
Καλύτερα Δεν Γίνεται
- As Good as It Gets
- 1997
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Δραμεντί, Κομεντί
- 13 Μαρτίου 1998
Πενηντάρης σούπερ συντηρητικός ζει αποστειρωμένος και απομονωμένος απολύτως από τον κοινωνικό περίγυρο, αδιαφορώντας για τα πάντα εκτός από τις παρωχημένες απόψεις του, μέχρι τη στιγμή που του ζητά ο γκέι γείτονας να φιλοξενήσει το σκυλί του, αλλά και μαθαίνει το δράμα της μοναδικής σεβιτόρας που εμπιστεύεται να τον εξυπηρετήσει. Τότε αρχίζει η διαδρομή του προς το «φως» και την πραγματικότητα μέσα σε μπαράζ γλυκόπικρων εμπειριών.
Σκηνοθεσία:
James L. Brooks
Κύριοι Ρόλοι:
Jack Nicholson … Melvin Udall
Helen Hunt … Carol Connelly
Greg Kinnear … Simon Bishop
Cuba Gooding Jr. … Frank Sachs
Shirley Knight … Beverly Connelly
Jesse James … Spencer ‘Spence’ Connelly
Skeet Ulrich … Vincent Lopiano
Yeardley Smith … Jackie Simpson
Lupe Ontiveros … Nora Manning
Harold Ramis … Δρ Martin Bettes
Lawrence Kasdan … Δρ Green
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Mark Andrus, James L. Brooks
Στόρι: Mark Andrus
Παραγωγή: James L. Brooks, Bridget Johnson, Kristi Zea
Μουσική: Hans Zimmer
Φωτογραφία: John Bailey
Μοντάζ: Richard Marks
Σκηνικά: Bill Brzeski
Κοστούμια: Molly Maginnis
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: As Good as It Gets
- Ελληνικός Τίτλος: Καλύτερα Δε Γίνεται [αυθεντικός]
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Καλύτερα Δεν Γίνεται
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου (Jack Nicholson) και πρώτου γυναικείου ρόλου (Helen Hunt). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, δεύτερο αντρικό ρόλο (Greg Kinnear), αυθεντικό σενάριο, μουσική (μιούζικαλ/κωμωδία) και μοντάζ.
- Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (μιούζικαλ/κωμωδία), πρώτου αντρικού ρόλου (Jack Nicholson) και πρώτου γυναικείου ρόλου (Helen Hunt) στην ίδια κατηγορία. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, δεύτερο αντρικό ρόλο (Greg Kinnear) και σενάριο.
Παραλειπόμενα
- Η πιο πρώιμη εκδοχή του σεναρίου ονομάζονταν Old Friends, και ήθελε πρωταγωνιστή τον Kevin Kline με σκηνοθέτη τον Mike Newell. Όταν ο James L. Brooks αγόρασε το αρχικό αυτό σενάριο, έκανε αρκετές αλλαγές ο ίδιος. Ο συνθέτης Hans Zimmer ήταν αυτός που πρότεινε να αλλαχτεί και ο τίτλος.
- Κάποια στιγμή, υποψήφιος να παίξει τον Μέλβιν ήταν ο John Travolta.
- Ο Brooks δεν σκέφτονταν κανέναν άλλο από τον Nicholson για τον ρόλο του Μέλβιν, αλλά παραδέχτηκε ότι για μια στιγμή μελέτησε την περίπτωση του Jim Carrey, ώσπου συνειδητοποίησε ότι θα ήταν μια τελείως διαφορετική ταινία από αυτή που ήθελε.
- Το 1996, ο James L. Brooks πέταξε ο ίδιος ως το Σίδνεϋ, ώστε να πείσει τον Geoffrey Rush να παίξει τον Σάιμον. Ο ηθοποιός όμως και πάλι αρνήθηκε. Για τον ίδιο ρόλο πέρασε ανεπιτυχώς οντισιόν ο Woody Harrelson.
- Η Melanie Griffith είχε πρόταση να παίξει την Κάρολ, αλλά ήταν έγκυος με την κόρη του Banderas. Υποψήφια ήταν και η Uma Thurman, αλλά οι παραγωγοί θεώρησαν ότι ήταν πολλή νέα για τον ρόλο. Η δε Courtney Love τον απέρριψε η ίδια, για την τραγουδιστική της καριέρα.
- Ο John Cusack ήταν στα υπόψιν για τον ρόλο του Σάιμον. Για τον ίδιο ρόλο, πέρασε οντισιόν και ο Art Garfunkel.
- Στη σκηνή του φιλιού, ο Jack Nicholson δεν ήταν να φιλήσει την Helen Hunt, αλλά ο σκηνοθέτης φώναζε “Kiss her, man!”.
- Ο Βέρντελ “ερμηνεύεται” από έξι διαφορετικούς σκύλους βελγικών γκριφόν. Ανάμεσα τους, ο Τζιλ ήταν το μεγάλο αστέρι, που πήρε και το κρέντιτ.
- Σε μια από τις πρώτες του δουλειές στο Χόλιγουντ, ο Owen Wilson βρίσκεται στην ομάδα των συνεργαζόμενων παραγωγών.
- Έγινε η πιο σύγχρονη ταινία που κέρδισε και τα δύο ερμηνευτικά Όσκαρ πρώτου ρόλου. Πριν από αυτό ήταν η περίπτωση της Σιωπής των Αμνών.
- Με μπάτζετ 50 εκατομμυρίων δολαρίων, το φιλμ είδε τα κέρδη του να ανέρχονται στα 314,1. Έμελλε έτσι να γίνει η δεύτερη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία για τον Jack Nicholson μετά το Μπάτμαν.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 27/4/2019
Ο James L. Brooks είναι μια σπάνια περίπτωση αμερικανού δημιουργού. Κι αυτό επειδή ενώ δεν έχει κάποιο σινεφιλικό ύφος, είναι εξαιρετικά αναγνωρίσιμη η συνταγή που επιβάλλει σε κάθε σχεδόν του ταινία. Μια συνταγή που κατέστρωσε στο Σχέσεις Στοργής (1983), συνέχισε στο Κύκλωμα (1987), και εδώ δυστυχώς κατάφερε για τρίτη και τελευταία φορά να τη μοντάρει όπως πρέπει (βρίσκοντας ήδη ενδιάμεσα όμως επιγόνους). Τι ακριβώς τον ξεχωρίζει; Είναι σκηνοθέτης ηθοποιών, προσέχει πάντα να έχει ερμηνείες που θα κάνουν το απλό σύνθετο. Και δεύτερον, θέλει ένα σενάριο που ανοίγει τελείως τους χαρακτήρες, κι από την άλλη δένει το κλασικό χολιγουντιανό δράμα με νότες χιούμορ, και με προσήλωση στο να υπάρχουν ατάκες που μιλούν άμεσα στον θεατή.
Όλα αυτά θα τα συναντήσετε εδώ στο μεγαλείο τους, δίχως να μειώνουμε διόλου τις δύο άλλες δουλειές του που αναφέραμε. Κι αν όλο αυτό δεν φτάνει για να κάνει μια ταινία τεράστια, μια και ο Brooks μιλάει πάντα για άμεσες καταστάσεις και όχι για βαθύτερα μηνύματα, έχει ως εξτρά την απίθανη χημεία ανάμεσα στους κεντρικούς του ηθοποιούς. Ο Nicholson αναβιώνει το παλιό, καλό τέρας του Φρανκενστάιν, μονάχα που είναι απίστευτα γλυκό στην περίπτωση μας. Πιο γλυκό ίσως από κάθε άλλο ρόλο που έχει παίξει ο ιδιόμορφος ηθοποιός. Η Helen Hunt, από την άλλη, κρατάει τα γκέμια του και μαζί τις απαραίτητες ισορροπίες για να μην ξεφύγει το ρομάντζο ούτε προς το μελό-κοινότυπο, ούτε όμως και προς τη φάρσα. Σημαντική η βοήθεια και των υπολοίπων, με τον Greg Kinnear να μην έχει στη φιλμογραφία του καλύτερη εμφάνιση.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι μια όμορφη, παραδοσιακά αμερικανική δραμεντί, από τη μία ανάλαφρη και την ίδια ώρα σου επιβάλλει να μην ξεκόψεις από την παρακολούθηση της. Απλωμένη στους δεύτερους χαρακτήρες της για να μην ακολουθήσει την κομεντί φόρμουλα, και σπινθηροβόλα σε κάποιες της ατάκες που εντέλει μένουν. Έξυπνη μα και χαλαρή, γίνεται εύκολα αγαπητή, χωρίς να σε αφήσει να χαθείς από τη μεγάλη για το είδος διάρκεια. Από την άλλη, όμως, ένα έμπειρο μάτι βλέπει πως ο Brooks μπορούσε να την κάνει πιο κομψή, κόβοντας λεπτά διάρκειας και ίσως αρκετά τον ρόλο του Kinnear, ακόμα κι αν τον υποτιμούσε προς το κλισέ. Κάπου σοβαρεύει επικίνδυνα την ταινία, όσο καλός κι αν είναι, και δεν είναι εκεί το φόρτε της.
Έτσι ή αλλιώς, το αποτέλεσμα ως έχει είναι και πάλι χορταστικό και όμορφο. Και πώς να μην ήταν με έναν Brooks όπως τον θυμόμαστε και τον αγαπήσαμε. Για να μην πούμε και για τον Jack…
Βαθμολογία: