Όλα τα Λεφτά του Κόσμου (2017)

ΣΥΝΟΨΗ

Ρώμη, 1973. Κουκουλοφόροι απαγάγουν ένα 16χρονο αγόρι, τον Τζον Πολ. Ο Τζον Πολ δεν είναι ένας τυχαίος έφηβος, αφού είναι εγγονός του Τζον Πολ Γκέτι, του πιο πλούσιου ανθρώπου στον κόσμο. Ένας πανίσχυρος, δισεκατομμυριούχος μεγιστάνας πετρελαίου, απίστευτα μίζερος, απρόσωπος και τσιγκούνης, ο οποίος αρνείται ευθαρσώς και δημοσίως να πληρώσει τα λύτρα στους απαγωγείς για να σώσει τη ζωή του αγαπημένου του εγγονού. Η αφοσιωμένη και δυναμική μητέρα του Τζον Πολ, η Γκέιλ, παρά τις μάταιες προσπάθειες της να αλλάξει την αμείλικτη στάση του Γκέτι, καλείται να σηκώσει μόνη της το βάρος της απαγωγής και να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να σώσει τον γιο της. Σε μια μάχη ενάντια στον χρόνο και τους απαγωγείς να γίνονται ολοένα και περισσότερο πιεστικοί και απειλητικοί για τη ζωή του Πολ, η Γκέιλ αποφασίζει να συμμαχήσει με τον αινιγματικό σωματοφύλακα του Γκέτι, τον Φλέτσερ Τσέις, αναλαμβάνοντας πλήρως τη διάσωση του γιου της.

Σκηνοθεσία:

Ridley Scott

Κύριοι Ρόλοι:

Michelle Williams … Gail Harris

Christopher Plummer … J. Paul Getty

Mark Wahlberg … Fletcher Chase

Charlie Plummer … John Paul Getty III

Romain Duris … Cinquanta

Timothy Hutton … Oswald Hinge

Andrew Buchan … John Paul Getty II

Marco Leonardi … Mammoliti

Nicolas Vaporidis … Il Tamia ‘Chipmunk’

Stacy Martin … η γραμματέας

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: David Scarpa

Παραγωγή: Chris Clark, Quentin Curtis, Dan Friedkin, Mark Huffam, Ridley Scott, Bradley Thomas, Kevin J. Walsh

Μουσική: Daniel Pemberton

Φωτογραφία: Dariusz Wolski

Μοντάζ: Claire Simpson

Σκηνικά: Arthur Max

Κοστούμια: Janty Yates

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: All the Money in the World
Ελληνικός Τίτλος: Όλα τα Λεφτά του Κόσμου

Σεναριακή Πηγή

Βιβλίο: Painfully Rich: The Outrageous Fortunes and Misfortunes of the Heirs of J. Paul Getty του John Pearson.

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου (Christopher Plummer).
Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα σκηνοθεσίας, πρώτου γυναικείου ρόλου σε δράμα (Michelle Williams) και δεύτερου αντρικού ρόλου (Christopher Plummer).
Υποψήφιο για Bafta δεύτερου αντρικού ρόλου (Christopher Plummer).

Παραλειπόμενα

Βασίζεται σε βιβλίο του 1995 από τον John Pearson, που εξιστορεί γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1973 και είχαν μονοπωλήσει τους τίτλων των ΜΜΕ της εποχής.
Όταν ο σχεδιασμός ήταν στις αρχές του, η Angelina Jolie προσεγγίσθηκε για τον ρόλο της Γκέιλ, αλλά τον απέρριψε. Το ίδιο έπραξε μετά και η Natalie Portman, αλλά προβάλλοντας ως λόγο τη γέννηση του δεύτερου παιδιού της.
Ο ρόλος του Πολ Γκέτι προσφέρθηκε πρώτα στον Jack Nicholson.
Η ταινία ολοκλήρωσε κανονικά τα γυρίσματα της με τον Kevin Spacey στον ρόλο του Πολ Γκέτι. Μετά όμως από το ξέσπασμα των γνωστών όσο και σοβαρών καταγγελιών επί του ηθοποιού, ο Ridley Scott και η εταιρία παραγωγής αποφάσισαν να ξαναγυρίσουν τις σκηνές του με τον Christopher Plummer στη θέση του (με επιπλέον κόστος 10 εκ. δολαρίων). Αργότερα ο σκηνοθέτης θα δηλώσει πως ο Plummer ήταν η αρχική του επιλογή, αλλά το στούντιο πίεζε για ένα πιο εμπορικό όνομα. Πέρα από αυτά, ο Kevin Spacey φαίνεται αχνά σε μια σκηνή που δεν μπορούσε να ξαναγυριστεί, αν και το πρόσωπο του είναι αδιόρατο.
Ένα μικρό σκάνδαλο ξέσπασε στον τύπο σε σχέση με τις αμοιβές του καστ. Αρχικά είχε ειπωθεί πως κανένας δεν δέχτηκε επιπλέον χρήματα για τα επαναληπτικά γυρίσματα, αλλά έγινε γνωστό πως ο Wahlberg πρόσθεσε 1,5 εκ. δολάρια στον μισθό του, ενώ η Williams μόλις 80 δολάρια ανά ημέρα. Συνολικά αποκαλύφθηκε ότι ο Wahlberg έγινε πλουσιότερος κατά 5 εκ. δολάρια από την ταινία, κι ενώ η Williams πήρε μόλις 625 χιλιάδες δολάρια, παρότι παίζει παρόμοιας σημασίας ρόλο. Αποτέλεσμα αυτών των δημοσιεύσεων ήταν ο Wahlberg να ανακοινώσει δωρεά 1,5 εκατομμυρίου δολαρίων στο όνομα της συμπρωταγωνίστριας του.
Δεν ήταν θετική η κίνηση στα ταμεία. Τα κέρδη έφτασαν μεν στα 57 εκατομμύρια δολάρια, αλλά το μπάτζετ είχε ανέβει στα 50.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 30/9/2018

Δεν γνωρίζω αν ικανοποιεί τον καλλιτεχνικό εγωισμό του Ridley Scott να συνεχίζει να κάνει απλά ενδιαφέρουσες ταινίες, αλλά απομακρυνόμαστε ολοένα και περισσότερο από τις εποχές που αποδείκνυε άλλες δυνατότητες.

Το φιλμ είναι ένα ορθό χρονογράφημα, αλλά με τη λογική ενός τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ. Δεν σε βάζει στη διαδικασία να αμφισβητήσεις τα γεγονότα που παρακολουθείς, δεν σου αφήνει κενά στην αφήγηση, αλλά και στον όποιο βαθμό αναλύονται οι χαρακτήρες, πράττουν με μια συνέπεια σε αυτό που δείχνουν να είναι. Αρκεί όμως αυτό για έναν απαιτητικό θεατή; Μάλλον, ούτε για αστείο. Πρόκειται για μια υπόθεση που κρύβει μέσα της έναν κόσμο ολόκληρο, όσο και τα χρήματα του τίτλου. Και κανείς δεν βγάζει κέρδος αν απλά αναλογιστεί το βάρος αυτών των χρημάτων, αν δεν πιάσει την ψυχολογία τού να βρίσκονται συσσωρευμένα σε τόσο αμφισβητήσιμα χέρια. Εκτός από αυτό, η ταινία δεν σκιαγραφεί σχεδόν καθόλου το πολιτικό κλίμα της Ιταλίας των 1970, ένα κλίμα τόσο τεταμένο που κορυφώθηκε με την αινιγματική δολοφονία του Άλντο Μόρο. Ερυθρές Ταξιαρχίες, μαφία, πολιτικοί και αστυνομία παρελαύνουν από την οθόνη, δίχως όμως μια παραπάνω ανάλυση που θα είχε μεγαλύτερη ουσία από την ίδια την απαγωγή ενός άτυχου νέου.

Ως προς την τελευταία, ο Scott χάνει και το θριλερικό κομμάτι του έργου. Παρότι σχηματικά δείχνει να το έχει επιλέξει στον σχεδιασμό του, δεν υπάρχει αληθινή ένταση, ενώ η κορύφωση είναι αληθινά αδύναμη. Ο δε κρίσιμος ρόλος του άνευρου ερμηνευτικά Mark Wahlberg δεν εμπνέει τίποτα το σκοτεινό, αλλά και δεν συμμετέχει ουσιαστικά επί της πλοκής. Αντί να υπάρχει ένας στιβαρός εδώ χαρακτήρας που θα σοβάρευε διαλογικά την πλοκή, θα μπορούσαμε να είχαμε τον οποιανδήποτε στη θέση του και μάλιστα αυτός ο οποιασδήποτε θα μπορούσε να κάνει πολύ καλύτερα τη δουλειά. Είναι ο κρίσιμος ρόλος του ενδιάμεσου ανάμεσα στη μητέρα και τον Γκέτι, και πάει χαράμι. Από την άλλη, ο Christopher Plummer κερδίζει με τον όγκο του ερμηνευτικά το φιλμ, αλλά δεν μπορεί να μη σε τρώει η σκέψη πως το δοκιμασμένα «ύπουλο» βλέμμα του Kevin Spacey θα χάριζε λογικά μια παραπάνω σπίθα δεύτερου κειμένου, το οποίο λείπει τελείως από την ταινία. Καλή και η Michelle Williams, αλλά τίποτα περισσότερο από τις γνωστές της ικανότητες, ενώ λείπουν οι δεύτεροι χαρακτήρες που θα πλάτειαζαν κάτι που ενώ φαίνεται να θέλει να ονομαστεί δραματικό έπος, εντέλει φαντάζει περιορισμένο. Τέλος, ο ρόλος του Romain Duris δεν αρκεί για να αντανακλάσει ολόκληρη την «αντίθετη» όψη του νόμου, αλλά είναι και πολύ γραφικός για να πείσει.

Εντέλει, ένα ντοκιουντράμα, με την αμερικανική έννοια του όρου, που ναι μεν σου γνωστοποιεί τυπικά μια υπόθεση που κάποτε είχε συνταράξει την Ιταλία, αλλά και μια ταινία που δεν μπορεί να συνταράξει κινηματογραφικά κανέναν. Έλλειψη βάθους επί της πλοκής, επί των χαρακτήρων κι επί του διακόσμου και εντέλει έλλειψη ψυχής. Πολύ καλό δε ως παραγωγή, ειδικά η φωτογραφία, αλλά αρκεί κι αυτό;

Βαθμολογία: