
Ο Τζορτζ είναι ένας απελπισμένος άντρας. Με εξασθενημένη υγεία και πουθενά να απευθυνθεί, βρίσκεται πεταγμένος στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Αφού εξαντλείται από τα προσωρινά καταλύματα στις λεωφόρους, αποζητά άσυλο στο νοσοκομείο Bellevue, το μεγαλύτερο κέντρο περίθαλψης αστέγων στο Μανχάταν. Παρόλα αυτά, κι αυτό το νέο περιβάλλον δεν είναι τόσο φιλόξενο, μια και είναι ασφυκτικά γεμάτο από καταραμένες υπάρξεις. Αλλά όταν γίνεται φίλος με έναν χρόνιο κάτοικο του ασύλου, τον Ντίξον, νιώθει ότι υπάρχει ξανά ελπίδα να φτιάξει τις σχέσεις του με την αποξενωμένη του κόρη, Μάγκι.
Σκηνοθεσία:
Oren Moverman
Κύριοι Ρόλοι:
Richard Gere … George
Ben Vereen … Dixon
Jena Malone … Maggie
Kyra Sedgwick … Karen/’Sheila’
Steve Buscemi … Art
Jeremy Strong … Jack
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Oren Moverman
Στόρι: Jeffrey Caine, Oren Moverman
Παραγωγή: Miranda Bailey, Richard Gere, Lawrence Inglee, Caroline Kaplan, Bill Pohlad, Edward Walson
Φωτογραφία: Bobby Bukowski
Μοντάζ: Alex Hall
Σκηνικά: Kelly McGehee
Κοστούμια: Catherine George
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Home Cinema.
- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Time Out of Mind
Ελληνικός Τίτλος: Η Αποξένωση
Παραλειπόμενα
- Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ένας τουρίστας πέρασε για αληθινό άστεγο τον Richard Gere και του πρόσφερε ένα κομμάτι από την πίτσα του. Ο τουρίστας ανακάλυψε την γκάφα του όταν διάβασε για την πράξη του σε εφημερίδα.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/8/2016
Σε μια τέτοιου είδους θεματική, το μόνο που αναρωτιέσαι είναι το «τι μπορεί να πάει στραβά». Όμως, όσο καλός σεναριογράφος για άλλους είναι ο Όρεν Μόβερμαν, τόσο αρνητικός σκηνοθέτης έχει αποδειχτεί. Ως καταγραφή της κοινωνικής σαπίλας, το φιλμ θέτει ρεαλιστικά κομμάτια που εύκολα συγκινούν και ακόμα ευκολότερα καταβάλλουν έναν ευαίσθητο θεατή. Αλλά η παρουσία του Ρίτσαρντ Γκιρ στον κεντρικό ρόλο, όχι ότι κάνει κακή δουλειά, και η επιμονή σε ένα καταθλιπτικό ύφος κάνουν το φιλμ μοιραία επιτηδευμένο, και αν το δεις από αυτή μόνο την οπτική, αληθινά κουραστικό. Η αγιοποίηση ενός άστεγου είναι καλή σαν μάθημα, αλλά μακριά από μια κινηματογραφική πραγματικότητα που επιβάλει κρίση επί των πάντων. Σε αυτό το κομμάτι, το φιλμ παραθέτει μονάχα την «πλοκή» του, η οποία όμως είναι τόσο σχηματική που μοιάζει ως επιβεβλημένη, παρά μέρος του ρεαλισμού.
Βαθμολογία: