Κάθε χρόνο, εκατομμύρια γυναίκες στην Αμερική μετακομίζουν σε κάποιο διαμέρισμα μόνες τους. Δεν γνωρίζουν ποιος ζούσε εκεί μέχρι πρότινος, δεν γνωρίζουν καν τον σπιτονοικοκύρη τους, και -δυστυχώς- δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν τις κλειδαριές. Έτσι και με τη νεαρή και πρόσφατα χωρισμένη Τζούλιετ, μια γιατρό που μετακομίζει στο Μπρούκλιν. Το άνετο διαμέρισμά της αρχικά την ενθουσιάζει. Όμως μια σειρά από μυστηριώδη και ανησυχητικά περιστατικά οδηγούν σύντομα την Τζούλιετ σε ένα ανατριχιαστικό συμπέρασμα: σε αυτό το σπίτι δεν είναι μόνη…
Σκηνοθεσία:
Antti Jokinen
Κύριοι Ρόλοι:
Hilary Swank … Δρ Juliet Devereau
Jeffrey Dean Morgan … Max
Lee Pace … Jack
Aunjanue Ellis … Sydney
Christopher Lee … August
Michael Badalucco … μεταφορέας
Michael Massee … τεχνικός ασφαλείας
Nana Visitor … μεσίτρια
Penny Balfour … ναρκομανής
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Antti Jokinen, Robert Orr
Παραγωγή: Tobin Armbrust, Cary Brokaw, Guy East, Simon Oakes
Μουσική: John Ottman
Φωτογραφία: Guillermo Navarro
Μοντάζ: Stuart Levy, Bob Murawski
Σκηνικά: J. Dennis Washington
Κοστούμια: Ann Roth
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Resident
- Ελληνικός Τίτλος: Ποτέ Δεν Είσαι Μόνη
Παραλειπόμενα
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο για τον έμπειρο σε μουσικά βίντεο Antti Jokinen.
- Ο Christopher Lee συνεργάζεται ξανά με το στούντιο που τον ανέδειξε, τη Hammer Films, μετά το 1976. Μια συνεργασία που έμελλε να είναι και η τελευταία.
- Σύμφωνα με τον Jokinen, υποψήφιες για τον πρώτο ρόλο ήταν η Jessica Alba και η Maggie Gyllenhaal.
- Τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν μέσα σε 30 ημέρες.
- Δύο γεγονότα σημάδεψαν τον Christopher Lee κατά τα γυρίσματα. Το πρώτο ήταν ένας άσχημος τραυματισμός στην πλάτη (που τον οδήγησε σε χειρουργείο), ενώ το άλλο αφορούσε το ότι την ίδια περίοδο έλαβε τον τίτλο του Σερ.
- Η πλοκή έτυχε να μοιάζει σε πολλά σημεία με μιας ισπανικής ταινίας που βγήκε μέσα στον ίδιο χρόνο: το “Ο Θυρωρός” του Jaume Balaguero.
- Το κόστος ήταν στα 20 εκατομμύρια δολάρια, με τις εισπράξεις όμως να περιορίζονται στα 6,7.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 22/7/2011
Μπήκαν στον κόπο να μαζέψουν ένα καλό καστ και ένα εξίσου καλό team τεχνικών, αλλά έδωσαν σκηνοθεσία και σενάριο στο πουθενά. Το Ποτέ Δεν Είσαι Μόνη είναι ένα ρουτινιάρικο θρίλερ από αυτά που έχετε δει πάμπολλες φορές, κι αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο του μειονέκτημα. Το έργο ελέγχεται κυρίως ως προς το σασπένς του, βασικότερο στοιχείο ενός θρίλερ αγωνίας. Εκτός από τα άφθονα κλισέ «τρομάρας», πριν κάνει την εκφοβιστική κίνηση ο σκηνοθέτης, την έχετε ήδη μαντέψει. Αυτό καταντάει το έργο κουραστικό και λίγοι θα συμμετέχουν στην τελική κορύφωση, η οποία είναι εύκολη αλλά διασώζει κάπως τα προσχήματα.
Αν απλά αναζητάτε ένα τυπικά καθωσπρέπει θρίλερ, μπορείτε να κάνετε μια στάση εδώ. Η φωτογραφία είναι του πολύπειρου Guillermo Navarro και συμπληρώνει τα κενά από την κακομεταχείρηση που υφίσταται η ατμόσφαιρα από τον σκηνοθέτη. Η δε μουσική είναι του πάντα φιλότιμου John Ottman, ενώ γίνεται αρκετά καλή δουλειά στο μοντάζ. Η Hilary Swank δεν θα πάρει φέτος το τρίτο της Όσκαρ, αλλά τουλάχιστον είναι πιο αισθησιακή από ποτέ. Γενικά, συστήνεται για τις πολύ δύσκολες ώρες που δεν βρίσκετε τίποτα άλλο να δείτε, αλλά αν μου ζητούσε κάποιος μια μονολεκτική άποψη, θα του έλεγα… «μπαρούφα»! Μπορείτε, πάλι, να το δείτε και μόνος/η, προς πείσμα επί του τίτλου, αφού το θεωρώ απίθανο να τρομάξετε…
Βαθμολογία:
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 25/7/2011
Η νεαρή γιατρίνα (στα έκτακτα) Τζούλιετ, απογοητευμένη από την απιστία του φίλου της, Τζακ, τον παρατά και βρίσκει ένα μεγάλο και φτηνό διαμέρισμα σε παλιό κτίριο που ανήκει στον φιλικό, συνεσταλμένο, εξυπηρετικό και όμορφο Μαξ. Αρχικά θα νοιώσει τυχερή, αλλά σταδιακά ο Μαξ θα αποδειχτεί διαταραγμένος…
Η πρώτη απόπειρα του Φιλανδού Antti Jokinen (μετά από φιλμάρισμα μουσικών παραστάσεων, ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικών επεισοδίων) να γράψει και να σκηνοθετήσει μια ταινία μυθοπλασίας, μοιάζει με πολύ προσεγμένη άσκηση για πτυχίο σκηνοθεσίας πάνω στο είδος του ψυχολογικού θρίλερ με ψυχοπαθή (λήψεις, μοντάζ, φωτογραφία, μουσική) παρά με προσπάθεια να δοθεί μια άποψη. Το περίεργο είναι ότι παραμερίζει ακόμη και ένα βασικό στοιχείο όπως το μυστήριο. Πολύ γρήγορα υποψιαζόμαστε περί τίνος πρόκειται και πολύ γρήγορα μας το αποκαλύπτει και το σενάριο. Η Χίλαρι Σουάνκ, καθώς δεν έχει να ερμηνεύσει τίποτε ιδιαίτερο (θα αρκούσε μια δευτεροκλασάτη ηθοποιός), απλά προσφέρει το όνομά της (και το γυμνασμένο σώμα της), όπως και ο Κρίστοφερ Λι στον ρόλο του παππού του Μαξ που αν και είναι διακοσμητικός σε ελάχιστα πλάνα (ίσα για να καταλάβουμε, συνοπτικά και στο περίπου, ότι ο Μαξ έχει ψυχολογικά προβλήματα που του προκάλεσε το οικογενειακό του περιβάλλον), δεν παύει να έχει ένα δρακουλιάρικο βλέμμα που αποτελεί ένα θρίλερ από μόνο του – φανταζόμαστε ότι η συμμετοχή του έχει να κάνει και με σινεφιλική αναφορά αφού η παραγωγή είναι της Hammer Films.
Όλα ακολουθούν τα κλισέ χωρίς καμία, μα καμία πρωτοτυπία και έκπληξη. Η μόνη δουλειά που έχει γίνει σε δραματουργικό επίπεδο είναι η απόδοση του σεξουαλικού ευνουχισμού και της λανθάνουσας νεκροφιλίας του Μαξ μέσα από την ερμηνεία του Τζέφρι Ντιν Μόργκαν. Πραγματικά, οι σκηνές της κρεβατοκάμαρας με την «ωραία κοιμωμένη» έχουν κάτι από Νόρμαν Μπέιτς (Ψυχώ) και ήρωες του Μπουνιουέλ (Βιριδιάνα κ.λπ.).
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
