Αβάνα: Η Πόλη των Κατασκόπων (2019)

🆗 Εγχρ. 02 ωρ. 03 λεπ.

11 votes 2.2

ΣΥΝΟΨΗ

Κατά τα τέλη των 1980 και αρχές 1990, επαναστατικές ομάδες με βάση τη Φλόριντα επιδίδονται σε βομβιστικές επιθέσεις στην Κούβα κατά του καθεστώτος του Φιντέλ Κάστρο. Ως αντίποινα, η κουβανική κυβέρνηση εξαπολύει μια ελίτ ομάδα κατασκόπων, ώστε να διαλύσουν τους τρομοκράτες εκ των έσω. Πέντε από αυτούς τους κατασκόπους καταλήγουν στα χέρια της αμερικανικής κυβέρνησης, με κατηγορίες που επισύρουν θανατική ποινή.

Σκηνοθεσία:

Olivier Assayas

Κύριοι Ρόλοι:

Penelope Cruz … Olga Salanueva

Edgar Ramirez … Rene Gonzalez

Gael Garcia Bernal … Gerardo Hernandez

Wagner Moura … Juan Pablo Roque

Ana de Armas … Ana Magarita Martinez

Leonardo Sbaraglia … Jose Basulto

Tony Plana … Luis Posada Carriles

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Olivier Assayas

Παραγωγή: Charles Gillibert, Rodrigo Teixeira

Μουσική: Eduardo Cruz

Φωτογραφία: Yorick Le Saux, Denis Lenoir

Μοντάζ: Simon Jacquet

Σκηνικά: Francois-Renaud Labarthe

Κοστούμια: Jurgen Doering

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Wasp Network
Ελληνικός Τίτλος: Αβάνα: Η Πόλη των Κατασκόπων
Εναλλακτικός Τίτλος: La Red Avispa [Ισπανία]
Εναλλακτικός Τίτλος: Cuban Network [Γαλλία]

Σεναριακή Πηγή

Βιβλίο: Os Ultimos Soldados da Guerra Fria του Fernando Morais.

Κύριες Διακρίσεις

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
Υποψήφιο για σενάριο στα Cesar.

Παραλειπόμενα

Ο Pedro Pascal είχε πάρει τον ρόλο του Χοσέ Μπασάλντο, αλλά αποχώρησε.
Η Ελλάδα ήταν ανάμεσα στις λίγες χώρες που το είδαν σε μεγάλη οθόνη, αφού το Netflix είχε αγοράσει τα δικαιώματα της παγκόσμιας διανομής.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 11/6/2020

Πάντα θεωρούσα το πολιτικό θρίλερ δύσκολο είδος. Ακόμα πιο δύσκολο, το πολιτικό θρίλερ που είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Και δεν θεωρώ δύσκολο μόνο το να φτιάξεις μια ταινία αυτού του είδους, αλλά και το να γράψεις μια κριτική για μια τέτοια ταινία, γιατί δεν πρέπει να πάρεις θέση, άσχετα με το αν αυτό συμβαίνει κατά τη διάρκεια της προβολής. Στο κείμενο που αναφέρεται στην ταινία, πρέπει να αποφύγεις τα πολιτικά σχόλια, πάντα κατά την προσωπική μου άποψη, παρουσιάζοντας τα θετικά κι αρνητικά σημεία της ταινίας και τα συναισθήματα που αυτή σου προκάλεσε. Ως προς αυτά, λοιπόν, παρότι σέβομαι τη δυσκολία του είδους, ομολογώ ότι το Wasp Network με κέρδισε ως ιστορία αλλά με έχασε ως κινηματογραφική ταινία.

Το “Δίκτυο της Σφήκας” ήταν στην ουσία το κατασκοπικό ή αντικατασκοπικό, αν θέλετε, δίκτυο του καθεστώτος του Κάστρο στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 1990, που ήταν υπεύθυνο για την παρακολούθηση της δράσης των κουβανών αντικαθεστωτικών, οι οποίοι προσπαθούσαν να ρίξουν τον Κάστρο οργανώνοντας τρομοκρατικές επιθέσεις, πλήττοντας τον τουρισμό της χώρας, με αποκορύφωμα τις βομβιστικές επιθέσεις το 1997. Πέντε άτομα ήταν ο βασικός πυρήνας του δικτύου κι εμείς παρακολουθούμε κυρίως τρεις από αυτούς, με επίκεντρο τους πιλότους Ρενέ Γκονζάλεζ και Χουάν Πάμπλο Ρόκε, οι οποίοι παρουσιάζονται στην Αμερική ζητώντας πολιτικό άσυλο αφού έχουν αυτομολήσει.

Κατάσκοποι που κατασκοπεύουν κατασκόπους, προδότες που τελικά είναι ήρωες αλλά ίσως και ξανά προδότες, και γενικά μια αρκετά μπερδεμένη αληθινή ιστορία αυτή που μας αφηγείται ο γάλλος Ολιβιέ Ασαγιάς. Αυτό που καταφέρνει ο σκηνοθέτης είναι να κρατήσει όσο μπορεί πιο ουδέτερη στάση απέναντι στην ιστορία του, έστω κι αν φαίνεται ότι μάλλον συμπαθεί περισσότερο… κάποιους. Τολμά να μην ακολουθήσει συγκεκριμένη αφηγηματική φόρμα, δίνοντας ανά διαστήματα την αίσθηση ενός δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ, αλλά το ότι τολμά δεν σημαίνει κι ότι νικά. Σαν θεατής δεν «νιώθεις» αλλά παρακολουθείς εξιστόρηση γεγονότων, πράγμα το οποίο νομίζω ότι δεν είναι ζητούμενο σε μια κινηματογραφική ταινία.

Η μόνη εξαίρεση έρχεται από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών και κυρίως του ζεύγους Κρουζ και Ραμίρεζ, με τη φυσική, ανθρώπινη, εύθραυστη παρουσία της πρώτης να κερδίζει τις εντυπώσεις. Τόσο όμως ο Ραμίρεζ όσο και ο Βάγκνερ Μόουρα, που υποδύεται τον Ρόκε, έχουν εξαιρετική παρουσία, όπως το ίδιο καλοί και πειστικοί είναι στους ρόλους τους η Άννα Ντε Αρμάς και ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ.

Η ανθρώπινη ιστορία που υπάρχει πίσω από την ταινία είναι συγκινητική. Η πολιτική ιστορία είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Η ταινία όμως δεν ικανοποιεί σε αρκετά επίπεδα και χάνει τη σύνδεση με τον θεατή κάπου ανάμεσα στα πολλαπλά fade-out που επιλέγει ο σκηνοθέτης, τις διάφορες πλοκές που μπλέκονται, τους πάρα πολλούς χαρακτήρες και την αναγκαστικά πυκνή αφήγηση, που δεν σε αφήνει να την ακολουθήσεις, πόσο μάλλον να την παρακολουθήσεις.

Βαθμολογία: