Η Ιουλιέτα, μια κυρία της ανώτερης αστικής τάξης, περνά το καλοκαίρι στην όμορφη βίλα της. Για την επέτειο του γάμου της με τον Τζιόρτζιο, έναν άνθρωπο των δημοσίων σχέσεων, αποφασίζει να οργανώσει μια γιορτή. Μεγαλωμένη με θρησκευτικές και παράλληλα συντηρητικές αρχές, το εν λόγω πάρτι θα φέρει στην επιφάνεια την κρίση ταυτότητας που βασανίζει την ηρωίδα. Μια κρίση που εξελίσσεται σε δράμα όταν αρχίζει να υποπτεύεται ότι ο σύζυγος της την απατάει, ενώ έχει μια μητέρα που το μόνο που τη νοιάζει είναι η εξωτερική της εμφάνιση, και οι αδερφές της συμπεριφέρονται κάθε άλλο παρά συνετά. Έτσι, μην έχοντας ποιον να εμπιστευτεί, η Ιουλιέτα θα στρέψει τις ελπίδες της στη γειτόνισσά της, τη Σούζυ, η οποία έχει διαμορφώσει το σπίτι της σ’ έναν ερωτικό παράδεισο. Όμως, οι αντιφάσεις της ανάμεσα στον καθολικό καθωσπρεπισμό της παιδικής της ηλικίας και στην τάση για μια ζωή χωρίς φραγμούς, θα την οδηγήσουν στο κατώφλι της τρέλας.
Σκηνοθεσία:
Federico Fellini
Κύριοι Ρόλοι:
Giulietta Masina … Giulietta Boldrini
Sandra Milo … Susy/Iris/Fanny
Mario Pisu … Giorgio
Valentina Cortese … Valentina
Valeska Gert … Pijma
Jose Luis de Vilallonga … Jose
Milena Vukotic … Elisabetta
Ρίκα Διαλυνά … Ρίκα
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Federico Fellini, Tullio Pinelli, Ennio Flaiano, Brunello Rondi
Στόρι: Federico Fellini, Tullio Pinelli
Παραγωγή: Henry Deutschmeister, Clemente Fracassi, Angelo Rizzoli
Μουσική: Nino Rota
Φωτογραφία: Gianni Di Venanzo
Μοντάζ: Ruggero Mastroianni
Σκηνικά: Piero Gherardi
Κοστούμια: Piero Gherardi
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Giulietta Degli Spiriti
- Ελληνικός Τίτλος: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων
- Διεθνής Τίτλος: Juliet of the Spirits
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ σκηνικών και κοστουμιών.
- Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας.
- Βραβείο γυναικείας ερμηνείας (Giulietta Masina) στα David di Donatello.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη ολοκληρωμένα έγχρωμη ταινία στη φιλμογραφία του Fellini. Προηγουμένως είχε κάνει χρήση του έγχρωμου στο επεισόδιο που είχε αναλάβει στο τρίπτυχο Βοκάκιος ’70 (1962).
- Ο σκηνοθέτης υποστήριξε ότι ήταν υπό την επήρεια LSD κατά την προετοιμασία.
- Η σταρ της δεκαετίας του 1930, Mae West, είχε προσεγγισθεί για έναν ρόλο.
- Αρχικά είχε ανακοινωθεί ότι τη Masina θα πλαισιώνουν ο Marcello Mastroianni και η τραγουδίστρια Anna Maria Alberghetti.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 15/9/2020
Δεν θα το ονόμαζα με την παραδοσιακή έννοια ως προσωπικό έργο του Fellini, αλλά σίγουρα το καλύτερο δώρο που έκανε στη σύντροφο της ζωής του, Giulietta Masina: και μαζί σε οποιονδήποτε ένιωθε νοερά ως σύντροφο. Σαν να εμπνέεται από την ιδιαίτερη εικόνα της μια φόρμα που ελλόχευε μεν μέσα στη φιλμογραφία του (και το γεγονός πως κι ο ίδιος την απατούσε…), αλλά ποτέ δεν εξαπολυόταν με τόσο καταλυτικό χαρακτήρα.
Η ζωή σε καταπιέζει; Και τι με αυτό; Υπάρχει ένα ολόκληρο σύμπαν μέσα σου, ικανό να ανατρέψει κατεστημένα άκοπα και δίχως να αναζητείς-παρακαλείς τη συμμετοχή άλλων. Κι εκεί είναι η μαγεία που ονομάζεται φαντασία, ονείρωξη, πνεύματα. Αυτό που βγαίνει στις οθόνες ως σουρεαλιστικό, δεν έχει τόσο σχέση με το αντίστοιχα συμβολικό ενός Bunuel ή ενός Dali, αλλά είναι ο «ρεαλισμός» που κρύβει ο νους μας, και φυλάει αποκλειστικά για τον καθένα μας. Είναι η γιορτή που έχει καλεσμένο μονάχα αυτόν που διοργανώνει το πάρτι, κι ας συμμετέχουν σε αυτό όλοι όσοι θα ήθελε αυτός να βρίσκονται και υπό τη μορφή που ακριβώς που θέλει να είναι.
Την κινητήρια αυτή μορφή ζωής ο μαιτρ επιλέγει να την ωθήσει στα άκρα της φαντασίας του. Με ένα σενάριο που μπορεί να το «έγραψε» κοιμώμενος, χαρίζει μπαρόκ ζωγραφιές και μορφές που γράφουν στο υποσυνείδητο, και βοηθούν οποιονδήποτε έρθει σε επαφή μαζί τους να έχει σημείο αναφοράς για τις αποδράσεις του. Σε μια εποχή μεταίχμιο που στη ζωή του ανθρώπου έχει εισβάλει για τα καλά ο «αυτόματος προπαγανδιστής του ρεαλισμού», κοινώς η τηλεόραση, τα όνειρα αναζητούν την εκδίκηση τους και προκαλούν αυτό το ερεθιστικό χάος που η πραγματικότητα στερεί. Ένα χάος όμοιο με αυτό που προκαλούν τα παραισθησιογόνα -εξίσου στη μόδα τότε κι αυτά-, που αλίμονο όμως δεν ελέγχονται αν αντικαταστήσουν τον έλεγχο σου πάνω στον εσωτερικό σου κόσμο.
Η αλήθεια είναι ότι ο ιταλός δημιουργός παρασέρνεται από τη χαρά που αισθάνεται φανερά πίσω από την κάμερα, όσο και την τρυφερότητα που βγάζει η Masina, και ξεχνάει να πει cut όταν πρέπει, ακόμα κι αν φυλάει το «cut» εν είδει συμβουλής. Για την ακρίβεια το «πρέπει» είναι εκτός παιχνιδιού, κι όταν σε αυτό συμμετέχει κι ο Nino Rota, πώς να το διακόψεις. Υπάρχουν όμως οι ταινίες, υπάρχουν και τα όνειρα. Κι ανάμεσα τους υπάρχει η Ιουλιέτα με τα Πνεύματα της για να μας θυμίζει ότι τα όρια της σκέψης δεν είναι συμβατά με της θεσμοθετημένης κοινωνικοποίησης. Ένα δροσερό υπερρεαλιστικό μάθημα παράλληλης ζωής, το οποίο θα ενστερνιστούν οι φίλοι του μη συμβατού και όσοι είχαν διαβάσει πίσω από τις γραμμές της διαχρονικής δουλειάς που θα αποκαλέσουμε μονολεκτικά ως Φελινιάδα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
