Στοιχειωμένο Αρχοντικό

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 25/7/2023

Ας πάμε λίγο πίσω στην εποχή που οι οικογενειακές ταινίες του Χόλιγουντ, χωρίς να διαθέτουν κάτι αληθινά ξεχωριστό στην κατασκευή τους, κατόρθωναν να παραμένουν γνωστές ακόμα σε σημερινούς θεατές. Το “Αγάπη μου, Συρρίκνωσα τα Παιδιά”, ο “Ποντικομικρούλης”, το “Φλάμπερ”, ακόμα και ο πρώτος “Στοιχειωμένος Πύργος” είναι ταινίες που πάσχισα να παρακολουθήσω με ενδιαφέρον αλλά δύσκολα θα βρω κάποιον που να μην τις έχει δει. Τι είναι αυτό λοιπόν που τους έχει χαρίσει τη διαχρονικότητα έστω και σαν νοσταλγία;

Η απάντηση θεωρώ πως βρίσκεται σε αυτό που έχει καταγράψει το σελιλόιντ. Τον γνώριμο κόσμο που κάθε παιδί βλέπει καθημερινά γύρω του και πως μέσα σε αυτόν κρύβεται κάτι μαγικό, κάτι παράδοξο που παρασέρνει τη φαντασία και τον κάνει πιο συναρπαστικό. Με εξαίρεση το όραμα του James Cameron για το “Avatar” που επιβεβαιώνει τον κανόνα, για τους γνήσιους κινηματογραφιστές που αφηγούνται τις φανταστικές ιστορίες τους, το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η έλλειψη τεχνολογίας. Η πρώτη ταινία με στοιχειωμένο σπίτι γυρίστηκε από τον Georges Melies το 1896. Αλλά ο Justin Simien λιγότερο και η Disney πρωτίστως αδιαφορούν στο να δημιουργήσουν μια ταινία, αλλά να στήσουν στους υπολογιστές τους ένα πιασάρικο προϊόν με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή το ίδιο αποτέλεσμα θα ετοιμάζεται αυτόματα για να μη φεύγουν και λεφτά από τις τσέπες τους.

Ούτε ένα καρέ σε ολόκληρο το “Στοιχειωμένο Αρχοντικό” δεν περιέχει κάτι που να αντιστοιχεί σε κάτι πραγματικό, κάτι που να μπορείς να αισθανθείς ότι υπάρχει, ότι σε κάποια στιγμή οι ηθοποιοί περπάτησαν πάνω του, το ακούμπησαν ή αλληλοεπίδρασαν μαζί του: πόσο ειρωνικό όταν η δράση εκτυλίσσεται τόσο στους δρόμους μιας μεγαλούπολης όσο και σε μια έπαυλη χτισμένη τον 18ο αιώνα. Η καλλιτεχνική προσέγγιση της ταινίας δομείται πάνω στην αίσθηση του ψεύτικου και του πλαστικού, του ψηφιακά καλιμπραρισμένου σε αναίτιο βαθμό χωρίς την παραμικρή προσφορά σε εντυπωσιασμό ή φαντασία. Πώς να απειλήσει ένα φάντασμα τον κόσμο όταν ο ίδιος ο κόσμος μοιάζει τόσο ανύπαρκτος όσο και το ίδιο το φάντασμα;

Και γιατί αυτό που ισχύει σε τόσες και τόσες ταινίες, είναι πρόβλημα εδώ; Μα γιατί δεν υπάρχει κανένα έτερο στοιχείο για να τραβήξει την προσοχή μου. Το σενάριο της Katie Dippold -που είχε γράψει το “Ghostbusters” του 2016 αν αυτό λέει κάτι- είναι το πιο τεμπέλικο ολόκληρης της σεζόν. Μια υποτυπώδης ιστορία που δεν ξεδιπλώνεται, απλώς δίνει νέα πράγματα για να κάνουν οι χαρακτήρες του αφού όλα παρουσιάζονται και εξαντλούνται μέσα σε λίγα λεπτά, όπου τίποτα δεν είναι αγαθά τρομακτικό ή έστω αφελώς αστείο. Οι μοναδικές ατάκες που μοιάζουν γραμμένες ώστε να εκμαιεύσουν γέλιο περιλαμβάνουν απλώς ονομασίες πολυεθνικών εταιρειών. Αν υπάρχει κάτι αστείο στο ότι οι χαρακτήρες είναι καταναλωτές, σε κάθε περίπτωση, δεν το έπιασα…

Ο ικανός LaKeith Stanfield εδώ αποτελεί απλώς μια αξιοπρεπή παρουσία, η Rosario Dawson απλώς υπάρχει, ο Owen Wilson και ο Danny DeVito χρησιμοποιούνται θλιβερά για τα ονόματά τους χωρίς υλικό και βεβιασμένη συμμετοχή στην πλοκή, και όσο για την Tiffany Haddish, δεν γνωρίζω το έργο της ως stand-up comedian, αλλά παραμένει η πιο άγευστη και καθόλου αστεία περίπτωση ηθοποιού που βλέπω σε κωμωδίες. Επίσης, ποια Jamie Lee Curtis και ποιος Jared Leto; Τι να περιμένεις από έναν ηθοποιό όσο ικανός και αν είναι, όταν σε ένα σενάριο χωρίς σκοπό και χαρακτήρες νιώθεις το άβολο πίσω από την παρουσία του;

Το θέμα με την Disney είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πλέον τι να περιμένεις. Ναι, κάθε πρωταρχική απόφασή της μοιάζει παρμένη υπό το πρίσμα του αρμέγματος των ιδιοκτησιών της αλλά μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Craig Gillespie έδωσε την “Κρουέλα”. Και ίσως βρεθεί κάποιος να πει ότι εδώ ο Justin Simien κάνει μαύρο σινεμά. Ναι, στο πλαίσιο ανοησίας και καλλιτεχνικού εξευτελισμού που δίνει εδώ ο Simien, μια εξίσου ανόητη δήλωση ίσως να είναι ακριβώς αυτό που επιζητά.

Βαθμολογία: