Πύρινη Οργή

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 11/5/2022

Είναι σπάνια συγκυρία να βλέπεις με παρθένο μάτι μια ταινία βασισμένη σε έργο του παραγωγικότατου και πολυδιασκευασμένου όσο λίγοι συγγραφείς Stephen King, αλλά για μένα το “Firestarter” έτυχε να αποτελεί μια τέτοια περίπτωση αφού δεν είχα πρότερη γνώση του περιεχομένου ούτε της ταινίας του 1984 ούτε του βιβλίου. Και τελικά μακαρίζω την τύχη μου γι’ αυτό, αφού τίποτα δεν προϊδεάζει ότι το σενάριο βασίζεται σε ένα αρκετά γνωστό βιβλίο ενός μετρ του τρόμου, το οποίο αν είχα διαβάσει, θα έφευγα από την αίθουσα όχι μόνο με μια αίσθηση ματαιότητας, αλλά και απογοήτευσης…

Ακόμα και ελάχιστα βιβλία του King να έχει διαβάσει κάποιος, αντιλαμβάνεται ότι ο συγγραφέας βασίζεται πάρα πολύ στο χτίσιμο του περιβάλλοντος των ηρώων του, φροντίζοντας να περάσει στον αναγνώστη μια αρκετά ανεπτυγμένη αίσθηση για την κοινωνική διάστασή του, και αυτό είναι ένα στοιχείο που λίγο-πολύ περιλαμβάνεται πάντα στις κινηματογραφικές διασκευές του, πόσο μάλλον δε σε μια τηλεοπτική σειρά, και τις περισσότερες φορές λειτουργεί ακόμα και αυτόματα αφού μεταφέρει εξίσου και την ξεχωριστή γραφή του King, και δημιουργεί χαρακτήρες. Είναι αδύνατο να καταλάβω τι κίνητρο μπορεί να είχαν ο σκηνοθέτης Keith Thomas και ο σεναριογράφος Scott Teems στην επιλογή μιας προσέγγισης που αγνοεί ολοσχερώς την όποια ανάδειξη τόσο των χαρακτήρων όσο και του κόσμου τους, και να χωθούν με τα μπούνια στην πλοκή. Αν αυτό οφείλεται σε επαγγελματική ανικανότητα ή στο άγχος που προκύπτει από τη δημιουργία μιας ταινίας για ένα αναγνωρισμένο χολιγουντιανό στούντιο του αυστηρού παραγωγού Jason Blum, είναι κάτι που δεν μπορεί να καθοριστεί αποκλειστικά και μόνο από τη θέαση αυτής της ταινίας. Πάντως είναι από τις σπάνιες φορές που θα υποστήριζα με σχετική ασφάλεια ως προς την αντικειμενικότητα της δήλωσης ότι το εγχείρημα εδώ είναι σε κάθε περίπτωση αποτυχημένο.

Η ταινία είναι ένα άβολο μίγμα σκηνοθετικής και σεναριακής αστοχίας. Κανένας χαρακτήρας δεν αντιδρά φυσιολογικά σε όσα συμβαίνουν γύρω του, και κάθε κίνησή τους για να λυθεί το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν φαντάζει μάταιη αφού αρνούνται να αξιοποιήσουν τα όπλα που κατέχουν, στην προκειμένη περίπτωση νοητικές υπερδυνάμεις, κάνοντας το σενάριο να χωλαίνει διαρκώς. Κάποιες ξεκάθαρες εξηγήσεις που δίνονται σαν αιτία όπως η αυτοσυντήρηση και ζητήματα ηθικής, δεν φτάνουν ποτέ στον αποδέκτη και ως εκ τούτου δεν αποτελούν δικαιολογία για τη στάση τους. Δεν αμφιβάλλω ότι το βιβλίο παρέχει ικανοποιητικές αναλύσεις ως προς αυτό, αλλά στην ταινία ακόμα και η έννοια του χαρακτήρα είναι ανύπαρκτη. Αυτό είναι εμφανές περισσότερο από ποτέ στις σκηνές των «κακών» της ιστορίας, που ο χαρακτηρισμός τους ως «σχηματικοί» είναι επιεικής και η ευθύνη βαραίνει τον Thomas και τον Teems εξίσου. Κάθε ατάκα έχει γραφτεί με τρόπο που να στέκει σαν μεμονωμένη σε trailer, άλλοτε σαν τετριμμένη πρόταση γενικότητας και άλλοτε φορτωμένη με κάποια ξεκάθαρη πρόθεση του ομιλούντα, με την ερμηνεία που τη ζωντανεύει να κουβαλά είτε μια βασανισμένη αγωνία (βλέπε Zac Efron) είτε μια σατανική κακία (βλέπε Gloria Reuben) στην πιο άνευρη μορφή της.

Αυτά τα στοιχεία, η σκηνοθεσία τα χειρίζεται θεωρώντας ότι πολλαπλές περίτεχνες γωνίες λήψης και φαντεζί φωτογραφία είναι αρκετά για να προκαλέσουν την όποια άγνωστη αίσθηση θέλει ο υπεύθυνος να προκαλέσει στον θεατή, και αποτελούν αυτή την κεκαλυμμένη νοοτροπία που θέλει κάτι που στο μάτι φαίνεται  επαγγελματικό, να είναι κιόλας, αλλά η αλήθεια απέχει χιλιόμετρα από αυτό. Δεν αρκεί η τεχνική δυνατότητα τού να κινηματογραφείς κάτι σε υπερυψηλή ευκρίνεια, ούτε η εφαρμογή άπειρων ψηφιακών φίλτρων για να πεις ότι έκανες μια κινηματογραφική δουλειά, πόσο μάλλον το να υποστηρίζεις ότι αφηγείσαι μια ιστορία.

Από όλα τα ονόματα των συντελεστών που περνούν από την οθόνη, στην πραγματικότητα αρκούν μόνο δύο για να δηλώσουν αληθώς ότι κάποιοι εργάστηκαν ειλικρινά σε αυτή την ταινία: τα ονόματα του production-designer και του colorist. Αν θέλαμε να δούμε δείγμα δουλειάς τους για να τους προσλάβουμε, το “Firestarter” λειτουργεί άψογα. Αν θέλουμε όμως να δούμε μια ταινία ακόμα και με την πρόθεση να χαραμίσουμε μιάμιση ώρα, είναι ίσως η χειρότερη επιλογή που μπορούμε να κάνουμε…

Βαθμολογία: