Δύο ανυποψίαστοι Αμερικάνοι, ο Τζέρι Σόου, ένας αργόσχολος νέος, και η Ρέιτσελ Χόλομαν, μια ανύπαντρη μητέρα, βρίσκονται ξαφνικά μπλεγμένοι στα δίχτυα μιας απίστευτης συνωμοσίας, με βασικό τους εχθρό το χρόνο. Πίσω από την τεράστια αυτή σκευωρία κρύβεται η φωνή μιας άγνωστης γυναίκας, την οποία ποτέ τους δεν έχουν γνωρίσει. Για κακή τους τύχη, όμως, εκείνη μοιάζει να γνωρίζει την κάθε τους κίνηση και έτσι τους παγιδεύει όλο και περισσότερο, χρησιμοποιώντας όλα τα τεχνολογικά μέσα της καθημερινότητάς τους. Έτσι, οι δυο τους καταλήγουν να είναι οι πλέον περιζήτητοι καταζητούμενοι, έρμαια ενός διαβολικού σχεδίου, φυλακισμένοι σε ένα κελί, να αγωνίζονται να σωθούν και να εμποδίσουν το χάος που πρόκειται να προκληθεί.
Σκηνοθεσία:
D.J. Caruso
Κύριοι Ρόλοι:
Shia LaBeouf … Jerry Shaw
Michelle Monaghan … Rachel Holloman
Julianne Moore … ARIIA (φωνή)
Rosario Dawson … Zoe Perez
Michael Chiklis … υπουργός George Callister
Anthony Mackie … ταγματάρχης William Bowman
Ethan Embry … πράκτορας Toby Grant
Billy Bob Thornton … πράκτορας Thomas Morgan
Anthony Azizi … Ranim Khalid
Cameron Boyce … Sam Holloman
Lynn Cohen … Κα Wierzbowski
Bill Smitrovich … ναύαρχος Thompson
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: John Glenn, Travis Wright, Hillary Seitz, Dan McDermott
Στόρι: Dan McDermott
Παραγωγή: Patrick Crowley, Alex Kurtzman, Roberto Orci
Μουσική: Brian Tyler
Φωτογραφία: Dariusz Wolski
Μοντάζ: Jim Page
Σκηνικά: Thomas E. Sanders
Κοστούμια: Marie-Sylvie Deveau
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Eagle Eye
- Ελληνικός Τίτλος: Παγιδευμένοι
Παραλειπόμενα
- Η ιδέα για το στόρι ανήκει στον Steven Spielberg, που κι αυτός τη βάσισε σε ένα διήγημα του Isaac Asimov, το All the Troubles of the World. Κι αφού το σενάριο άνηκε στην DreamWorks, ο ίδιος ο Spielberg σκέφτονταν να το σκηνοθετήσει. Το εγκατέλειψε εντέλει για χάρη του τέταρτου Ιντιάνα Τζόουνς.
- Ο D.J. Caruso θα δηλώσει πως το φιλμ ήταν επί 12 χρόνια σε σχεδιασμό, και πως ο Spielberg το προόριζε για πιο επιστημονικής φαντασίας από ό,τι εντέλει βγήκε. Ο ίδιος το έβλεπε σαν μια παραπομπή στο σινεμά των 1970 και ήθελε τη λιγότερη δυνατή χρήση ψηφιακής τεχνολογίας.
- Shia LaBeouf και Michelle Monaghan έκαναν σχεδόν όλες τις επικίνδυνες σκηνές τους χωρίς σωσία-κασκαντέρ.
- Από δική της πρόταση, η Julianne Moore επέλεξε να μη βρίσκεται στα κρέντιτ. Για την ακρίβεια, η φωνητική συμμετοχή της φανερώθηκε μόνο όταν έγινε η χολιγουντιανή πρεμιέρα, όταν και το επιβεβαίωσε η Rosario Dawson.
- Το φιλμ είχε μέτρια ανταπόκριση από την κριτική, αλλά εισέπραξε 178,8 εκατομμύρια δολάρια έναντι μπάτζετ των 80.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 12/9/2008
Αρκεί η νοσταλγία για να βγάλει κάποιος μια καλή ταινία; Σίγουρα το να κοιτάς το παρελθόν, ιδίως το καλό του κομμάτι, σου παρέχει έμπνευση, αλλά η περίπτωση του D.J. Caruso είναι όσο ενδιαφέρουσα, όσο και μέσα σε όρια. Όπως και να ‘χει, καλύτερα ρεπλίκα των μεγάλων, παρά αναπαραγωγή των «λίγων»…
Ο D.J. Caruso δεν είναι μια τυχαία περίπτωση. Το ξέραμε κι από τα Κύματα Οργής του 2002. Όμως το πιο ενδιαφέρον με αυτό τον άνθρωπο είναι πως στις δύο τελευταίες του ταινίες προσαρμόζει τις εμμονές του με τον Alfred Hitchcock. Στο περσινό Υποψίες (πάλι με τον Shia LaBeouf) ήταν ο Σιωπηλός Μάρτυρας. Τώρα, στο κατά πολύ ακριβότερο Παγιδευμένοι είναι και η Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων και το Ο Άνθρωπος που Γνώριζε Πολλά. Στο πρώτο μισάωρο της ταινίας, το καλύτερο, αναπτύσσει το χιτσκοκικό μυστήριο, μιμούμενος βέβαια κι ένα σωρό άλλες ταινίες που ξεκινούν με τον ίδιο τρόπο. Στη συνέχεια έχει την πρώτη άμεση αναφορά στο σινεμά του μαιτρ του τρόμου, με μια σκηνή σε ανοιχτό πεδίο, μοντέρνα κόπια της κλασικής σκηνής με το αεροπλάνο, από το Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων.
Μέχρι εδώ τα πράγματα βαίνουν καλώς, και η δυναμική ταινία δράσης εμπλέκεται με το μυστήριο και έχει κεντρίσει την προσοχή μας. Εδώ, όμως, γίνεται το λάθος. Η λύση του μυστηρίου έρχεται απότομα και υπερβολικά γρήγορα, και η ταινία από εδώ και πέρα έχει ξεμείνει μονάχα με την αλά Τζέιμς Μποντ/Επικίνδυνες Αποστολές δράση της. Χωρίς να σας αναφέρω τα περί της λύσης του μυστηρίου, πρέπει να σας πω πως είναι μία ακόμα αναφορά στις εμμονές του θρυλικού Arthur C. Clarke, με τις οποίες, πολύ φοβάμαι, πως συμπλέω. Με μια σταθερά παραδοσιακή φόρμα σκηνοθεσίας, όπως και με τις Υποψίες, ο Caruso χάνει το στοίχημα, ακριβώς λόγω αυτού του του σημαντικού λάθους.
Ο Shia LaBeouf είναι το μέλλον της ταινίας δράσης και δείχνει αξιοζήλευτη προσαρμοστικότητα και στον τομέα της αγωνίας. Όμως, εδώ δεν δένει, χημικά, με την εξίσου πειστική Michelle Monaghan. Rosario Dawson και Billy Bob Thornton συμπληρώνουν μια καλή εικόνα ηρώων, αν και αληθινός ήρωας είναι το φάντασμα του Χαλ, που φέτος το ξαναείδαμε στο Γουόλ-Υ.
Επί του συνόλου, δυναμικό, σοβαρό, καλοδοσμένο, παραδοσιακό αλλά εξαντλείται υπερβολικά γρήγορα, από τη στιγμή που χάνει την ιδιότητα του μυστηρίου. Αυτό που μένει είναι ακόμα μία ταινία δράσης στα πρότυπα πολλών άλλων ταινιών (να αναφέρουμε και τον Δημόσιο Κίνδυνο, το Minority Report, το Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει 3) και στα όρια να μπερδευόμαστε ως προς το ποια ταινία βλέπουμε. Καλό το πρωταγωνιστικό δίδυμο, χωρίς όμως χημεία. Οι αναφορές στον Hitchcock είναι ό,τι το καλύτερο, αλλά είναι τόσο άμεσες που ανάγονται σε νοσταλγία, παρά σε ανανέωση. Αλήθεια, συζητάνε για το ριμέικ των χιτσκοκικών Πουλιών, γιατί δεν πήρανε τον κύριο Caruso; Θα το έβλεπε με αγάπη…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
