Τα Σκυλιά Δεν Φοράνε Παντελόνια
- Koirat Eivät Käytä Housuja
- Dogs Don't Wear Pants
- 2019
- Φινλανδία
- Φινλανδικά
- Δραμεντί, Ερωτική, Μαύρη Κωμωδία, Σινεφίλ
- 15 Οκτωβρίου 2020
Τα χρόνια περνάνε, η κόρη του όλο και μεγαλώνει, αλλά ο Τζούχα ακόμα θρηνεί τη χαμένη του σύζυγο. Η μόνη του αντίδραση είναι να εκτελεί μηχανικά τις καθημερινές του ανάγκες. Όλα όμως αλλάζουν το λεπτό που θα γνωρίσει τη Μόνα, μια μυστηριώδη “αφέντρα”, που θα τον κάνει να νιώσει ότι μια στενή ανθρώπινη επαφή είναι ακόμα πιθανή για τη ζωή του, αλλά και ότι μπορεί να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τον χαμό της αγαπημένης του.
Σκηνοθεσία:
J.-P. Valkeapaa
Κύριοι Ρόλοι:
Pekka Strang … Juha
Krista Kosonen … Mona
Ilona Huhta … Elli
Jani Volanen … Pauli
Oona Airola … Satu
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: J.-P. Valkeapaa, Juhana Lumme
Παραγωγή: Aleksi Bardy, Helen Vinogradov
Μουσική: Michal Nejtek
Φωτογραφία: Pietari Peltola
Μοντάζ: Mervi Junkkonen
Σκηνικά: Kaisa Makinen
Κοστούμια: Sari Suominen
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Koirat Eivat Kayta Housuja
- Ελληνικός Τίτλος: Τα Σκυλιά Δεν Φοράνε Παντελόνια
- Διεθνής Τίτλος: Dogs Don’t Wear Pants
Κύριες Διακρίσεις
- Έξι βραβεία στα Jussi, τα εθνικά βραβεία της Φινλανδίας. Υποψήφιο σε ακόμα 3 κατηγορίες, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 13/10/2020
Το έργο του Jukka-Pekka Valkeapaa πραγματεύεται την απώλεια και τον επώδυνο ψυχικό της πόνο, υπό ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο πρίσμα. Ο ήρωάς του, Γιούχα, μετατρέπει τον πόνο αυτό σε σωματικό για να «τιμωρήσει» τον εαυτό του για τον χαμό της συζύγου του (οι τύψεις και οι ενοχές που φέρει επειδή δεν κατάφερε να την κρατήσει στη ζωή), και τον απολαμβάνει, μιας που επιδρά πάνω του εξιλεωτικά και μάλλον λυτρωτικά.
Μέσα από το ερωτικό στοιχείο που συνοδεύει τον πόνο, προκύπτει με φυσικό τρόπο ο σαδομαζοχισμός. Ο Γιούχα επί της ουσίας ψάχνει μια αφορμή να συνεχίσει, να ξαναφτιάξει τη ζωή του μέσα στο γκρίζο και ψυχρό φινλανδικό αστικό τοπίο. Υπό αυτή τη συνθήκη, γεννιέται μια υποδόρια κωμική νότα, που καθορίζει τον τόνο ολόκληρου του έργου. Η άντληση ευχαρίστησης μέσα από τον πόνο είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίφαση. Όταν αυτό γίνεται ως μέρος της διαδικασίας του πένθους και της διαχείρισης της απώλειας, έχουμε μια εις βάθος ψυχολογική μελέτη ενός απλού, καθημερινού ανθρώπου, που οι συνθήκες τον οδήγησαν ενστικτωδώς να εκδηλώσει μια πιο βίαιη και ζωώδη πτυχή του. Ως χειρούργος, έρχεται άμεσα αντιμέτωπος με την εικόνα του αίματος και την ανθρώπινη ανατομία. Στρέφοντας τη βία προς τον ίδιο, επιτυγχάνει μια μορφή αποδόμησης του εαυτού του.
Το σενάριο του Valkeapaa στέκεται ακριβώς εκεί που πρέπει, απεικονίζοντας με «χειρουργική» ακρίβεια τον τραυματισμένο ψυχισμό του κεντρικού ήρωα, προβάλλοντάς τον ως αποξενωμένο από τον περίγυρό του, σαν να μην πατάει σωστά στη Γη. Η σαδομαζοχιστική βία είναι συχνά σκληρή, αλλά βρίσκεται πάντα σε πρώτο (και κοντινό) πλάνο, με στόχο μια αυθεντική, βιωματική απεικόνιση. Η φωτογραφία τείνει προς τις σκοτεινές αποχρώσεις, με εξαίρεση το υποβλητικό κόκκινο (χρώμα του αίματος και του έρωτα). Ο διακριτικός κωμικός τόνος, που προκύπτει κατά κύριο λόγο από τις αδέξιες κοινωνικές συναναστροφές του σακατεμένου Γιούχα, προσγειώνει το φιλμ, προσδίδοντας έναν ρεαλιστικό χαρακτήρα και μια ισορροπία μεταξύ απεικόνισης ψυχισμού και κοινωνικής πραγματικότητας, αν και το πρώτο είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον.
Πρόκειται για μια όμορφη εναλλακτική πρόταση, που με ευθύτητα και ειλικρίνεια ρίχνει φως σε σκοτεινές ανθρώπινες πλευρές.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
