O Μανού είναι παιδίατρος και ο σύντροφός του Φιλίπ, δικηγόρος. Για τους περισσότερους φίλους τους ήταν το τέλειο ζευγάρι. Μέχρι την ημέρα που ο Μανού αποφασίζει πως θέλει να γίνει πατέρας, αλλά όχι και ο Φιλίπ. Παρ’ όλα αυτά, ο Μανού επιμένει να πάρει το ρίσκο, με κίνδυνο να χάσει τον Φιλίπ. Παραμονή Χριστουγέννων στο Παρίσι και στους δρόμους επικρατεί χάος. Ενώ ο Μανού οδηγεί, απαντά σε ένα τηλεφώνημα με αποτέλεσμα να πέσει επάνω στο αυτοκίνητο της Φίνα, μιας όμορφης νεαρής φοιτήτριας από την Αργεντινή. Η απροσδόκητη γνωριμία ίσως φέρει τη λύση του προβλήματος του Μανού, ή μήπως κάνει τη ζωή του πιο περίπλοκη με τρόπο που ποτέ δεν είχε φανταστεί;
Σκηνοθεσία:
Vincent Garenq
Κύριοι Ρόλοι:
Lambert Wilson … Δρ Emmanuel ‘Manu’ Francois Xavier Bernier
Pilar Lopez de Ayala … Josefina ‘Fina’ Maria Paredes
Pascal Elbe … Philippe
Anne Brochet … Cathy
Florence Darel … Isa
Andree Damant … Suzanne
Marc Duret … Marc
Eriq Ebouaney … δημόσιος λειτουργός
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Vincent Garenq
Παραγωγή: Christophe Rossignon
Μουσική: Loic Dury, Laurent Levesque
Φωτογραφία: Jean-Claude Larrieu
Μοντάζ: Dorian Rigal-Ansous
Σκηνικά: Yves Brover-Rabinovici
Κοστούμια: Fanny Drouin
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Comme les Autres
- Ελληνικός Τίτλος: Baby Love
- Διεθνής Τίτλος: Baby Love
- Εναλλακτικός Τίτλος: Ο Μπαμπάς μου, ο Φίλος του Πατέρα μου [φεστιβάλ]
Παραλειπόμενα
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο στη σκηνοθεσία για τον Vincent Garenq. Είχε ήδη τηλεοπτική εμπειρία.
- Το στόρι βασίστηκε σε αληθινά γεγονότα, που αφορούσαν έναν φίλο του σκηνοθέτη που ονομάζονταν -επίσης- Μανού.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 9/1/2009
Μπορεί να είναι μια ταινία με γκέι, αλλά πιο στρέιτ ταινία δεν έχετε ξαναδεί. Δεν μιλάω για συντηρητισμό (δεν χρειάζεται να τον αναζητούμε παντού), αλλά ο Vincent Garenq έχει γράψει ένα τόσο στρωτό σενάριο, που είναι ικανό να σε κάνει να βαρεθείς «συντηρητικότατα»…
Η ιδιότητα του Garenq ως σεναριογράφου είναι τελείως ελέγξιμη. Όμως σαν σκηνοθέτης, ενώ είναι απλά ακαδημαϊκός γαλλικού τύπου, ελέγχει τους χαρακτήρες των ηρώων του και μέσα στα κλισέ τους έχουν κάτι να σου δώσουν. Παρότι εμφανίζεται ως κωμωδία, μάλλον για δραμεντί πρόκειται. Δεν θα γελάσετε με τα νάζια των ομοφυλόφιλων, και πάλι καλά. Ο σεβασμός του Garenq προς αυτή την ιδιότητα κάποιων ηρώων του επιβάλλεται να είναι το σινεμά του σήμερα. Μην ξαναγυρίσουμε σε φάρσες τύπου «Το Κλουβί με τις Τρελές», που όσο χαριτωμένες ήταν, τόσο ρατσισμό ενίσχυαν στην κοινωνία. Υπάρχει το πρότυπο του σοβαρού γκέι, αυτού που αντιλαμβάνεται ότι η σεξουαλική προτίμηση δεν χρειάζεται να γίνεται «σημαία» (όπως άλλωστε ισχύει και για τις στρέιτ περιπτώσεις), και καλό είναι να προβάλλεται, μήπως και βάλουμε όλοι εμάς μυαλό.
Η ταινία μάλιστα προβάλει τον γκέι που θέλει να χαρεί τα δικαιώματα ενός στρέιτ άντρα, δηλαδή το να γίνει πατέρας. Χαίρομαι για αυτή τη θεματολογία και την επισημαίνω, αλλά δεν θα αναπτυχθώ περαιτέρω γιατί προέχει να πούμε ακόμα δύο λόγια για την ταινία ως ταινία. Λίγα όμως, γιατί δυστυχώς τα πολλά περιττεύουν με αυτή τη μικρής σημαντικότητας παραγωγή. Οι ηθοποιοί είναι καλοί, μάλιστα θα χαρείτε να δείτε τον Lambert Wilson να μην παίζει ακόμα έναν χολιγουντιανό «κακό». Η διεύθυνση τους είναι λιγάκι καρικατούρα, αλλά αυτό προκύπτει από το υπερβολικά σχηματικό και ανιαρό, προβλέψιμο σενάριο. Φοβάμαι ότι θα κάνει καλό σε πολλούς γκέι να δουν μια ταινία που τους δέχεται ως ίσους σε όλα (τι κρίμα αυτό να θεωρείται προτέρημα και όχι αυτονόητο), αλλά οι υπόλοιποι μάλλον θα κοιτάνε το ρολόι και όχι το βιολογικό…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
