Ο Ρεμί, ένας νεαρός Παριζιάνος με ανειδίκευτη εργασία, μένει μοναχός του σε ένα διαμέρισμα. Από δίπλα, η Μελανί, επίσης Παριζιάνα αλλά επιστήμονας, ζει κι αυτή σε παρακείμενο διαμέρισμα ολομόναχη. Δύο μοναχικές ψυχές, δύο καταθλιπτικές υπάρξεις που ζουν τόσο κοντά ο ένας στον άλλον, αλλά δεν γνωρίζονται. Μήπως αυτό αλλάξει κάποτε;

Σκηνοθεσία:

Cedric Klapisch

Κύριοι Ρόλοι:

Francois Civil … Remy Pelletier

Ana Girardot … Melanie Brunet

Camille Cottin … η ψυχίατρος της Melanie

Francois Berleand … Δρ J.B. Meyer

Simon Abkarian … Mansour

Rebecca Marder … Capucine Brunet

Eye Haidara … Djena

Pierre Niney … Mathieu Bernard

Zinedine Soualem … ο φαρμακοποιός

Paul Hamy … Steevy

Marie Bunel … Κα Pelletier

Patrick d’Assumcao … Κος Pelletier

Garance Clavel … η κουνιάδα του Remy

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Santiago Amigorena, Cedric Klapisch

Παραγωγή: Cedric Klapisch, Bruno Levy

Μουσική: Loic Dury, Christophe Minck

Φωτογραφία: Elodie Tahtane

Μοντάζ: Valentin Feron

Σκηνικά: Chloe Cambournac

Κοστούμια: Anne Schotte

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Deux Moi
  • Ελληνικός Τίτλος: Μόνοι στο Παρίσι
  • Διεθνής Τίτλος: Someone, Somewhere

Παραλειπόμενα

  • Όπως συνηθίζει, ο Cedric Klapisch έχει κι εδώ κάμεο σε ταινία του, υποδυόμενος έναν από τους καλεσμένους στο πάρτι συνταξιοδότησης.
  • Έσχατη ταινία για τη Renee Le Calm, εδώ σε πολύ μικρό ρόλο, που εμφανίστηκε σε 6 ταινίες του Klapisch και έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 101 ετών.

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη

Έκδοση Κειμένου: 16/6/2020

Οι γαλλικές ρομαντικές κομεντί τα τελευταία χρόνια έχουν αποφασίσει, αυτοβούλως, να εισβάλλουν στα θερινά κινηματογραφικά μας βράδια, αγνοώντας πλήρως το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς…

Ο Cedric Klapisch έρχεται εδώ με τον ρεαλισμό του συννεφιασμένου Παρισιού και του έρωτα στα χρόνια των σόσιαλ μίντια, να ενώσει με τα δεσμά του έρωτα δύο γείτονες. Δύο γείτονες μεν, πλην εντελώς αγνώστους μεν, που ίσως τελικά να ανακαλύψουν τον απόλυτο έρωτα μακριά από τις οθόνες των υπολογιστών και κοντά στην ίδια τους την πόρτα.

Κι αν περιμένετε τη φρέσκια πνοή που θα ανανεώσει με την ορμή της τη ρομαντική κομεντί., ο Klapisch δυστυχώς θα αποδειχθεί ανεπαρκής, χαρίζοντας μας τελικά μια ταινία γεμάτη κλισέ ενός σύγχρονου πληκτικού ρεαλισμού. Και μας μιλά εντέλει για την πλήξη της καθημερινότητας, αφαιρώντας της την όποια μαγεία μπορεί να της χαρίσει η έβδομη τέχνη. Εν ολίγοις, καταφέρνει να κινηματογραφήσει συμβατικά ακόμα και την απόλυτη ομορφιά του Παρισιού, ενώ διαθέτει ένα σενάριο που ποντάρει στον ωμό ρεαλισμό, αγνοώντας πλήρως τα μαγικά που μετατρέπουν το βαρετό σήμερα σε σινεμά.

Ίσως το καλοκαιρινό αεράκι, η μπύρα, τα ποπ-κορν και το χαμόγελο ενός κάποιου συντρόφου στο διπλανό κάθισμα να χαρίσουν στην ταινία του Klapisch τη μαγεία που δεν καταφέρνει να πλάσει για τον εαυτό της. Και τότε ναι, ίσως ο απόλυτος ρεαλισμός της αναζήτησης του έρωτα να μετατραπεί σε κινηματογραφική μαγεία.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *