Μόνο ένα πράγμα χωρίζει τον Τιμ, ένα φιλόδοξο διοικητικό στέλεχος, από την απόλυτη επαγγελματική καταξίωση. Πρέπει να βρει τον τέλειο καλεσμένο για να τον συνοδεύσει στη μηνιαία δεξίωση του αφεντικού, στην οποία νικητής της βραδιάς στέφεται όποιος φέρει τον πιο ηλίθιο. Για καλή του τύχη, ο Τιμ βρίσκει τον Μπάρι, έναν θεότρελο τύπο, η ειδικότητα του οποίου είναι η αναπαράσταση διάσημων έργων τέχνης με βαλσαμωμένα ποντίκια. Όταν το ντουέτο εμφανιστεί στο δείπνο, η κατάσταση θα ξεφύγει τελείως από τον έλεγχο.
Σκηνοθεσία:
Κύριοι Ρόλοι:
Steve Carell … Barry Speck
Paul Rudd … Tim Conrad
Stephanie Szostak … Julie
Jemaine Clement … Kieran Vollard
Lucy Punch … Darla
Zach Galifianakis … Therman Murch
Bruce Greenwood … Lance Fender
Ron Livingston … Caldwell
Andrea Savage … Robin
David Walliams … Martin Mueller
Lucy Davenport … Birgit Mueller
P.J. Byrne … Davenport
Octavia Spencer … μαντάμ Nora
Chris O’Dowd … Marco
Kristen Schaal … Susana
Randall Park … Henderson
Larry Wilmore … Williams
Nick Kroll … Josh
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Guion, Michael Handelman
Παραγωγή: Laurie MacDonald, Walter F. Parkes, Jay Roach
Μουσική: Theodore Shapiro
Φωτογραφία: Jim Denault
Μοντάζ: Alan Baumgarten, Jon Poll
Σκηνικά: Michael Corenblith
Κοστούμια: Mary E. Vogt
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Home Cinema.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Dinner for Schmucks
Ελληνικός Τίτλος: Δείπνο Πανηλιθίων
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Δείπνο Ηλιθίων (1998)
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Le Diner de Cons του Francis Veber.
- Σενάριο: Δείπνο Ηλιθίων του Francis Veber.
Παραλειπόμενα
- Τα διοράματα του Μπάρι είναι κατασκευές των τριών αδελφών Chiodo, εξειδικευμένων σε όλους τους τομείς των ειδικών εφέ.
- Το μπάτζετ της ταινίας χωρίστηκε ισόποσα ανάμεσα στις Paramount Pictures, DreamWorks Pictures και Spyglass Entertainment.
- Αρχικά προορίζονταν για τους Steve Martin και Bill Murray. Σε ένα αρχικό πάλι στάδιο, ήταν να παίξει ο Sacha Baron Cohen.
- Ο Robin Williams ήταν στα υπόψιν για τον ρόλο του Μπάρι.
- Γυρίστηκε μέσα σε 55 ημέρες, όταν έκανε διάλειμμα η σειρά The Office με τον Steve Carell.
- Συζήτηση έγινε γύρω από τη λέξη schmucks στον τίτλο, μια και στα γίντις μπορεί να ερμηνεύεται ως ηλίθιος, αλλά με την έννοια του αντρικού γενετικού οργάνου. Μια εκδοχή όμως ήθελε τη λέξη να μην είναι τόσο βαριά, αφού όπως στο ορίτζιναλ γαλλικό, ο τίτλος αναφέρεται σαφώς στους πλούσιους οικοδεσπότες και όχι στους καλεσμένους.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 27/9/2010
Το Δείπνο Ηλιθίων δεν ήταν απλά μία ακόμα γαλλική κωμωδία. Πάνω στην ευρωπαϊκή παράδοση, ήταν πρωτίστως σάτιρα και δη μιας σύγχρονης μπουρζουαζίας. Το πρόβλημα όμως στη σύγκριση με αυτό του το ριμέικ δεν εστιάζεται κυρίως εκεί, αφού ο Jay Roach δεν μπορούσε, έτσι κι αλλιώς, να συνδέσει τα κομμάτια της πλοκής χωρίς να κρύψει μέσα της μια σατιρική διάθεση. Εκεί που χάνει η μοντέρνα εκδοχή είναι καθαρά στην ποιότητα του χιούμορ.
Φυσικά και δεν έχω κακή άποψη για το αμερικανικό χιούμορ, αλλά το να μετατρέπεις μια ξεκαρδιστική σατιρική κωμωδία σε Ηλίθιος και Πανηλίθιος, είναι άλλο πράγμα. Ο Steve Carell δεν πείθει για κωμικός των άκρων, αλλά για κακέκτυπο του Carrey. Πάνω σε αυτόν στηρίζεται όλος ο κωμικός χαρακτήρας του φιλμ κι εκεί εξαντλείται. Περισσότερο λειτουργεί η μυστηριακή ατμόσφαιρα του δείπνου που αποπνέει τη σατιρική διάσταση στο έργο (χωρίς όμως να μπορείς αυτή την ταινία να την αποκαλέσεις σάτιρα). Δεν είναι, παρά ταύτα, η κωμωδία που θα έλεγα να μη δείτε. Έχει κάποια χοντροκομμένα αστεία που αξίζουν τον κόπο, κι ο Jay Roach δεν θα μπορούσε να κάνει αυτό που θα έλεγα «ηλίθια κωμωδία». Δείτε το, αλλά μην ταυτιστείτε με τον ήρωα…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
