Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες (2022)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Κάια είναι ένα κορίτσι που εγκαταλείφθηκε από τους ανθρώπους της και μεγάλωσε μέχρι την ενηλικίωση στους επικίνδυνους βάλτους της Βόρειας Καρολίνας κατά τη δεκαετία του 1950. Για χρόνια, οι φήμες για την «Πιτσιρίκα του Βάλτου» στοίχειωναν το Μπάρκλι Κοόυβ, απομονώνοντας την ευαίσθητη κι έξυπνη Κάια από την κοινότητά της. Όταν δύο νεαροί από την πόλη γοητεύονται από την ομορφιά της, η Κάια ανοίγεται σε μια νέα ζωή, αλλά όταν ο ένας από τους δύο βρεθεί νεκρός, η κοινωνία τη βαφτίζει ως κύρια ύποπτη. Καθώς η υπόθεση εξελίσσεται, η ετυμηγορία για το τι πραγματικά συνέβη περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, απειλώντας να αποκαλύψει τα πολλά μυστικά που κρύβονταν μέσα στον βάλτο.

Σκηνοθεσία:

Olivia Newman

Κύριοι Ρόλοι:

Daisy Edgar-Jones … Catherine ‘Kya’ Clarke

Taylor John Smith … Tate Walker

Harris Dickinson … Chase Andrews

Michael Hyatt … Mabel

Sterling Macer Jr. … Jumpin

David Strathairn … Tom Milton

Jayson Warner Smith … βοηθός σερίφη Joe Purdue

Garret Dillahunt … ‘Pa’

Ahna O’Reilly … ‘Ma’

Logan Macrae … Jodie Clark

Eric Ladin … Eric Chastain

Joe Chrest … Δρ Cone

Jojo Regina … Catherine ‘Kya’ Clarke (μικρή)

Luke David Blumm … Tate Walker (μικρός)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Lucy Alibar

Παραγωγή: Lauren Levy Neustadter, Reese Witherspoon

Μουσική: Mychael Danna

Φωτογραφία: Polly Morgan

Μοντάζ: Alan Edward Bell

Σκηνικά: Sue Chan

Κοστούμια: Mirren Gordon-Crozier

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Where the Crawdads Sing
Ελληνικός Τίτλος: Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Where the Crawdads Sing της Delia Owens.

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα τραγουδιού (Carolina).

Παραλειπόμενα

Βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 2018, που ήταν στην κορυφή των μπεστ-σέλερ μυθοπλασίας των The New York Times για το 2019 και το 2020, σε ένα σύνολο 32 εβδομάδων.
H Reece Witherspoon αποφάσισε να γίνει η παραγωγός μέσω της εταιρίας της, Hello Sunshine, όταν παρουσίασε το βιβλίο στο Instagram book-club της το 2018.
Κοστίζοντας 24 εκατομμύρια δολάρια, πέτυχε να εισπράξει 140,2.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Η Taylor Swift έγραψε κι ερμηνεύει ειδικά για την ταινία το Carolina.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 27/8/2022

Όπως και το μυθιστόρημα στο οποίο βασίζεται, έτσι και το φιλμ της Olivia Newman πατάει πολύ συγκεκριμένα «κουμπάκια» με απώτερο σκοπό την ευρεία απήχηση σ’ ένα μεγάλο κοινό. Πράγματι, το «Εκεί που Τραγουδάνε οι Καραβίδες» διαθέτει στρατηγικά επιλεγμένες αρετές, που θα κρύψουν από τον μέσο θεατή τις ουκ ολίγες αδυναμίες του υλικού και της κατασκευής…

Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα αξιοπρεπές σύνολο. Η εικονογραφία της Newman είναι έντονα ελκυστική, και φυσικά εξίσου έντονα αμερικανική, με τα βαλτώδη τοπία να εντυπωσιάζουν λειτουργώντας παράλληλα και σε αλληγορικό επίπεδο για τον ψυχισμό των ηρώων (κάτι που τονίζεται άλλωστε και από την ίδια την αφήγηση). Οι ρυθμοί είναι εξαιρετικά στρωτοί και γρήγοροι, και δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου νεκροί χρόνοι, γεγονός που θα ικανοποιήσει σίγουρα τους κινηματογραφόφιλους εκείνους που εστιάζουν στην πλοκή και την ανάπτυξή της περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το συναίσθημα εντοπίζεται σε γενναιόδωρες δόσεις και σε πολλές μορφές, από ρομαντική μέχρι αγωνιώδη. Τα διαφορετικά είδη (ρομάντζο, αστυνομικό θρίλερ, δικαστικό δράμα, μελόδραμα) εξισορροπούνται και συνυπάρχουν αρκετά αρμονικά. Το σενάριο παίζει με τις προσδοκίες του θεατή και παράλληλα του δίνει στο κατάλληλο timing διάφορες ανταμοιβές για να τον «γλυκάνει». Λαϊκίστικη προσέγγιση; Ίσως, αλλά δημιουργεί μια αλληλεπίδραση που ζωντανεύει το ενδιαφέρον.

Αλλά… υπάρχουν εμφανή προβλήματα, που σίγουρα καθηλώνουν την όλη προσπάθεια. Είναι αλήθεια πως η πρωτογενής πηγή του σεναρίου αποτελείται από μια ιστορία που θυμίζει σε πολλά σαπουνόπερα, και το πώς μεταφέρεται αυτή κινηματογραφικά δυστυχώς δεν απαλύνει την εν λόγω αίσθηση. Οι διάλογοι επίσης συνεισφέρουν αρνητικά προς αυτήν την κατεύθυνση, όντας υπερβολικά στρογγυλεμένοι και γλυκεροί. Και η νοηματική είναι εξαιρετικά ρηχή και μετέωρη (ας μην ξεγελάει το φαινομενικό σκοτάδι ορισμένων παραμέτρων), παρά το γυναικοκεντρικό πρόσημο. Το μεγαλύτερο φάουλ σ’ επίπεδο ουσίας μάλλον είναι ότι λείπει ένα κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο ανάλυσης, τη στιγμή που τα γεγονότα εκτυλίσσονται κατά τη διάρκεια των πολύ κρίσιμων για τις ΗΠΑ δεκαετιών του 1950 και του 1960. Ανά φάσεις, αποκομίζεται μέχρι και η εντύπωση ότι τότε οι φυλετικές διακρίσεις περιορίζονταν σε κάποια ελαφρώς απρεπή σχόλια! Πέραν της πρωταγωνίστριας, οι χαρακτήρες δεν έχουν το απαιτούμενο βάθος για να την πλαισιώσουν κατάλληλα, συχνά παγιδευμένοι σε στερεοτυπικά σχήματα. Και η ανατροπή γύρω από το αστυνομικό μυστήριο που κρατιέται ως «δωράκι» για το φινάλε, είναι άκρως προβλέψιμη, ενώ, εντελώς αψυχολόγητα, «προδίδεται» κιόλας αρκετά λεπτά πιο πριν από το ίδιο το κείμενο.

Το πεδίο των ερμηνειών επίσης μάλλον απογοητεύει. Μακράν αυτός που ξεχωρίζει είναι ο David Strathairn, ο οποίος προσφέρει όλη την απαιτούμενη στιβαρότητα ενός κρίσιμου δεύτερου ρόλου, εκπέμποντας και περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στο καστ έναν πολύτιμο αέρα αυτοπεποίθησης. Η Daisy Edgar-Jones έχει τη δύσκολη αποστολή να μεταφράσει φιλμικά έναν αρκετά πολυδιάστατο χαρακτήρα, αλλά η προσπάθειά της παράγει αρκετά άνισα αποτελέσματα, με τα ξεσπάσματά της ειδικά να φαντάζουν κάπως αμήχανα. Τουλάχιστον έχει τις εκλάμψεις της, κάτι που δύσκολα μπορεί να ειπωθεί για την πλειοψηφία των συμπρωταγωνιστών της.

Αν αντιμετωπιστεί καθαρά υπό το πρίσμα της ψυχαγωγίας, τότε αυτό που προκύπτει ως τελικό προϊόν είναι αρκετά λειτουργικό. Κάτω από την επιφάνεια πάντως, ελάχιστα θα βρει κανείς, εκτός αν μπερδεύει τις συγκινήσεις με τη δύναμη μιας προβληματικής.

Βαθμολογία: