Μια Θάλασσα από Δέντρα

Κριτικός: Νάνσυ Μιχαηλίδου

Έκδοση Κειμένου: 15/6/2015

Η καριέρα του Γκας Βαν Σαντ, δημιουργού των Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ, Milk, Paranoid Park και Ελέφαντας μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζεται από σκαμπανεβάσματα, με τη νέα του κινηματογραφική δουλειά «Sea of Trees» να ανήκει δυστυχώς στις αδύναμες στιγμές της φιλμογραφίας του. Η υπόθεση ακολουθεί τον Άρθουρ Μπρέναν, έναν δυστυχισμένο άντρα, του οποίου η απόγνωση τον οδηγεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Αοκιγκαχάρα της Ιαπωνίας, για να επισκεφθεί το δάσος των αυτοκτονιών, γνωστό και ως «Θάλασσα των Δέντρων». Ο Άρθουρ εισχωρεί στα βάθη του χαοτικού δάσους και βρίσκει το τέλειο σημείο, απ`όπου θα προβεί στο απονενοημένο βήμα. Μέχρι που συναντά τον Τακούμι Νακαμούρα, έναν άντρα που μοιάζει χαμένος. Μη θέλοντας να τον αφήσει πίσω, ο Άρθουρ βάζει στην άκρη τον στόχο του και συγκεντρώνει τις δυνάμεις του για να σώσει τον Ιάπωνα ώστε να επιστρέψει στα εγκόσμια με ασφάλεια. Μια κίνηση που θα αποτελέσει την αρχή ενός ταξιδιού αυτογνωσίας, κάθαρσης, αλλά και επιβίωσης.

Το «Δάσος των Αυτοκτονιών» αποτελεί μια υπαρκτή τοποθεσία, με τις λεπτομέρειες που το περιτριγυρίζουν να προκαλούν ρίγος, κάτι που πιθανόν να ενέπνευσε τον Κρις Σπάρλινγκ να γράψει ένα σενάριο γύρω από αυτό. Μια καλή κεντρική ιδέα, όμως, δεν είναι ποτέ αρκετή και στη συγκεκριμένη περίπτωση η δόμηση και η υλοποίησή της περιείχε πολλές αδυναμίες, με το σενάριο να συγκεντρώνει τις περισσότερες, οδηγώντας δυστυχώς την ταινία σε έναν καταστροφικό μονόδρομο. Η προσπάθεια του σεναριογράφου να πλάσει χαρακτήρες, αλλά και να δημιουργήσει μια ιστορία που θα εστιάσει σε ένα σοβαρότατο θέμα όπως αυτό της αυτοχειρίας, πέφτει στο κενό, με το τελικό αποτέλεσμα να θυμίζει περισσότερο μια περιπέτεια με στοιχεία δράματος αλλά και… φαντασίας, παρά μια καθαρόαιμη δραματική ταινία γύρω από ένα θέμα που χρήζει λεπτού χειρισμού.

Το όλο εγχείρημα παραπέμπει περισσότερο σε ιαπωνικό κινηματογράφο, δίνοντας την εντύπωση ότι ο Γκας Βαν Σαντ παρασύρθηκε από την κουλτούρα της Ανατολής και βρέθηκε χαμένος στη μετάφραση. Οι φιλότιμες προσπάθειες των δυο πρωταγωνιστών Μάθιου ΜακΚόναχι και Ναόμι Γουότς δεν ωφελούν την κατάσταση, καθώς η πρώτη ύλη αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Οι σκηνές εναλλάσσονται διαρκώς από το παρόν και το δάσος των αυτοκτονιών, στο παρελθόν του Άρθουρ -σε μια προσπάθεια να αιτιολογηθούν οι λόγοι που τον έφτασαν σε αυτό το σημείο-, ενώ το μυστήριο που καλύπτει το φόντο του τρίτου της παρέας, του ιάπωνα Τακούμι Νακαμούρα, αποδεικνύεται αργότερα προβλέψιμο. Το κομμάτι που εξελίσσεται στο δάσος είναι αρκετά άνευρο, καθώς η επαναλαμβανόμενη και χωρίς ουσία δράση καταλήγει να κουράζει, ενώ το κομμάτι που αφορά το παρελθόν του κεντρικού ήρωα κρύβει αρκετές αδυναμίες, μην επιτρέποντας τον θεατή να κατανοήσει, κι ακόμα χειρότερα να νιώσει το δράμα του. Ακόμα και στις σκηνές όπου η συναισθηματική φόρτιση γιγαντώνεται, το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό, παρά τις ερμηνείες και παρά τη μουσική επένδυση που προσπαθεί απροκάλυπτα να εκμαιεύσει συναίσθημα.

Στο σύνολό του, ένα φιλμ με πολλές αστοχίες, που δεν καταφέρνει να βρει την ταυτότητά του, ούτε να προσεγγίσει σωστά το θέμα του, καταλήγοντας σε προφανή συμπεράσματα και βυθίζοντας τον θεατή σε μια θάλασσα απόγνωσης…

Βαθμολογία: