America: Η Ταινία

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 4/7/2021

Η αμερικανική ιστορία γράφεται ξανά, απλώς με λίγο διαφορετικό τρόπο. Ο Ουάσιγκτον, ο Λίνκολν και άλλες μεγάλες προσωπικότητες του αμερικανικού έθνους εμφανίζονται με μορφή κινουμένων σχεδίων, κάτι ανάμεσα στο κλασικό σκίτσο της Ντίσνεϊ και τα σκίτσα των υπερηρώων που άνθισαν στην Αμερική. Πίσω από αυτό το εγχείρημα βρίσκουμε στη θέση των παραγωγών τους γνωστούς Λορντ και Μίλερ, τον Ματ Τόμπσον στη θέση του σκηνοθέτη (με θητεία στο Archer) και τον Ντέιβ Κάλαχαμ στο σενάριο, που ανάμεσα στις δουλειές του βρίσκουμε το The Expendables, το Godzilla (2014) αλλά και το πρόσφατο Mortal Kombat, καθώς και το Wonder Woman 1984. Αρκετά ενδιαφέρουσα συνεργασία δημιουργών, που όμως δεν δούλεψε όσο καλά περιμέναμε, ειδικά έχοντας δει το τρέιλερ της ταινίας.

Η ταινία κινείται σε έναν εναλλακτικό χρόνο και χώρο, κι ακολουθεί τον Τζορτζ Ουάσιγκτον στην προσπάθειά του να εκδικηθεί τον θάνατο του αγαπημένου φίλου του, Αβραάμ Λίνκολν, από τους Βρετανούς, και τον αγώνα του για την απελευθέρωση της χώρας. Η απαγωγή της αγαπημένης του του παρέχει ένα παραπάνω κίνητρο, και μαζί με μια ομάδα αταίριαστων τύπων όπως ο θρυλικός αρχηγός των Απάτσι, Τζερόνιμο, ο Σάμιουελ Άνταμς, ο Πολ Ριβιέρ και η (ναι, εδώ είναι “η”) εφευρέτης Τόμας Έντισον, προχωρούν στην οργάνωση του σχεδίου που θα κάνει την Αμερική μια ανεξάρτητη ελεύθερη χώρα.

Το σίγουρο είναι ότι οι ηθοποιοί δίνουν ρέστα στις φωνητικές ερμηνείες τους, και φαίνεται να το διασκέδασαν αρκετά. Ο Άντι Σάμπεργκ στον ρόλο του Μπένεντικτ Άρνολντ και ο Τζέισον Μάτζουκας ως Σάμιουελ Άνταμς είναι οι δύο που ξεχωρίζουν, όχι ότι και οι υπόλοιποι δεν τα πάνε καλά.

Το κινούμενο σχέδιο έχει επίσης ενδιαφέρον γιατί είναι η κλασική μορφή, αυτή που επικρατούσε μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1990, κάτι το οποίο δουλεύει καλά σε συνδυασμό με τον τρόπο αφήγησης της ταινίας και τον αναχρονιστικό κόσμο που εξελίσσεται η ιστορία μας. Μπορεί να βρισκόμαστε κάπου στο 1770, αλλά δεν λείπουν οι αναφορές στην ποπ κουλτούρα, με αρκετές παραπομπές στα υπερηρωικά στοιχεία.

Το πρόβλημα της ταινίας είναι ότι δεν είναι τόσο αστεία όσο την περιμένεις. Υπάρχει το καυστικό πολιτικο-κοινωνικό σχόλιο, το οποίο αναμένεις σε αυτού του είδους το φιλμ, όμως όχι όσο θα το ήθελες. Σε αυτό παίζει ρόλο σίγουρα και η διάρκεια της ταινίας, μιας και η μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά φαίνεται να μη βοηθά τον σκηνοθέτη να κρατήσει το γρήγορο ρυθμό και να σώσει αρκετές ατάκες. Ίσως σε κάποιον που γνωρίζει καλύτερα την αμερικανική ιστορία (τη γενικότερη και όχι μόνο εκείνης της περιόδου, καθώς βρίσκουμε αναφορές ακόμα και στο Βιετνάμ…) να δουλέψει πολύ καλύτερα το σενάριο και οι αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα, όμως για τον μέσο θεατή και ειδικά αυτόν που δεν είναι Αμερικανός, θεωρώ ότι χάνονται αρκετά αστεία.

Το εκτίμησα γενικά, και πώς θα μπορούσα να κάνω αλλιώς για μια ταινία που κάνει αναφορά σε μια σειρά που μόνο η δικιά μου γενιά παίζει να θυμάται. Ειλικρινά, το τελευταίο πράγμα που περίμενα να δω εδώ ήταν μια ολόκληρη σκηνή αφιερωμένη στην εισαγωγή του Renegade με τον Λορέντζο Λάμας! Έξτρα πόντους μόνο και μόνο για αυτό, ταινία! Επανέρχομαι, λέγοντας λοιπόν ότι την εκτίμησα μεν, περίμενα κάτι παραπάνω δε. Γέλασα, θαύμασα τις αρκετές έξυπνες αναφορές, αλλά για αρκετές στιγμές ένιωθα να μην είμαι εκεί. Σαν κάπως η ροή να μην είναι ιδανική στο μέσο της διάρκειας και να επανέρχεται στα τελευταία είκοσι λεπτά ξανά. Για τους φίλους των σειρών κινουμένων σχεδίων με ενήλικο περιεχόμενο αποτελεί μια σχετικά ασφαλής επιλογή.

Βαθμολογία: