Μια Τυχαία Συνάντηση
- Une Rencontre
- Quantum Love
- 2014
- Γαλλία
- Γαλλικά, Αγγλικά
- Αισθηματική, Δραμεντί, Ερωτική
- 07 Αυγούστου 2014
Ο Πιερ είναι ευτυχισμένα παντρεμένος επί 15 χρόνια κι ένας καλός πατέρας. Ακόμη ερωτευμένος με τη γυναίκα του, νιώθει ικανοποίηση μέσα στην οικογένεια του. Ένα βράδυ, γνωρίζει την Έλσα σε ένα πάρτι και η έλξη είναι αμοιβαία. 15 ημέρες αργότερα, τυχαίνει να συναντηθούν ξανά και η αμοιβαία έλξη εξελίσσεται σε κάτι παραπάνω. Αλλά τόσο η αγάπη του για τη σύζυγο του, όσο και ο κανόνας της Έλσα να μην κάνει σχέσεις με παντρεμένους, αποτρέπουν τα χειρότερα. Αντί για αυτά, ο ένας φαντασιώνεται για τον άλλον, μέχρι που αυτές οι φαντασιώσεις αρχίζουν να συγχέονται με την πραγματικότητα.
Σκηνοθεσία:
Lisa Azuelos
Κύριοι Ρόλοι:
Sophie Marceau … Elsa
Francois Cluzet … Pierre
Lisa Azuelos … Anne
Alexandre Astier … Eric
Arthur Benzaquen … Julien
Jonathan Cohen … Marc
Niels Schneider … Hugo
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Lisa Azuelos
Παραγωγή: Lisa Azuelos, Florian Genetet-Morel, Romain Le Grand, Julien Madon
Φωτογραφία: Alain Duplantier
Μοντάζ: Stan Collet, Karine Prido
Σκηνικά: Anne Seibel
Κοστούμια: Isabelle Pannetier
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Une Rencontre
- Ελληνικός Τίτλος: Μια Τυχαία Συνάντηση
- Διεθνής Τίτλος: Quantum Love
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: A Chance Encounter
Παραλειπόμενα
- Ενώ είχε κόστος 13,4 εκατομμύρια ευρώ, τα έσοδα μετρήθηκαν στα 4,8 εκατομμύρια δολάρια.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/8/2014
Μετά από μια βόλτα στις ΗΠΑ όπου και στέφθηκε με παταγώδη αποτυχία, η Lisa Azuelos επιστρέφει στα πάτρια εδάφη και στα επίπεδα ποιότητας όπου την είχαμε αφήσει. Η «Μια Τυχαία Συνάντηση» είναι μια ενήλικη ερωτική δραμεντί που εξαρχής θα είχε να πατήσει πάνω σε δύο παράγοντες, αλλά διασώζεται από κάποιον τρίτο. Οι δύο κεντρικοί παράγοντες αφορούν το σενάριο και τους ηθοποιούς. Το κείμενο όμως είναι αδύναμο και η Azuelos, η οποία το υπογράφει κι αυτό, δεν μοιάζει να ξέρει πώς να το χειριστεί ώστε να εμφανίσει στο πανί μια αξέχαστη ιστορία πάθους. Επιμέρους είναι αρκετά τα στοιχεία όπου η ιστορία εμφανίζει «τρύπες», ενώ το κεντρικό αισθηματικό μοτίβο χάνει από την ελάχιστη προσέγγιση της σκηνοθέτιδας προς το εσωτερικό των ηρώων της. Μοιάζει, ώρες-ώρες, με μια ιστορία που ακούμε από κάποιον, και η οποία δεν μας πολυ-κόφτει επειδή δεν γνωρίζουμε προσωπικά τους ανθρώπους που την έχουν ζήσει.
Στη δεύτερη παράμετρο πάμε καλύτερα, αν κι αυτό δεν αποτελεί έκπληξη. Ο Francois Cluzet δεν θα μπορούσε να είναι κατώτερος των περιστάσεων, ένας ηθοποιός που τιμά τη «φανέλα» του γαλλικού δράματος και παίζει εύκολα με τη δραμεντί. Η Sophie Marceau, από την άλλη, είναι να την πιεις στο ποτήρι, όχι τόσο για κάποια ερμηνεία ολκής, αλλά για τον ακαταμάχητο αισθησιασμό που βγάζει, κερδίζοντας κατά κράτος την οθόνη. Κι ενώ στους δύο αυτούς βασικούς παράγοντες μιας αισθηματικής ταινίας είμαστε μάλλον ισοπαλία προς το μέτριο, μια και το σενάριο είναι βασικότερο των ερμηνειών, η Azuelos κεντάει σε τεχνικό επίπεδο, καθιστώντας την ταινία της ενδιαφέρουσα. Παίζει συνεχώς με το μοντάζ και τεχνικές χωρισμού της εικόνας, ενσωματώνοντας αυτά τα τρικ στην αφήγηση της, η οποία τα είχε τραγική ανάγκη. Έτσι, αν η ταινία αδυνατεί να καρφωθεί στη μνήμη ως αφήγημα, θα αφήσει κάτι ως εικόνα. Όχι τόσο σε συνειδητό επίπεδο, αλλά το ασυνείδητο σας θα παραμερίσει κομματάκι για να τη χωρέσει.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
