Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 10/8/2022

Γαλλική Ριβιέρα, 1957. Ένας τύπος γυρίζει με άνεση μέσα στη δεξίωση στην παραθαλάσσια έπαυλη, και φροντίζει να τραβήξει την προσοχή διαφόρων προσώπων της υψηλής κοινωνίας, πλάθοντας ιστορίες. Στη μία είναι ρουμάνος ευγενής, απόγονος του κόμη Δράκουλα, στην άλλη είναι αμερικανός μεγαλοεπιχειρηματίας και τα ψέματα συνεχίζονται με μαεστρία από το ένα πηγαδάκι στο άλλο. Όταν όμως φαίνεται ότι κινδυνεύει να αποκαλυφθεί, κατανοεί ότι πρέπει να αποχωρήσει πριν ξεσπάσει θύελλα. Τότε τη βλέπει!.. Η γυναίκα χορεύει μόνη της, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή, με παρτενέρ το σάλι της και τον αέρα που τη χαϊδεύει. Ο άνδρας την πλησιάζει και από εκείνο τον πρώτο χορό τους και την ανταλλαγή φανταστικών ιστοριών είναι φανερό ότι αυτοί οι δύο είναι ιδανικά φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, και είναι τόσο ευτυχισμένοι όταν χορεύουν.

Τα χρόνια πέρασαν, το ζευγάρι είναι μαζί, ευτυχισμένο, ερωτευμένο, μέσα σε έναν δικό τους κόσμο, έναν περίεργο περίγυρο και ένα παιδί, καρπό του έρωτά τους. Όπως οι γονείς, έτσι και το παιδί αφήνει πάντα τη φαντασία του να καλπάζει. Φτιάχνει ιστορίες, μιλάει με έναν ιδιαίτερο τρόπο στους γονείς και στους γύρω του, όπως και η μητέρα του. Η ίδια, εξάλλου, όταν τον κράτησε πρώτη φορά αγκαλιά, του είπε ότι “αν είσαι ό,τι επιλέγεις, τότε γίνεσαι κυρίαρχος του κόσμου”.

Ο μικρός έχει προβλήματα στο σχολείο. Οι καθηγητές και οι συμμαθητές του δυσκολεύονται για το πώς να φερθούν σε ένα παιδί που του αρέσει να πλάθει ιστορίες. Τον κατηγορούν ότι λέει συνεχώς ψέματα, όμως ο μικρός δεν λέει ψέματα. Θέλει να κάνει τον κόσμο πιο όμορφο και χρησιμοποιεί τη φαντασία του για να το κάνει αυτό. Έτσι έχει μάθει!

Η ευτυχία της οικογένειας κλονίζεται όταν διαταράσσεται η ψυχική υγεία της μητέρας. Χαμένη κάπου στη φαντασία και την πραγματικότητα, η όμορφη σύζυγος κινδυνεύει να χάσει τα λογικά της. Ο άνδρας είναι όμως εκεί. Ο έρωτάς του για αυτήν είναι ακλόνητος. Φοβούνται ότι θα τη χάσουν, νοσηλεύεται, κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Ο μικρός αναρωτιέται πώς νιώθουν αυτοί που πεθαίνουν. “Θέλουν να ζουν ευτυχισμένοι αυτοί που έμειναν πίσω”, απαντάει γλυκά ο πατέρας.

Δεν τελειώνει εδώ η ιστορία του Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς. Δεν χρειάζεται όμως να φτάσουμε μέχρι το γλυκόπικρο φινάλε του, το οποίο δεν χωράει μέσα σε συμβατικά πλαίσια. Δεν είναι οι πρωταγωνιστές του συμβατικοί, καθημερινοί άνθρωποι. Είναι κάποιοι που αγάπησαν χωρίς να φοβούνται. Είναι άνθρωποι που έζησαν όπως ήθελαν. Δεν είναι άνθρωποι που χωρούν εύκολα σε αυτό τον κόσμο. Αυτό τονίζει η υπέροχη αυτή γαλλική ταινία. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, το Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς επιμένει στην ευτυχία των ανθρώπων.

Εξαιρετικές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό τρίο των Ρομάν Ντουρίς, Βιρζινί Εφιρά και (του πιτσιρικά) Σολάν Μασαδό Γκρανέρ. Τον Ντουρίς τον έχω δει σε αρκετές παραγωγές και δεν αποτέλεσε ιδιαίτερη έκπληξη η πολύ καλή ερμηνεία του. Ο μικρός Γκρανέρ, με τη στήριξη των κινηματογραφικών γονιών του, τα πάει περίφημα. Όμως, δεν μπορούσα να σταματήσω να θαυμάζω την Εφιρά και την αφοσίωσή της στον απαιτητικό τελικά ρόλο της. Μια πανέμορφη, γοητευτική ηθοποιός!

Εύχομαι ολόψυχα να βρει η ταινία απήχηση. Η σκηνοθεσία είναι του Ρεζίς Ρουανσάρ, του οποίου προηγούμενες ταινίες δεν έχω δει αλλά τώρα θα το κάνω. Μπορεί να απογοητευτώ, αλλά όπως και να έχει, ο Ρουανσάρ θα μπορεί να περηφανεύεται ότι έφτιαξε μια ταινία όπως το Περιμένοντας τον Μποτζάνγκλς. Είναι ένα συναισθηματικό κομψοτέχνημα, χωρίς δραματουργικές υπερβολές, μία από τις πιο όμορφες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Βαθμολογία: