O Άντριου και η Βίκυ ΜακΓκι γνωρίζονται και γίνονται ζευγάρι, κατά τη διάρκεια της θητείας τους ως πειραματόζωα, ενόσω είναι ακόμη φοιτητές. Το πείραμα στο οποίο υποβάλλονται καλύπτεται από μυστήριο και φαίνεται να έχει σχέση με τις ψυχικές δυνατότητες. Μετά από χρόνια, όταν ο Άντριου και η Βίκι παντρεύονται κι αποκτούν μια κόρη, την Τσάρλι, ανακαλύπτουν ότι το παιδί τους έχει την ικανότητα να βάζει φωτιές μόνο και μόνο με τη σκέψη της. Φυσικά, η κυβέρνηση εκδηλώνει τεράστιο ενδιαφέρον για την Τσάρλι, ενώ στελέχη μιας μυστικής υπηρεσίας με τον τίτλο «Το Εργαστήριο» θέλουν να τη βάλουν σε καραντίνα και να τη μελετήσουν. Η τροπή που παίρνουν τα πράγματα όμως θέτει την κατάσταση εκτός ελέγχου, και η μικρή Τσάρλι συχνά δεν μπορεί να ελέγξει τις δυνάμεις της, ξετυλίγοντας την πλεκτάνη που έχει στηθεί από σκοτεινά κέντρα.
Σκηνοθεσία:
Mark L. Lester
Κύριοι Ρόλοι:
Drew Barrymore … Charlene ‘Charlie’ McGee
David Keith … Andrew ‘Andy’ McGee
Freddie Jones … Δρ Joseph Wanless
Heather Locklear … Victoria ‘Vicky’ McGee
Martin Sheen … λοχαγός Hollister
George C. Scott … John Rainbird
Art Carney … Irv Manders
Louise Fletcher … Norma Manders
Moses Gunn … Δρ Pynchot
Drew Snyder … Orville Jamieson
Antonio Fargas … ταξιτζής
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Stanley Mann
Παραγωγή: Frank Capra Jr.
Μουσική: Tangerine Dream
Φωτογραφία: Giuseppe Ruzzolini
Μοντάζ: David Rawlins, Ronald Sanders
Σκηνικά: Giorgio Postiglione
Κοστούμια: Michael Butler
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Firestarter
- Ελληνικός Τίτλος: Εξουσία Πυρός
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Πύρινη Οργή (2022)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Firestarter του Stephen King.
Παραλειπόμενα
- Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της Απειλής, η Universal έδωσε την ευκαιρία στον John Carpenter να αναλάβει και τη διασκευή αυτού του βιβλίου του Stephen King από το 1980. Άμεσα ο Carpenter ανέθεσε στον Bill Lancaster το σενάριο, το οποίο και πέρασε από την έγκριση του συγγραφέα. Μήνες αργότερα, ο σκηνοθέτης άλλαξε άποψη, και μίσθωσε τον Bill Phillips να του φέρει ένα νέο σενάριο, στο οποίο τον Άντι θα ερμήνευε ο Richard Dreyfuss. Η Απειλή όμως δεν τα πήγε καθόλου καλά στα ταμεία, με τη Universal να απολύει από το σχέδιο τον Carpenter, και να τον αντικαθιστά με τον Mark L. Lester. Μαζί με αυτό, προτιμούσε ένα σενάριο πολύ πιο πιστό στο βιβλίο από αυτά που είχαν ήδη ετοιμαστεί.
- Ο Burt Lancaster αναγκάστηκε να παραδώσει στον Martin Sheen τον ρόλο του, λόγω του ότι έπρεπε να περάσει από εγχείρηση καρδιάς.
- Η παραγωγή επιβλέπονταν από τον Dino De Laurentiis, που επέλεξε για τόπο γυρισμάτων τα νέα του στούντιο στη Βόρεια Καρολίνα. Ήταν η πρώτη ταινία που γυρίστηκε εκεί. Αυτό έμελλε να γίνει και η απαρχή μιας νέας εποχής για την αμερικανική πολιτεία, που έκτοτε έγινε επίκεντρο πάνω από χίλιων κινηματογραφικών και τηλεοπτικών παραγωγών.
- Αναζητώντας για κάτι που θα παρέπεμπε στο κλίμα του Όσα Παίρνει ο Άνεμος, ο De Laurentiis έμαθε για το ιστορικό κτήμα Orton Plantation. Εκεί έστειλε για επιτόπου ανίχνευση τους Frank Capra Jr. και Martha De Laurentiis, με τους δύο παραγωγούς να μιλάνε για την τέλεια τοποθεσία των αρχηγείων του “Εργοστασίου”. Ο De Laurentiis τότε προσέγγισε τους δύο ιδιοκτήτες κάνοντας μια πλούσια πρόταση για αγορά του κτήματος, αλλά προς έκπληξη του αυτή απορρίφθηκε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν του έδωσαν άδεια για τα γυρίσματα, με το κτήμα έκτοτε να γίνεται πλέον δημοφιλές για παρόμοιες κινηματογραφικές περιπτώσεις.
- Προφητικά, λίγα χρόνια πριν πάρει τον ρόλο στα 8 της έτη, η μητέρα της Drew Barrymore είδε το βιβλίο σε ένα σούπερ-μάρκετ και το αγόρασε για τη μικρή της απλά και μόνο επειδή το κορίτσι του εξώφυλλου τής έμοιαζε με την κόρη της. Η μικρή το διάβασε, και έτρεξε στη μητέρα της φωνάζοντας “Είμαι η Τσάρλι”. Στην πραγματικότητα, ο Stephen King είχε ως μοντέλο για την ηρωίδα τη δική του κόρη, Naomi.
- Η Jennifer Connelly και η Taylor Neff δοκιμάστηκαν για τον κεντρικό ρόλο.
- Παρότι ήδη διάσημη για τις τηλεοπτικές της επιδόσεις, η Heather Locklear έκανε εδώ το κινηματογραφικό της ντεμπούτο.
- Η ταινία δεν κατάφερε πολλά από πλευράς εισιτηρίων, αλλά απέκτησε με τον καιρό cult φήμη.
- Το 2002 ήρθε ένα σίκουελ, το Firestarter 2: Rekindled (Η Εκδίκηση της Φωτιάς στο ελληνικό Home Cinema), το οποίο ήταν μίνι-σειρά. Το 2022, ήρθε και το ριμέικ.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 4/3/2022
Εξαρχής επισημαίνουμε ότι αν είστε φαν των 1980, εδώ θα βρείτε όλα εκείνα τα τετριμμένα που η συγκεκριμένη δεκαετία χάριζε απλόχερα εν είδει ενοχικής απόλαυσης. Από την άλλη, όμως, ο Mark L. Lester δεν ήταν επ’ ουδενί ο σκηνοθέτης που θα μπορούσε να αναγάγει αυτή την «ενοχή» σε κάτι παραπάνω από cult για λίγους «παλαβούς», και που θα πρόσθετε ένα ακόμα κεφάλαιο αναφοράς σε μια εποχή που η μαζική μπλοκμπαστερική ψυχαγωγία έπαιρνε τα πάνω της.
Το φιλμ ξεκινάει πολύ άγαρμπα. Η επιλογή να μπει κατευθείαν στη δράση και να σου συμπληρώσει τα κενά με φλας-μπακ αποδεικνύεται το λιγότερο τραγική. Αφού όμως το σενάριο μπαίνει πια σε μια ροή, σου φυλάει για έκπληξη δύο-δυόμιση σκηνές που αποτυπώνονται στη μνήμη. Αυτά τα «ευχάριστα» διαλείμματα αφορούν τα ξεσπάσματα της μικρής ηρωίδας (και τη σκηνή στη λίμνη: αυτό είναι ήμισυ), που αντίθετα με αυτά του χαρακτήρα του David Keith δεν είναι διόλου αστεία. Εκεί το φιλμ αποποιείται ολότελα την οικογενειακή οπτική μιας σπιλμπεργκικής ανάλογης παραγωγής, και δένει τις ταινίες συνομωσίας των 1960-70 με το σινεμά του φανταστικού, όπως αυτό παρουσιάζονταν μέσα από τις ταινίες του Carpenter που τότε άκμαζαν. Μακάρι βέβαια να ήταν κι αυτός που θα το είχε αναλάβει, όπως και προορίζονταν αρχικά, με την πίστη ότι θα μιλούσαμε τελείως διαφορετικά σε αυτή την περίπτωση.
Στα θετικά προσμετράται και η παρουσία του George C. Scott, που κάνει τα βαρετά σημεία να αποκτούν ένα νόημα ύπαρξης, τουλάχιστον σε αυτά που συμμετέχει. Είναι η στιβαρή περσόνα που λείπει από την υπόλοιπη ταινία, μια και ο Martin Sheen είναι παραγκωνισμένος, ο David Keith υποχείριο ενός άθελα του κωμικού χαρακτήρα, ενώ η Drew Barrymore μπορεί να πείθει για αυτό που ερμηνεύει, αλλά μόνο συμπάθεια δεν σου βγάζει με αυτό το «μικρο-μέγαλο» ύφος και τη φωνή.
Εκεί που παραξενεύομαι όμως είναι ότι το φιλμ δεν θεωρείται δείγμα υπερηρωικής ταινίας. Δεν μιλάμε για ένα φυσιολογικό παιδί που από το πουθενά απέκτησε υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά για καθαρό sci-fi με την επιστήμη να ευθύνεται για τη δημιουργία υπερανθρώπων. Πολύ κοντά στη λογική των X-Men (και σε αυτή τη σύγχρονη που ένας υπερήρωας δεν χρειάζεται να ακολουθάει στερεότυπα καλού ή κακού), με μια πρόσθετη επιστημονική νότα, και σίγουρα επηρεασμένο από τις αναφορές για ανάλογα πειράματα με επίκεντρο τον Ψυχρό Πόλεμο. Εκεί αναζητείς κι ό,τι νόημα μπορεί να προκύψει από εδώ μέσα, με το σενάριο όμως να έχει στο στόχαστρο τον δυτικό και όχι τον σοβιετικό κόσμο.
Οι λίγες σκηνές που «καίγεται το σύμπαν» είναι εντέλει αυτές που σώζουν μνημονικά το παιχνίδι, σε ένα φιλμ που φωνάζει ότι ήθελε καλύτερη σκηνοθετική επιμέλεια. Ακόμα κι έτσι, δεν είναι ανάξιο ανακάλυψης του από το σύγχρονο κοινό των sci-fi, και κυρίως αυτό των υπερηρώων που αποζητούν τις «ρίζες» όσων παρακολουθούν σήμερα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
