Κάθε Τετάρτη, ο Πιερ και οι φίλοι του διοργανώνουν μια εκκεντρική συνάντηση την οποία αποκαλούν «Δείπνο Ηλιθίων». Ο καθένας τους προσκαλεί στο δείπνο αυτό τον πιο ηλίθιο άνθρωπο που έχει συναντήσει κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Αυτός που έχει φέρει μαζί του τον πιο χαζό προσκεκλημένο, ανακηρύσσεται νικητής της εβδομάδας. Όλα θα αλλάξουν όταν ο Πιερ θα προσκαλέσει στο δείπνο τον αγαθό και καλόκαρδο Φρανσουά, υπάλληλο της τοπικής εφορίας.
Σκηνοθεσία:
Francis Veber
Κύριοι Ρόλοι:
Jacques Villeret … Francois Pignon
Thierry Lhermitte … Pierre Brochant
Francis Huster … Juste Leblanc
Daniel Prevost … Lucien Cheval
Alexandra Vandernoot … Christine Brochant
Catherine Frot … Marlene Sasseur
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Francis Veber
Παραγωγή: Alain Poire
Μουσική: Vladimir Cosma
Φωτογραφία: Luciano Tovoli
Μοντάζ: Georges Klotz
Σκηνικά: Hugues Tissandier
Κοστούμια: Jacqueline Bouchard
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Le Diner de Cons
Ελληνικός Τίτλος: Δείπνο Ηλιθίων
Διεθνής Τίτλος: The Dinner Game
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Δείπνο Πανηλιθίων (2010)
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Le Diner de Cons του Francis Veber.
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου (Jacques Villeret), δεύτερου αντρικού ρόλου (Daniel Prevost) και σεναρίου στα Cesar. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και δεύτερο γυναικείο ρόλο (Catherine Frot).
Παραλειπόμενα
- Μεγάλη εμπορική επιτυχία για τη Γαλλία. Συνολικά έβγαλε παγκοσμίως 65,4 εκατομμύρια δολάρια, έναντι κόστους των 12,5. Αυτό επέφερε, εκτός από τη χολιγουντιανή διασκευή του 2010, τρία ινδικά ριμέικ.
- Ο Jacques Villeret πρωταγωνιστούσε και στο θεατρικό, από την αυλαία του το 1993 έως και το 1997, επί συνόλου 600ων εμφανίσεων.
- Ο Gerard Depardieu ήταν υποψήφιος για τον ρόλο του Πιερ.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 4/11/2017
Κεφάλαιο στη γαλλική κωμωδία, ο Φράνσις Βεμπέρ διασκευάζει ένα δικό του θεατρικό έργο και πετυχαίνει μία από τις πλέον εύστοχες κωμωδίες στη σύγχρονη κινηματογραφική ιστορία της χώρας του. Η συνταγή είναι απλή: γέλιο και ουσία. Με το χιούμορ να είναι πάντα αβίαστο και κοφτερό, η σάτιρα συνδυάζεται θεσπέσια, αφού τίποτα επί του κειμένου δεν είναι τυχαίο. Μάλιστα, σε μια χώρα που έχει ως ορόσημο της την απελευθέρωση από την αριστοκρατία, είναι ακόμα πιο ταιριαστό να χτυπάει και τα σημερινά κατάλοιπα της, που δεν είναι άλλα από τον σνομπισμό και τον κοινωνικό ρατσισμό. Είναι αλήθεια βέβαια ότι παρά τους ελεγχόμενους από τον δημιουργό του ρυθμούς του φιλμ, είναι ολόγυρα παρούσα η αίσθηση ότι το θέαμα αυτό ταιριάζει περισσότερο στο σανίδι, παρά σε πλατό.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
