Πού να Κάνετε την Επόμενη Εισβολή

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Where to Invade Next

Ελληνικός Τίτλος: Πού να Κάνετε την Επόμενη Εισβολή

Παραλειπόμενα

• Ο Michael Moore κάνει εδώ ταινία μετά από έξι χρόνια.
• Την εβδομάδα της πρεμιέρας, ο Michael Moore βρίσκονταν στο νοσοκομείο με βαριά πνευμονία, αναγκαζόμενος να μην κάνει καμία δημόσια εμφάνιση για την προώθηση της ταινίας.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 10/3/2016

Στο νέο του χτύπημα, ο «στρατός του ενός» Michael Moore δεν κάνει τίποτα διαφορετικό από ό,τι τον έχουμε συνηθίσει. Θα έλεγε κανείς ότι ανήκει σε μια παράδοξη κατηγορία ανθρώπων που ωρίμασε όσο ήταν να ωριμάσει το μυαλό του σε σχετικά μικρή ηλικία (αναλλοίωτος από το 1989 και το θαυμάσιο «Ο Ρότζερ κι Εγώ»), κι έκτοτε δεν έχει κουνηθεί ρούπι… Πάλι καλά, για τη συγκεκριμένη πάντα περίπτωση! Έτσι, το βασικό μειονέκτημα της «Εισβολής» είναι ότι μοιάζει σαν ένα ακόμα επεισόδιο μιας κινηματογραφικής σειράς ντοκιμαντέρ, παρά το νέο έργο ενός μεστού δημιουργού. Επίσης, το θέμα του δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι ψαγμένο πολυπλεύρως, μια και παρουσιάζει μονάχα όσα θέλει εκ των προτέρων και βολεύουν τη σάτιρα του, παρά ανιχνεύει προβλήματα που δεν αφορούν μονάχα τις ΗΠΑ. Αλλά ποιος νοιάζεται που δεν έχουμε ακόμα έναν «Ακήρυχτο Πόλεμο» ή ένα «Φαρενάιτ 9/11»; Και ψυχαγωγικά να το πάρεις, πάλι κάνει τη θεάρεστη δουλίτσα του.

Στόχος αυτή τη φορά του δαιμόνιου κινηματογραφιστή-ρεπόρτερ είναι τα καλώς κείμενα χωρών κυρίως της Ευρώπης, τα οποία μπορούν να παραδειγματίσουν και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα της Αμερικής. Η περιβολή της “εισβολής” για να κατακτηθούν αυτά, είναι που κυρίως επιφέρει τη χιουμοριστική χροιά, αλλά και την ελαφρότητα παράλληλα του πράγματος. Έτσι, ο Moore συνθέτει κάτι που μοιάζει με ποδοσφαιρική παγκόσμια εθνική, την οποία αποτελούν οι καλύτερες επιμέρους συνθήκες εργασίας/εκπαίδευσης/νοοτροπίας κτλ. Βέβαια, δίκιο έχει που θα ήθελε όλα αυτά να υπάρξουν και στη χώρα του, αλλά στο «θέλω» του αυτό υπάρχει μια αφέλεια, ακυρωμένη ήδη μέσα από τις προηγούμενες δουλειές του. Βάζει στην πρίζα τον μέσο ανενημέρωτο αμερικανό πολίτη, αλλά όχι τον αληθινά σκεπτόμενο που γνωρίζει ότι όταν το κεφάλι του ψαριού βρωμάει, όλα αυτά είναι λεπτομέρειες.

Το βασικό είναι ότι μπορεί η νέα ταινία του γεννημένου στο πολύπαθο Φλιντ δημιουργού να μην έχει κάποιο εξαιρετικό ειδικό βάρος, αλλά μπορεί να ιδωθεί κάλλιστα ως μια σάτιρα/κωμωδία για τον άνθρωπο που διεκδικεί καλύτερους όρους ζωής. Όσο απλοϊκό δυστυχώς κι αν είναι αυτό, ειδικά καταμεσής μιας τέτοιας περιόδου για τον Δυτικό Πολιτισμό, πάντα έχει τη σημασία του.

Βαθμολογία: