Συντάκτης: Ορέστης Μαλτέζος

Σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφυ, ό,τι μπορεί να πάει στραβά θα πάει, και αυτό χαρακτηρίζει τη ζωή της πρωταγωνίστριας Μαρίας Αλίκης που, μέσα σε έναν κυκεώνα χρόνιας κακοτυχίας, το μόνο σταθερό στη ζωή της είναι ο σκύλος Μέρφυ, σε μια σταθερή ελληνική παράδοση που θέλει τις ταινίες που ασχολούνται με τα υπαρξιακά των χαρακτήρων τους να έχουν κι ένα νοηματικά φορτισμένο τετράποδο ως μασκότ (θυμάστε τη Μοναξιά του Παπακαλιάτη στο “Αν”;).

Ο Άγγελος Φραντζής πετυχαίνει αυτό που επί δεκαετίες φάνταζε ακατόρθωτο στον ελληνικό κινηματογράφο και γυρίζει μια κωμωδία με προσιτό καλλιτεχνικό πρόσημο που αξιοποιεί τις υποκριτικές εγχώριες δυνάμεις και υπηρετεί ένα όραμα. Πολύ εντυπωσιακά, το σενάριο αποφεύγει τις εύκολες λύσεις και πρόχειρες αναφορές σε στοιχεία και είδη, φροντίζοντας κάθε εναλλακτική πραγματικότητα στην οποία ξυπνά η πρωταγωνίστρια να διατηρεί την ουσία της μέσα στο όλον αλλά και να είναι ένα οπτικό χάρμα οφθαλμών. Κάθε σεκάνς της ταινίας χαρακτηρίζεται από πηγαία έμπνευση και είναι φανερή η λεπτοδουλειά τόσο στη γραφή αλλά και στην κινηματογράφησή της. Αναζωογονητική είναι η έλλειψη του meta στοιχείου και του πλήθους φιλμικών αναφορών, όπου αντιθέτως αυτό που υπάρχει είναι μια ατόφια σουρεαλιστική κινηματογραφική μαγεία. Χωρίς να τραβάει ποτέ την προσοχή στο τεχνικό κομμάτι, η ταινία έχει να υπερηφανεύεται για σπουδαία δουλειά με την κάμερα, με περίτεχνα και περίπλοκα μονοπλάνα, αλλά και μια προσοχή στη λεπτομέρεια που λειτουργεί στο 100%. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε άψογα.

Η Κάτια Γκουλιώνη επιδεικνύει ένα tour-de-force υποκριτικής σε 129 λεπτά ασταμάτητης παρουσίας επί της οθόνης και μία από τις πιο ολοκληρωμένες απεικονίσεις ενός πολυεπίπεδου ψυχισμού που έχουμε δει. Ακολουθώντας την κλασική δομή αφήγησης, η ταινία κυλά οργανικά και ομαλά στο θέμα της όπου κάποια αραιή μακρηγορία επί των σεκάνς της συγχωρείται απλά και μόνο γιατί το περιεχόμενο είναι πραγματικά αστείο. Ο “Νόμος του Μέρφυ” επιχειρεί να ψυχαγωγήσει τον θεατή χωρίς να κομπάζει ότι διαθέτει τις απαντήσεις γύρω από τα ζητήματα της ύπαρξης. Δείχνει τεράστια εμπιστοσύνη στην πρωταγωνίστριά του και μέσα από αυτήν εξετάζει μια σειρά από ενδεχόμενα ώστε να καταλήξει στο πολυπόθητο breakthrough με όρους προσωπικούς αλλά πανανθρώπινους εντός της ανθρώπινης υπόστασης. Κάτι που ο θεατής μπορεί να ακολουθήσει και να εξερευνήσει μαζί με τον χαρακτήρα και όχι να γίνεται αποδέκτης ενός ρηχού μηνύματος για το νόημα της ζωής.

Εκεί που πολλοί φερέλπιδες σκηνοθέτες αναμετρήθηκαν με το θηρίο της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής και απέτυχαν, περισσότερο από συχνά χωρίς δική τους υπαιτιότητα, ο Φραντζής παραδίδει έναν μονόκερω που οφείλει να βρει την αποδοχή που του αξίζει.

Βαθμολογία:

0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα

| μπείτε και στη σελίδα της ταινίας για περισσότερα