Ο Φρεντ και ο Μικ, δύο παλιόφιλοι, βρίσκονται για διακοπές σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στις παρυφές των Άλπεων. Ο Φρεντ, συνθέτης και μαέστρος, τα έχει παρατήσει. Ο δε Μικ, σκηνοθέτης κινηματογράφου, εργάζεται ακόμα. Και οι δύο αντιμετωπίζουν με περιέργεια και τρυφερότητα τις ζωές των παιδιών τους, τους ενθουσιώδεις σεναριογράφους του Μικ, αλλά και τους υπόλοιπους ένοικους του ξενοδοχείου. Την ώρα που ο Μικ πασχίζει να τελειώσει το σενάριο για μια ταινία που προσδοκά να είναι η καλύτερη του, ο Φρεντ δεν δείχνει διάθεση να αναπολήσει τη μουσική του καριέρα. Αλλά υπάρχει κάποιος που με κάθε κόστος θέλει να τον δει ξανά να διευθύνει ορχήστρα.
Σκηνοθεσία:
Paolo Sorrentino
Κύριοι Ρόλοι:
Michael Caine … Fred Ballinger
Harvey Keitel … Mick Boyle
Rachel Weisz … Lena Ballinger
Paul Dano … Jimmy Tree
Jane Fonda … Brenda Morel
Roly Serrano … Diego Maradona
Ed Stoppard … Julian Boyle
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Paolo Sorrentino
Παραγωγή: Carlotta Calori, Francesca Cima, Nicola Giuliano
Μουσική: David Lang
Φωτογραφία: Luca Bigazzi
Μοντάζ: Cristiano Travaglioli
Σκηνικά: Ludovica Ferrario
Κοστούμια: Carlo Poggioli
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Youth
- Ελληνικός Τίτλος: Νιότη
- Εναλλακτικός Τίτλος: Youth – La Giovinezza
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ τραγουδιού (Simple Song #3).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα δεύτερου γυναικείου ρόλου (Jane Fonda) και τραγουδιού (Simple Song #3).
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.
- Βραβείο μουσικής στα David di Donatello. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, παραγωγή, φωτογραφία, μοντάζ, σκηνικά, κοστούμια, ήχο, ειδικά εφέ, μακιγιάζ και κομμώσεις.
- Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και αντρικός ρόλος (Michael Caine) στα Ευρωπαϊκά Βραβεία. Υποψήφιο για γυναικείο ρόλο (Rachel Weisz) και σενάριο.
- Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι.
Παραλειπόμενα
- Τα κεντρικά γυρίσματα έγιναν στο πεντάστερο ξενοδοχείο Waldhaus Flims στην Ελβετία, που χτίστηκε τον 19ο αιώνα.
- Ο μαέστρος και συνθέτης Dimitri Scarlato δίδαξε στον Michael Caine το πώς να κινείται ως μαέστρος.
- Όταν παρακολούθησε την ταινία ο Michael Caine, επικοινώνησε με τον δημιουργό και του είπε ότι συγκινήθηκε βαθιά, περιγράφοντας του και ότι όταν επέστρεφε από το σινεμά στο σπίτι με τη σύζυγο του, τον είχαν πιάσει τα κλάματα. Ο σκηνοθέτης τον είχε εξαρχής κατά νου όταν έγραφε τον ρόλο.
- Η Jane Fonda ενδιαφέρθηκε να παίξει μετά από προτροπή του Al Pacino.
- Η ταινία αφιερώθηκε στη μνήμη του ιταλού σκηνοθέτη Francesco Rosi.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο David Lang συνέθεσε για την ταινία το Simple Song #3, όπου το ερμηνεύει η νοτιοκορεάτισσα σοπράνο Sumi Jo.
Κριτικός: Νάνσυ Μιχαηλίδου
Έκδοση Κειμένου: 4/8/2015
Το Youth του Πάολο Σορεντίνο είναι μια ωδή στη νεότητα και το πέρασμα του χρόνου, μέσα από την ιστορία του Φρεντ και του Μικ, δυο παλιόφιλων που πλησιάζουν τα 80 τους χρόνια και περνούν τις διακοπές τους σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στους πρόποδες των Άλπεων. Ο Φρεντ, συνθέτης και μαέστρος που έχει αποσυρθεί από το επάγγελμά του, δεν δείχνει καμία διάθεση να επιστρέψει στη μουσική του καριέρα, παρά το γεγονός ότι υπάρχει κάποιος που με κάθε κόστος θέλει να τον δει και πάλι να διευθύνει ορχήστρα. Από την άλλη, ο Μικ, διάσημος σκηνοθέτης του κινηματογράφου, βρίσκεται στο ξενοδοχείο συνοδευόμενος από τη συγγραφική ομάδα της νέας πολυαναμενόμενης ταινίας του με τίτλο «Η Τελευταία Μέρα της Ζωής σου». Από τη θαλπωρή ενός υπερπολυτελούς θερέτρου, εκεί όπου τίποτα δεν φαίνεται να αναταράσσει τις άνετες ζωές τους, οι δυο φίλοι καλούνται να αντιμετωπίσουν τα προσωπικά προβλήματα των παιδιών τους, να παρατηρήσουν τους υπόλοιπους ενοίκους-έκπληξη του ξενοδοχείου και να αναπολήσουν το παρελθόν τους δεδομένου ότι πλέον έχουν πάρει απόφαση ότι οι μέρες τους είναι μετρημένες. Σε αντίθεση μ` αυτούς, κανείς άλλος από το περιβάλλον τους δεν φαίνεται να ανησυχεί για το πέρασμα του χρόνου…
Ο Σορεντίνο θέτει στο τραπέζι το ζήτημα της σχέσης του κάθε ανθρώπου με το παρελθόν και το μέλλον του, μέσα από μια διαδικασία παρατήρησης των ιδιαίτερων ενοίκων ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. Μια φιλοσοφική αναζήτηση από την οποία δεν λείπουν οι αιχμές του δημιουργού απέναντι στην επαγγελματική καταξίωση που οφείλεται συχνά σε λάθος λόγους, για την ποιότητα της τηλεόρασης -παρόλο που ο ίδιος ο Σορεντίνο δεν την έχει απαρνηθεί- για την ποπ κουλτούρα και για τους διανοούμενους. Την ίδια στιγμή, η έννοια του χρόνου πέφτει σαν πέπλο που στοιχειώνει τους κεντρικούς ήρωες, με αποκορύφωση μια σκηνή όπου δουλεύουν ταυτόχρονα δεκάδες ρολόγια με κούκο, ενώ πρωταγωνιστικός είναι ο ρόλος της μουσικής, ένα στοιχείο που συνοδεύει το φιλμ μέχρι το λυτρωτικό του τέλος. Στο επίκεντρο, δυο ερμηνευτικοί γίγαντες, ο Μάικλ Κέιν και ο Χάρβεϊ Καϊτέλ, απογειώνουν τους χαρακτήρες τους, όντας παράλληλα εφοδιασμένοι με ένα εμπνευσμένο σενάριο – οι μεταξύ τους διάλογοι είναι παραπάνω από απολαυστικοί – κι έχοντας δίπλα τους μια εύθραυστη Ρέιτσελ Βάιζ, μια συγκλονιστική Τζέιν Φόντα, που στη θέα της αναρωτιέται κανείς γιατί δεν τη βλέπουμε συχνά σε τέτοιους ρόλους, έναν φρέσκο Πολ Ντέινο και μερικούς ακόμα χαρακτήρες που θα ήταν προτιμότερο να φυλάξουμε για έκπληξη.
Με τη βοήθεια του συνήθη ύποπτου Λούκα Μπιγκάτζι στη φωτογραφία, η αίσθηση της χαμένης νεότητας υπάρχει διάχυτη παντού, και βρίσκει την τέλεια αποτύπωσή της στο έκπληκτο βλέμμα δυο γερασμένων αντρών στη θέα μιας γυμνής καλλονής. Η προσήλωση του φακού στα σώματα ανεξαρτήτου ηλικίας και στα χαρακτηριστικά των προσώπων, εστιάζοντας σε λεπτομέρειες κι αποτυπώνοντας σχεδόν την υφή τους, συντελεί στον ίδιο σκοπό: να παρουσιάσει με τρυφερότητα και συμπάθεια το αναπόφευκτο πέρασμα του χρόνου. Κι όσο το μάτι χορταίνει εικόνες που αναδεικνύουν την ανθρώπινη ομορφιά, εκεί έρχονται οι προσωπικές αναζητήσεις και οι προβληματισμοί των πρωταγωνιστών για να παραπέμψουν τον θεατή στη νοσταλγία των λαθών ή των χαμένων ευκαιριών του παρελθόντος, αλλά κυρίως για να υπενθυμίσουν την ομορφιά του παραμελημένου παρόντος.
Μια υπέροχη κινηματογραφική εμπειρία, που ξεχειλίζει από ομορφιά, σουρεαλισμό και κομψότητα, σκηνές αριστοκρατικές παρά τη φαινομενική απλότητά τους, καυστικό χιούμορ και άφθονη συγκίνηση, από τη γνώριμη πλέον καλλιτεχνική σφραγίδα ενός δημιουργού που επιμένει μέσα από την τεχνική του σινεμασκόπ να δημιουργεί εικόνες υψηλής αισθητικής και να παραδίδει ταινίες που μιλούν απευθείας στην καρδιά.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
