Όπως Ψηλά, Έτσι και Χαμηλά (2014)

👎 Εγχρ. 01 ωρ. 33 λεπ.

6 votes 2.7

ΣΥΝΟΨΗ

Χιλιόμετρα από κατακόμβες υπάρχουν στα έγκατα του Παρισιού, το αιώνιο σπίτι σε αμέτρητες ψυχές. Όταν μια ομάδα από νεαρούς εξερευνητές παραβιάζει το άβατο τους και εισχωρεί στον ανεξερεύνητο κόσμο τους όπου βρίσκονται μάζες από οστά, ένα θανάσιμο μυστικό αποκαλύπτεται μετά από αιώνες που βρισκόταν θαμμένο. Σε αυτή την πόλη των νεκρών ποιος θα επιβιώσει;

Σκηνοθεσία:

John Erick Dowdle

Κύριοι Ρόλοι:

Perdita Weeks … Scarlett Marlowe

Ben Feldman … George

Edwin Hodge … Benji

Francois Civil … Papillon

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: John Erick Dowdle, Drew Dowdle

Παραγωγή: Patrick Aiello, Drew Dowdle, Jon Jashni, Thomas Tull

Μουσική: Keefus Ciancia

Φωτογραφία: Leo Hinstin

Μοντάζ: Elliot Greenberg

Σκηνικά: Louise Marzaroli

Κοστούμια: Annie Bloom

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: As Above, So Below
Ελληνικός Τίτλος: Όπως Ψηλά, Έτσι και Χαμηλά

Παραλειπόμενα

Μετά από άδεια που έδωσε ο δήμος του Παρισίου, η found-footage ταινία γυρίστηκε πράγματι στις κατακόμβες της μεγαλούπολης. Η διαδικασία των γυρισμάτων ήταν εξαιρετικά δύσκολη, μια και δεν μπορούσαν να κατέβουν εκεί μέσα πολλά βοηθητικά αντικείμενα, αλλά δεν υπήρχε και ρεύμα ή σήμα για τα κινητά. Πιο συγκεκριμένα, ο Ben Feldman έπασχε από κλειστοφοβία, και χρειάζονταν για αυτόν συχνά διάλειμμα για να συνέλθει.
Πρώτη ταινία της Legendary Pictures σε διανομή Universal Pictures.
Με προϋπολογισμό μόλις 5 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ ευτύχισε να βγάλει 41,9.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 19/10/2015

Αυτό που σκέφτηκα με το πέρας του έργου, ήταν μία ερώτηση: «γιατί δεν δίνατε κάνα φράγκο στον άνθρωπο να κάνει μια καλύτερη ταινία;». Ο John Erick Dowdle δεν είναι ακόμα μια τελειωμένη υπόθεση στον χώρο της θριλερικής σκηνοθεσίας, και στην παρούσα περίπτωση παράγει κάτι αξιοπρεπές σε έναν χώρο που η αξιοπρέπεια όλο και περισσότερο σπανίζει. Μιλάμε για τις ταινίες found-footage που έχουν καταντήσει προς αποφυγή, βορά σε μια κεντρική ιδέα που ποτέ δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις. Εδώ η έκπληξη υπάρχει, είναι καλή, είναι πρωτότυπη. Αλλά…

Ξεκινάμε κατεβαίνοντας στις στοές του Παρισιού, και η κάμερα στο χέρι έχει βρει ταιριαστό πεδίο έκφρασης, μια και το κλειστοφοβικό κλίμα αναπαράγεται άψογα με τη συγκεκριμένη τεχνική. Και για κάποια ώρα, όλα κινούνται με ευπρέπεια, κι ας μην έχει γίνει καμία θριλερική έκπληξη, σχεδόν δεν υπονοείται καν κάτι τέτοιο από οπτικής άποψης. Ο υπαινιγμός λειτουργεί θαυμάσια και τα παιδιά που παίζουν έχουν την απαραίτητη σοβαρότητα να μη ρεζιλεύουν το εγχείρημα. Κι εκεί έρχεται το σημείο μηδέν και φανερώνεται η μεγάλη έκπληξη της ταινίας, προετοιμάζοντας μας για αληθινές τρομάρες. Έλα όμως που αντί να μπούμε σε έναν καταχθόνιο κόσμο, μπαίνουμε σε αυτόν της εύκολης λύσης, των οπτικών κλισέ και… του φτηνού. Έχουμε εισβάλει σε έναν κόσμο που έπρεπε να είναι μεγαλοπρεπώς τρομακτικός, κι εμείς πρέπει να τη βγάλουμε με φτηνές εκπλήξεις και τα γνωστά φλας-τρόμου. Απογοητευτικό το φινάλε, όχι επειδή δεν είναι επιμέρους έξυπνο, αλλά επειδή τελειώνει ένα φιλμ γεμάτο υποσχέσεις που δεν τήρησε ποτέ. Καλύτερα να έβγαινε κάτι σαν θριλερικό ντοκιουντράμα, χωρίς πολλές-πολλές τρομακτικές προσδοκίες (κάποια μέρη είναι θριλερικά από μόνα τους), αλλά πού να βρεις σήμερα σκηνοθέτη (ή μάλλον εταιρία παραγωγής…) να τολμήσει κάτι τέτοιο.

Βαθμολογία: