Ο Στοιχειωμένος Πύργος

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/1/2009

Καλό το ντίσνεϊ-σόου για πάρκο, αλλά η ταινία ανήκει στο τρενάκι της ελεύθερης πτώσης του Έντι Μέρφι για αυτή τη δεκαετία. Ο συνδυασμός του αδιαμφισβήτητου κωμικού του ταλέντου με οικογενειακού χαρακτήρα ταινίες μάλλον είναι μια εμμονή που πρέπει να ξεπεράσει, αλλιώς θα καταλήξει μοιραία στις βιντεοταινίες. Η ταινία λειτουργεί ως χαριτωμένο θέαμα για τις μικρές ηλικίες (δικαιούνται κι αυτές τα θρίλερ τους!), αλλά ούτε αληθινή πλάκα έχει, ούτε φυσικά προκαλεί φόβο. Αμφιβάλω αν έγινε καν προσπάθεια από τον σεναριογράφο προς κάποια από τις δύο κατευθύνσεις, ενώ η δουλειά του κι από θέμα πλοκής σαν κόπι-πέιστ μοιάζει από ένα κάρο άλλες οικογενειακού τύπου ταινίες. Αξιότερο αναφοράς είναι το μακιγιάζ του Ρικ Μπέικερ, και ίσως η «εκτός ταινίας» παρουσία του Τέρενς Σταμπ. Θα κολάκευε περισσότερο τον εαυτό του ως μια πιο ευθεία παρωδία του μέτριου Το Στοιχειωμένο Σπίτι (1999), όχι φυσικά πάλι από τη σκοπιά ενός Scary Movie, αλλά έστω της πιο οικογενειακής, μήπως κι έβρισκε κάποιον ουσιαστικότερο λόγο κατασπατάλησης μπάτζετ (πέρα από την κονόμα…). Αφήστε λοιπόν άφοβα τα μικρά σας να το δουν, ίσως μάλιστα το εκτιμήσουν δεόντως…

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 28/12/2022

Η ιστορία απλή και βασισμένη κυρίως στο θεματικό πάρκο της Ντίσνεϊλαντ στο Παρίσι, Phantom Manor. Στοιχειωμένες επαύλεις έχουν σε όλα τα πάρκα της Ντίσνεϊ αλλά απ’ ότι έμαθα ψάχνοντας το διαδίκτυο, το θεματικό πάρκο στο Παρίσι έχει μια ιστορία παρόμοια με αυτή των φαντασμάτων της ταινίας. Εδώ φυσικά προσθέτουμε την οικογένεια του Έντι Μέρφι, που είναι αυτή που θα βάλει τον θεατή στην έπαυλη. Η κυρία και ο κύριος Έβερς είναι μεσίτες και μάλιστα πολύ επιτυχημένοι. Ενώ αποφασίζουν να περάσουν το Σαββατοκύριακο στην εξοχή με τα δυο παιδιά τους, θα κάνουν μια στάση σε ένα παλιό αρχοντικό, που ο ιδιοκτήτης του θέλει να το πουλήσει. Μια καταιγίδα θα τους κρατήσει στην έπαυλη για το βράδυ και δεν θα αργήσουν να ανακαλύψουν ότι το μέρος είναι στοιχειωμένο και σκοπός του είναι να χωρίσει την οικογένεια.

Η σκηνοθεσία ανήκει στον Ρομπ Μίνκοφ, ο οποίος μπορεί να μην έχει να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο στη φιλμογραφία του αλλά το μεγάλο του παράσημο παραμένει το ότι είναι ένας εκ των δύο σκηνοθετών του κλασικού πλέον The Lion King. Ανάμεσα στο The Haunted Mansion και το The Lion King σκηνοθέτησε τις δύο ταινίες του Ποντικομικρούλη ενώ πέντε χρόνια μετά το The Haunted Mansion θα παραδώσει μια ακόμα ταινία φαντασίας, The Forbidden Kingdom, που στην εποχή της συζητήθηκε καθώς έφερε τη σύμπραξη στην οθόνη δύο θρυλικών ηθοποιών του κινηματογράφου πολεμικών τεχνών, Τζάκι Τσαν και Τζετ Λι. Εδώ λοιπόν, ο Μίνκοφ ηγείται μιας εξαιρετικά προσεγμένης παραγωγής, μιας ταινίας αρκετά ατμοσφαιρικής, με ατμόσφαιρα περισσότερο παραμυθιού παρά τρόμου, μιας οικογενειακής ταινίας αλλά για οικογένειες που έχουν παιδιά μεγαλύτερα των δέκα ετών. Φαίνεται ότι ο Μίνκοφ βρήκε τρόπο να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην κωμωδία, τη φαντασία και τον τρόμο, βάζοντας με έξυπνο τρόπο τον Έντι Μέρφι να περνάει σε δεύτερη μοίρα και να είναι έτσι πιο ελεγχόμενο το εξυπνακίστικο χιούμορ ώστε να μην χαλάει η ατμόσφαιρα (ακούς Μάρβελ;;;).

Απολαυστικός ο Τέρενς Σταμπ ως μπάτλερ φάντασμα, ο οποίος αποδίδει με αρκετή ψυχρότητα τον χαρακτήρα του αλλά και με μια υποψία ειρωνικού χιούμορ στις σκηνές του. Νομίζω ότι ο Σταμπ είναι ο κύριος λόγος που μου δούλεψε αρκετά η ταινία. Ο Σταμπ υποδύεται τον μπάτλερ, ο οποίος ήταν ενάντια στην θέληση του κυρίου του να παντρευτεί μια έγχρωμη γυναίκα. Ο μπάτλερ λοιπόν (εδώ ακολουθεί σπόιλερ αλλά μιλάμε για ταινία είκοσι χρόνων οπότε…) δολοφονεί την άτυχη γυναίκα και κάπως δημιουργείται μια κατάρα χρόνων που κρατάει φυλακισμένους στην έπαυλη το υπηρετικό προσωπικό και τον άρχοντα του σπιτιού, ο οποίος νομίζει ότι η γυναίκα αυτοκτόνησε γιατί δεν ήθελε να τον παντρευτεί. Πρόσωπο κλειδί εδώ που μπορεί να λύσει την κατάρα είναι φυσικά η Σάρα Έβερς, σύζυγος του Τζιμ Έβερς, που υποδύεται ο Έντι Μέρφι. Η Σάρα έχει εκπληκτική ομοιότητα με την δολοφονημένη γυναίκα και αυτό χρησιμοποιείται από το χαρακτήρα του Σταμπ για να απελευθερώσει τις ψυχές τους.

Μικρή διάρκεια, φροντισμένη παραγωγή με πολύ ωραία σχεδιασμένα σκηνικά, ο Ρικ Μπέικερ στα πρακτικά εφέ, ωραία ατμόσφαιρα, χιούμορ αλλά και ένα σενάριο που μπορεί να μην κάνει θαύματα αλλά αφηγείται μια ενδιαφέρουσα ιστοριούλα φαντασμάτων κάνοντας κι ένα έστω επιδερμικό αντιρατσιστικό σχόλιο. Να μην ξεχάσω και τις αγαπημένες μου προτομές που τραγουδάνε οτιδήποτε τους πεις! Γιατί όχι; Ιδιαίτερα για τις γιορτινές ημέρες το The Hauted Mansion είναι μια χαρούλα!

Βαθμολογία: