Μόνο ένα πράγμα χωρίζει τον Τιμ, ένα φιλόδοξο διοικητικό στέλεχος, από την απόλυτη επαγγελματική καταξίωση. Πρέπει να βρει τον τέλειο καλεσμένο για να τον συνοδεύσει στη μηνιαία δεξίωση του αφεντικού, στην οποία νικητής της βραδιάς στέφεται όποιος φέρει τον πιο ηλίθιο. Για καλή του τύχη, ο Τιμ βρίσκει τον Μπάρι, έναν θεότρελο τύπο, η ειδικότητα του οποίου είναι η αναπαράσταση διάσημων έργων τέχνης με βαλσαμωμένα ποντίκια. Όταν το ντουέτο εμφανιστεί στο δείπνο, η κατάσταση θα ξεφύγει τελείως από τον έλεγχο.

Σκηνοθεσία:

Jay Roach

Κύριοι Ρόλοι:

Steve Carell … Barry Speck

Paul Rudd … Tim Conrad

Stephanie Szostak … Julie

Jemaine Clement … Kieran Vollard

Lucy Punch … Darla

Zach Galifianakis … Therman Murch

Bruce Greenwood … Lance Fender

Ron Livingston … Caldwell

Andrea Savage … Robin

David Walliams … Martin Mueller

Lucy Davenport … Birgit Mueller

P.J. Byrne … Davenport

Octavia Spencer … μαντάμ Nora

Chris O’Dowd … Marco

Kristen Schaal … Susana

Randall Park … Henderson

Larry Wilmore … Williams

Nick Kroll … Josh

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: David Guion, Michael Handelman

Παραγωγή: Laurie MacDonald, Walter F. Parkes, Jay Roach

Μουσική: Theodore Shapiro

Φωτογραφία: Jim Denault

Μοντάζ: Alan Baumgarten, Jon Poll

Σκηνικά: Michael Corenblith

Κοστούμια: Mary E. Vogt

 

  • Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Home Cinema.
  • Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Dinner for Schmucks

Ελληνικός Τίτλος: Δείπνο Πανηλιθίων

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Δείπνο Ηλιθίων (1998)

Σεναριακή Πηγή

Παραλειπόμενα

  • Τα διοράματα του Μπάρι είναι κατασκευές των τριών αδελφών Chiodo, εξειδικευμένων σε όλους τους τομείς των ειδικών εφέ.
  • Το μπάτζετ της ταινίας χωρίστηκε ισόποσα ανάμεσα στις Paramount Pictures, DreamWorks Pictures και Spyglass Entertainment.
  • Αρχικά προορίζονταν για τους Steve Martin και Bill Murray. Σε ένα αρχικό πάλι στάδιο, ήταν να παίξει ο Sacha Baron Cohen.
  • Ο Robin Williams ήταν στα υπόψιν για τον ρόλο του Μπάρι.
  • Γυρίστηκε μέσα σε 55 ημέρες, όταν έκανε διάλειμμα η σειρά The Office με τον Steve Carell.
  • Συζήτηση έγινε γύρω από τη λέξη schmucks στον τίτλο, μια και στα γίντις μπορεί να ερμηνεύεται ως ηλίθιος, αλλά με την έννοια του αντρικού γενετικού οργάνου. Μια εκδοχή όμως ήθελε τη λέξη να μην είναι τόσο βαριά, αφού όπως στο ορίτζιναλ γαλλικό, ο τίτλος αναφέρεται σαφώς στους πλούσιους οικοδεσπότες και όχι στους καλεσμένους.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 27/9/2010

Το Δείπνο Ηλιθίων δεν ήταν απλά μία ακόμα γαλλική κωμωδία. Πάνω στην ευρωπαϊκή παράδοση, ήταν πρωτίστως σάτιρα και δη μιας σύγχρονης μπουρζουαζίας. Το πρόβλημα όμως στη σύγκριση με αυτό του το ριμέικ δεν εστιάζεται κυρίως εκεί, αφού ο Jay Roach δεν μπορούσε, έτσι κι αλλιώς, να συνδέσει τα κομμάτια της πλοκής χωρίς να κρύψει μέσα της μια σατιρική διάθεση. Εκεί που χάνει η μοντέρνα εκδοχή είναι καθαρά στην ποιότητα του χιούμορ.

Φυσικά και δεν έχω κακή άποψη για το αμερικανικό χιούμορ, αλλά το να μετατρέπεις μια ξεκαρδιστική σατιρική κωμωδία σε Ηλίθιος και Πανηλίθιος, είναι άλλο πράγμα. Ο Steve Carell δεν πείθει για κωμικός των άκρων, αλλά για κακέκτυπο του Carrey. Πάνω σε αυτόν στηρίζεται όλος ο κωμικός χαρακτήρας του φιλμ κι εκεί εξαντλείται. Περισσότερο λειτουργεί η μυστηριακή ατμόσφαιρα του δείπνου που αποπνέει τη σατιρική διάσταση στο έργο (χωρίς όμως να μπορείς αυτή την ταινία να την αποκαλέσεις σάτιρα). Δεν είναι, παρά ταύτα, η κωμωδία που θα έλεγα να μη δείτε. Έχει κάποια χοντροκομμένα αστεία που αξίζουν τον κόπο, κι ο Jay Roach δεν θα μπορούσε να κάνει αυτό που θα έλεγα «ηλίθια κωμωδία». Δείτε το, αλλά μην ταυτιστείτε με τον ήρωα…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

17 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *