Συντάκτης: Ορέστης Μαλτέζος

Ο Ζακ Οντιάρ έχει αποδείξει πολλάκις ότι μπορεί να δομήσει με ακρίβεια δραματικές ιστορίες περίπλοκες και πρωτότυπες, από το “Σώμα με Σώμα” μέχρι τον “Προφήτη” και το “Dheepan”, κατέχοντας και γερό αριθμό βραβείων. Πρώτη φορά όμως αποπειράται κάτι τόσο θεωρητικά αλλοπρόσαλλο: ένα σύγχρονο μιούζικαλ στην ισπανική γλώσσα που αφηγείται την ιστορία ενός βαρόνου των καρτέλ που θέλει να κάνει φυλομετάβαση. Αυτό που στα χαρτιά αποπνέει μια εσάνς τηλενουβέλας που θα ταίριαζε περισσότερο στις ευαισθησίες του Αλμοδόβαρ, μετατρέπεται στα τραχιά χέρια του Οντιάρ σε μια βίαιη ιστορία εγκλήματος και λύτρωσης που πέρα από κάθε λογική, λειτουργεί εξαιρετικά.

Μπήκα στην αίθουσα με μια πίστη ότι ο Οντιάρ θα έβγαζε το πείραμά του εις πέρας και δικαιώθηκα με το παραπάνω. Εκεί που άλλοι σκηνοθέτες θα έπεφταν στην παγίδα της διακριτικότητας υπό το ανελέητο βάρος της πολιτικής ορθότητας, ο Οντιάρ σκηνοθετεί ένα ομογενές κολάζ ειδών καθόλου ήπιο και ως εκ τούτου ποτέ βαρετό, διέποντας τις αλλαγές στο ύφος και τα χαρακτηριστικά της ταινίας του με μια σκληροτράχηλη ευαισθησία. Ιδιαίτερα καθώς σκιαγραφεί το ταξίδι της Εμίλια Πέρεζ, με έναν απόμακρο ψίθυρο στο πρώτο μέρος και μια αποφασιστική κραυγή στο δεύτερο.

Το βραβείο ερμηνείας που δόθηκε ομαδικώς στο γυναικείο καστ της ταινίας ήταν μια από τις πιο έντιμες αποφάσεις του θεσμού. Η Κάρλα Σοφία Γκασκόν λάμπει στον ρόλο της Εμιλία Πέρεζ κατορθώνοντας να κάνει πιστευτό τον σκοπό της -όχι μόνο αυτόν της φυλομετάβασής της αλλά και της μετέπειτα υπεράσπισης των θυμάτων των καρτέλ- μεταφέροντας την αλήθεια της όχι με φωνητικά τέλειες ερμηνείες, αλλά μετουσιώνοντας το συναίσθημα πίσω από τις λέξεις. Εκεί γίνεται φανερός και ο σκηνοθετικός στόχος του Οντιάρ, που μεταφράζει οπτικά τον κόσμο της πρωταγωνίστριάς του με μια ποιητική άρνηση της πραγματικότητας. Ταυτόχρονα, η Εμιλία είναι μια τραγική ηρωίδα που δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη για το κακό που έχει κάνει. Και έτσι το αποτέλεσμα είναι ένα φεστιβάλ χορογραφίας όπου κινούνται αντάμα η τρυφερότητα και η βία, η ζωή και ο θάνατος.

Δεν είναι όμως το θέμα της ταυτότητας φύλου που μονοπωλεί την ταινία. Υπάρχει άπλετος κοινωνικός σχολιασμός γύρω από τη διαφθορά και την ταξική ανισότητα, και ο Οντιάρ μεγεθύνει τις μεταφορές της ιστορίας του ώσπου αυτές να κατακλύσουν την οθόνη σαν χείμαρρος. Οι πρώτες φωνές που ακούμε είναι οι στίχοι των παλιατζήδων που περνούν στους δρόμους του Μεξικού και παρουσιάζουν το περιβάλλον στο οποίο θα ταξιδέψουν οι χαρακτήρες, ένα μέρος γεμάτο φτώχεια και κίνδυνο, όπου η ζωή από μόνη της είναι εξαντλητική.

Το κομβικό στοιχείο που ενώνει τα επιμέρους στοιχεία της ταινίας είναι τελικά μια βαθιά πίστη στους ανθρώπους, καθώς αποδεικνύονται πρόθυμοι να κάνουν τις μεγαλύτερες θυσίες για να εξαγοράσουν τις ενοχές τους. Κάποιοι μπορεί να βρουν μια απότομη επιβράδυνση στο δεύτερο μέρος της ταινίας και άλλοι να μην μπορέσουν να υπερβούν τους κανόνες σαπουνόπερας που υπάρχουν, αλλά η “Emilia Perez” είναι τόσο ριψοκίνδυνη, μοναδική και ασυνήθιστα ισορροπημένη που φαντάζει αδύνατο να μη την ερωτευτείς.

Βαθμολογία:

0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα

| μπείτε και στη σελίδα της ταινίας για περισσότερα