Επιχείρηση Χρυσά Μάτια

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 2/10/2014

Ξεκινάω αυτό το κείμενο κάνοντας μια μικρή διόρθωση, που αφορά τον προηγούμενο Μποντ, τον Τίμοθι Ντάλτον. Γράφοντας για το Licence to Kill, ανέφερα ότι ο Ντάλτον απομακρύνθηκε από το ρόλο, κάτι που δεν είναι αληθές. Η αλήθεια είναι ότι ο Ντάλτον παραιτήθηκε το 1994 από το ρόλο του Μποντ, λόγω της μεγάλης καθυστέρησης της έναρξης των γυρισμάτων της νέας ταινίας. Το οικονομικό ναυάγιο του φιλμ οδήγησε σε ένα μεγάλο κενό έξι χρόνων (1989-1995), το μεγαλύτερο από το 1962 μέχρι σήμερα, χωρίς νέο φιλμ του Μποντ. Το GoldenEye, λοιπόν, θα συνέχιζε με τον ίδιο πρωταγωνιστή αλλά τα δεδομένα άλλαξαν κι έτσι η παραγωγή αποφάσισε με την αλλαγή του πρωταγωνιστή, να αλλάξει αρκετά ακόμα στοιχεία των ταινιών του Μποντ.

Νέος Μποντ, λοιπόν, ο κύριος Μπρόσναν, ο Μποντ της δικής μου γενιάς, ο άνθρωπος που οι γεννημένοι τη δεκαετία του ’80 συνδύασαν περισσότερο με την εικόνα του Μποντ. Ο Μπρόσναν ήταν διακαής πόθος των παραγωγών από την εποχή που ο Μουρ έπαιζε τις τελευταίες του ταινίες ως Μποντ, αλλά το συμβόλαιό του με την τηλεοπτική σειρά Remington Steele, όπου διατηρούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν του επέτρεπε να εμπλακεί με το ρόλο του 007. Η στιγμή του έρχεται 13 χρόνια μετά και ο ίδιος δικαιώνει τους παραγωγούς με την άνεση που εμφανίζει στο πανί. Ο Μποντ του Μπρόσναν διατηρεί κάποια από τα στοιχεία του Ντάλτον αλλά επαναφέρει το χιούμορ στο προσκήνιο και εμφανίζεται ελαφρώς πιο κομψός σε σχέση με τον προκάτοχό του. Θα χαρακτήριζα τον Μπρόσναν μια φιγούρα ανάμεσα στο στυλ των Κόνερι και Μουρ. Δεν είναι απόλυτα σκληρός, όπως μπορούσε να γίνει ο Κόνερι, ούτε όσο ειρωνικά χιουμοριστικός μπορούσε να είναι ο Μουρ. Μια μέση κατάσταση, που με την πρώτη του εμφάνιση κέρδισε το κοινό της εποχής.

Το GoldenEye είναι μια, (όχι ) εμφανώς, διαφορετική ταινία Μποντ, η οποία όμως ακολουθεί την ίδια φόρμουλα. Είναι ελαφρώς πιο σκοτεινή και ρεαλιστική αλλά όταν αποφασίζει να δώσει χώρο στη δράση, δε φοβάται να ξεφύγει και να κάνει πλάκα, όπως συνέβαινε με τις ταινίες του Μουρ. Χαρακτηριστική η σκηνή του κυνηγητού με το τανκ! Υπάρχουν ωστόσο στιγμές (μικρές είναι η αλήθεια) που το φιλμ κριτικάρει τον ίδιο του των ήρωα και τα προηγούμενα φιλμ. Η Μ, μεγάλη αλλαγή καθώς ο ανδροκρατούμενος ρόλος του παρελθόντος περνάει στη Τζούντι Ντεντς με μεγάλη επιτυχία, χαρακτηρίζει τον Μποντ σε μια μεταξύ τους σκηνή “δεινόσαυρο, μισογύνη και απομεινάρι του ψυχρού πολέμου” ενώ σε μια άλλη σκηνή μεταξύ του Μποντ και της Σιμόνοβα, στην ερώτηση της Σιμόνοβα “Όλα αυτά τα όπλα, όλοι αυτοί οι σκοτωμοί. Πως μπορείς να ενεργείς έτσι; Πως μπορείς να είσαι τόσο ψυχρός;”, ο Μποντ απαντά: “Είναι αυτό που με κρατά ζωντανό.” Αυτές οι ατάκες μέχρι το 1995 δε θα μπορούσαν να ειπωθούν σε ταινία του Μποντ, εδώ όμως βρίσκουν έδαφος, έστω κι αν περνούν αρκετά γρήγορα.

Μεγάλη ευθύνη στην αλλαγή του Μποντ, έστω και με αυτά τα μικρά, σταθερά βηματάκια, φέρει ο σκηνοθέτης, Μάρτιν Κάμπελ. Ο Κάμπελ θα κληθεί δύο φορές να αναγεννήσει τον Μποντ (μία το 1995 και μία το 2006, με το Casino Royale) και θα το κάνει και τις δύο με επιτυχία, δίνοντας έναν Μποντ σε κάθε γενιά.

Ο Μποντ του 1995 εκτός από τα θετικά του, έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα, το οποίο δεν ξέρω αν μπορεί να τον κάνει ανθεκτικό στον χρόνο. Είναι πηγμένος στα γκάτζετ και τα εφέ. Ήταν τέτοια η εποχή και η εξέλιξη της τεχνολογίας, που τα γκάτζετ παίζουν πολλές φορές σημαντικότερο ρόλο από τον ίδιο τον Μποντ. Έχεις την αίσθηση παρακολουθώντας την πρώτη περιπέτεια του Μπρόσναν ως Μποντ, ότι το φιλμ είναι παραφορτωμένο από τεχνολογικά μαραφέτια.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν: Νέος Μποντ, νέα Μ, νέα Μις Μάνιπενι, σταθερή αξία ο Q επί 33 χρόνια, αρκετά γκατζετάκια, μεγάλες δόσεις δράσεις, χιούμορ, δύο πανέμορφα Bond girls, ένας ήπιος κακός και ο 007 της δεκαετίας του ’90 είναι γεγονός. Ικανοποιητικός, επιστρέφει στην παρελθοντική του μορφή ανανεώνοντας κάποιες πτυχές του με προσοχή, για να τραβήξει ξανά το κοινό κοντά του. Το πέτυχε τότε. Σήμερα, μοιάζει να χάνει ελαφρώς τη γυαλάδα του.

Βαθμολογία: