Ο Μάκλολμ είναι σπασίκλας, χρειάζεται προσοχή για να επιβιώνει στο The Bottoms, την πλέον σκληρή συνοικία του Ίνγκλεγουντ στο Λος Άντζελες. Μια περιοχή γεμάτη γκάνγκστερ και εμπόρους ναρκωτικών. Είναι μια κρίσιμη χρονιά για αυτόν, καθώς περνάει από αιτήσεις και συνεντεύξεις για να μπει σε κολέγιο. Απώτερο όνειρο του το Χάρβαρντ. Τότε είναι που θα αποδεχτεί μια πρόσκληση σε πάρτι μαζί με τους φίλους του, η οποία θα οδηγήσει σε μια περιπέτεια γεμάτη αλλόκοτους τύπους και κακές επιλογές. Εάν ο Μάλκολμ επιβιώσει της βραδιάς, δεν θα είναι πια σπασίκλας.
Σκηνοθεσία:
Rick Famuyiwa
Κύριοι Ρόλοι:
Shameik Moore … Malcolm Adekanbi
Tony Revolori … James ‘Jib’ Caldones
Kiersey Clemons … Cassandra ‘Diggy’ Andrews
Kimberly Elise … Lisa Hayes
Chanel Iman … Lily Jacoby
Blake Anderson … Will Sherwood
Zoe Kravitz … Nakia
LaKeith Stanfield … Marquis ‘Bug’
Forest Whitaker … αφηγητής (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Rick Famuyiwa
Παραγωγή: Nina Yang Bongiovi, Forest Whitaker
Μουσική: Germaine Franco
Φωτογραφία: Rachel Morrison
Μοντάζ: Lee Haugen
Σκηνικά: Scott Falconer
Κοστούμια: Patrik Milani
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Dope
- Ελληνικός Τίτλος: Dope
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο μοντάζ στο φεστιβάλ Sundance.
Παραλειπόμενα
- Αυτή ήταν η πρώτη ταινία που δέχονταν bitcoin για το κλείσιμο εισιτηρίου, για 900 αίθουσες ανά τις ΗΠΑ.
- Σύμφωνα με τον Tony Revolori, όλο το “χόρτο” που φαίνεται επί της ταινίας ήταν αληθινό.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Σε μια σκηνή ακούγεται το τραγούδι Dirty Feeling, από το γκρουπ LolaWolf. Το γκρουπ αυτό αποτελείται από τη Zoe Kravitz, που υπάρχει σε εκείνη τη σκηνή, και τον Jimmy Giannopoulos.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 4/3/2016
Πάντα οι ταινίες «coming-of-age», όπως τις αποκαλούν οι Αμερικανοί, έχουν μια θετική απήχηση στον συναισθηματισμό του θεατή, ειδικά αν πετύχεις το στάνταρ, δηλαδή καλογραμμένους νεανικούς χαρακτήρες. Και παρά το μέτριο φιλμογραφικά παρελθόν του, ο Ρικ Φαμουγίβα το πετυχαίνει αυτό στην εντέλεια. Οι νεαροί του ήρωες είναι ολοζώντανοι, έχουν αρετές, έχουν κι ελαττώματα. Οι καταστάσεις που περιπλέκονται προσφέρουν την ευκαιρία να βουτήξει αυτός ο γήινος χαρακτήρας τους στα βαθιά. Κυρίως, ο Φαμουγίβα αντιμετωπίζει με σοβαρότητα ένα θέμα που θυμίζει κακές ημέρες του έγχρωμου σινεμά. Μπορεί κανείς να πει ότι διορθώνει πληγές του παρελθόντος, πάντα σε αυτό τον τομέα. Έξυπνοι διάλογοι, θετικότητα μέσα στον βούρκο, επί του συνόλου ένα φιλμ που δύσκολα σε απογοητεύει, κι απευθύνεται σε μεγαλύτερη μάζα κοινού από ό,τι συνήθως κάνουν εμπορικές ταινίες του ίδιου «χρώματος».
Βαθμολογία: