Συλλάβετε τον Κάρτερ

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 7/9/2024

Ο Σιλβέστερ Σταλόνε υποδύεται τον Τζακ Κάρτερ, έναν σκληροτράχηλο και βυθισμένο στα ψυχικά τραύματα μαφιόζο εκτελεστή, που επιστρέφει στη γενέτειρά του για να παραστεί στην κηδεία του αδελφού του, ενός φιλήσυχου οικογενειάρχη. Ο Κάρτερ δεν αργεί να αντιληφθεί ότι ο θάνατος του αδελφού του δεν ήταν ατύχημα και θα βάλει μπροστά τα “επαγγελματικά” του προσόντα ώστε να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από τη δολοφονία, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να έρθει πιο κοντά και να προστατέψει την οικογένεια του θανόντα, τη γυναίκα και την έφηβη κόρη του, αναζητώντας και ο ίδιος λύτρωση για την πεταμένη ζωή του.

Η περιγραφή της υπόθεσης του Get Carter, ριμέικ κλασικής ταινίας με τον Μάικλ Κέιν στον ρόλο που εδώ κρατάει ο Σταλόνε, θα μπορούσε εύκολα να πείσει κάποιον να πάει στον κινηματογράφο και να δει τον Σλάι σε μια ταινία εκδίκησης. Με το Get Carter όμως ξεκινά και ξεκάθαρα μια περίοδος μερικών ταινιών του σούπερ σταρ που στα ταμεία αποτυγχάνουν παταγωδώς.

Ο Σταλόνε στη δεκαετία του 1980 γεμίζει κινηματογράφους με ό,τι κι αν κάνει και μπαίνει στην κορυφή των ηρώων ταινιών δράσης, χρησιμοποιώντας τα δύο μεγάλα όπλα του, τα δύο “Ρ”: Ρόκι και Ράμπο. Η επόμενη δεκαετία τον βρίσκει να κάνει μερικές εξαιρετικές ταινίες δράσης, χωρίς τα δύο “Ρ” (Cliffhanger, Demolition Man, Assassins, Daylight, Judge Dredd), να δοκιμάζεται στην κωμωδία με όχι μεγάλη επιτυχία, με τα Stop! Or My Mom Will Shoot και Oscar (αρκετά υποτιμήμενο), και να δίνει στο τέλος της δεκαετίας μία από τις καλύτερες ερμηνείες του με το Copland. Σε εκείνη τη δεκαετία, τα χρήματα που φέρνει ο Σλάι στα ταμεία είναι ακόμα υπολογίσιμα, παρότι υπάρχει μια πτώση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο 2000 και την πρώτη πραγματικά μεγάλη αποτυχία του πρωταγωνιστή μετά από δύο δεκαετίες μεγάλης καριέρας. Από το Get Carter και μέχρι να επανέλθει μετά από εφτά χρόνια με -τι άλλο- τα δύο “Ρ”, ξεκινά μια περίοδος απαξίωσης του Σταλόνε, τόσο από τους κριτικούς που δεν τον αγάπησαν και ποτέ ιδιαίτερα (ειδικά στη χώρα μας) όσο και από το ίδιο το σύστημα. Βάζει το χεράκι του και ο ίδιος βέβαια, με αρκετά κακές επιλογές, όπως τα Driven, Avenging Angelo και Spy Kids 3, με το πρώτο να είναι πραγματικά καταστροφικό, έχοντας έναν τεράστιο προϋπολογισμό αλλά τραγικά χαμηλά έσοδα.

Δύο από τις ταινίες εκείνης της περιόδου θα τις εξαιρέσουμε καθώς είναι κατανοητοί οι λόγοι που ο Σταλόνε διάλεξε να εμπλακεί, καθώς σεναριακά παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Η μία είναι το D-Tox, το οποίο γυρίστηκε το 1999 και ταλαιπωρήθηκε για τρία χρόνια μέχρι να βγει στους κινηματογράφους, και η δεύτερη είναι το Get Carter, που σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει ιδανικό για τον πρωταγωνιστή του. Δεν ζητά απλώς έναν τύπο που μπορεί να πλακώσει στο ξύλο τους πάντες, αλλά κάποιον που μπορεί να ερμηνεύσει κάτι παραπάνω, και αν για κάτι δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Σταλόνε είναι για αδιαφορία στον ρόλο του. Είναι εκεί, και ερμηνευτικά είναι στα ίδια ψηλά στάνταρ, προσπαθώντας να δώσει και μια εσωτερικότητα παραπάνω στον χαρακτήρα του. Ο Κάρτερ είναι ένας τύπος που έχει σπαταλήσει τη ζωή του μέσα στον βούρκο της παρανομίας, αφαιρώντας ζωές για λογαριασμό της μαφίας, αλλά φαίνεται πια κουρασμένος και με το ένα πόδι έξω από όλο αυτό. Η επιστροφή στην οικογένεια που του έχει απομείνει, την οικογένεια του αδερφού του ουσιαστικά, τον βάζει σε μια διαδικασία δύσκολη για τον ίδιο καθώς έχει να χειριστεί πράγματα άγνωστα για αυτόν, και ο Σλάι το αποτυπώνει αυτό στην οθόνη.

Η σκηνοθεσία του Στίβεν Κέι είναι αυτή που δοκιμάζει αρκετά τον θεατή. Ο Κέι, που ακολουθεί μέχρι σήμερα μια επιτυχημένη πορεία στη σκηνοθεσία τηλεοπτικών σειρών, επιλέγει να παίξει με την κάμερα σαν να είναι σε μια μόνιμη παραζάλη, πράγμα ταιριαστό με το μυαλό του ήρωα αλλά όχι τόσο ευχάριστο για τον θεατή και ειδικά για τον θεατή του 2000. Έχοντας δει την ταινία πριν από αρκετά χρόνια και βλέποντάς την ξανά σήμερα, ομολογώ ότι η εμπειρία ήταν διαφορετική. Στα μέσα του 2000, εποχή της πρώτης προβολής, η εμπειρία μου ήταν αρνητική. Όλη αυτή η “θολωμένη” αντίληψη, οι γρήγορες κοφτές κινήσεις της κάμερας και ο αρκετά διαφορετικός χαρακτήρας που επέλεξε να υποδυθεί ο Σταλόνε δεν δούλεψαν υπέρ της ταινίας. Σήμερα όμως εκτίμησα λίγο παραπάνω τόσο την ερμηνεία του πρωταγωνιστή όσο και αυτό που προσπάθησε να κάνει ο Κέι, αλλά εξακολουθεί να μη δουλεύει απόλυτα.

Από την άλλη αυτό που αξίζει να αναφερθεί είναι το υπέροχο επιτελείο ηθοποιών που συγκεντρώθηκε. Ο Μάικλ Κέιν επιστρέφει σε εντελώς διαφορετικό -μικρό- ρόλο, ενώ έχουμε ακόμα ονόματα όπως των Μιράντα Ρίτσαρντσον, Άλαν Κάμινγκ, Μίκι Ρουρκ, Τζον ΜακΓκίνλεϊ, Ρόνα Μίτρα και τη νεαρή τότε Ρέιτσελ Λι Κουκ. Γενικά από το επιτελείο των ηθοποιών δεν μπορείς να έχεις παράπονο.

Πέρα από τα τεχνικά μέρη και τις διαφωνίες που μπορεί να έχει κάποιος ως προς την προσέγγιση του αρχικού υλικού (είναι δεδομένο ότι μπορεί να γίνει μια καλύτερη ταινία από το υλικό που υπάρχει καθώς το έκαναν το 1971…), μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει ότι το Get Carter είναι μια ταινία αρκετά “πειραγμένη” και όχι απαραίτητα από τους δημιουργούς της. Δεν είναι σίγουρα μία από τις καλές της φιλμογραφίας του Σταλόνε, δεν είναι όμως και μία από αυτές που θα πρέπει να ντρέπεται, όπως κάποιες ανεκδιήγητες που γύρισε τα τελευταία χρόνια (βλέπε τα δύο τελευταία της σειράς Escape Plan).

Βαθμολογία: