γυρίστηκε τελευταία στιγμή και βιαστικά για να υπάρξει έστω ενός είδους κατακλείδα και να μη φαντάζει απότομο το κλείσιμο της ταινίας.

Βαθμολογία: