Ένα σκάνδαλο, που περιλάμβανε τέσσερις προέδρους των ΗΠΑ, οδηγεί την πρώτη γυναίκα εκδότη εφημερίδας, Κέι Γράχαμ, της Ουάσιγκτον Ποστ, και τον άτεγκτο συντάκτη Μπεν Μπράντλι σε έναν δημοσιογραφικό πόλεμο απέναντι στην κυβέρνηση, ώστε να δημοσιευτούν τα Pentagon Papers.

Σκηνοθεσία:

Steven Spielberg

Κύριοι Ρόλοι:

Meryl Streep … Katharine ‘Kay’ Graham

Tom Hanks … Ben Bradlee

Sarah Paulson … Antoinette ‘Tony’ Pinchot Bradlee

Bob Odenkirk … Ben Bagdikian

Tracy Letts … Fritz Beebe

Bradley Whitford … Arthur Parsons

Bruce Greenwood … Robert McNamara

Matthew Rhys … Daniel Ellsberg

Alison Brie … Lally Graham

Carrie Coon … Meg Greenfield

Jesse Plemons … Roger Clark

David Cross … Howard Simons

Michael Stuhlbarg … Abe Rosenthal

David Costabile … Art Buchwald

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Liz Hannah, Josh Singer

Παραγωγή: Kristie Macosko Krieger, Amy Pascal, Steven Spielberg

Μουσική: John Williams

Φωτογραφία: Janusz Kaminski

Μοντάζ: Sarah Broshar, Michael Kahn

Σκηνικά: Rick Carter

Κοστούμια: Ann Roth

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Post
  • Ελληνικός Τίτλος: The Post: Απαγορευμένα Μυστικά
  • Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The Pentagon Papers [ανεπίσημος]

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας και πρώτο γυναικείο ρόλο (Meryl Streep).
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα), σκηνοθεσίας, σεναρίου, πρώτου αντρικού ρόλου (Tom Hanks) σε δράμα, πρώτου γυναικείου ρόλου (Meryl Streep) σε δράμα και μουσικής.

Παραλειπόμενα

  • Ο Steven Spielberg ανέλαβε την ταινία, αφού πρώτα ατύχησε η παραγωγή The Kidnapping of Edgardo Mortara. Μόλις διάβασε δε το σενάριο, αποφάσισε να γυριστεί η ταινία το συντομότερο δυνατόν.
  • Ο Josh Singer έκανε ολικές διορθώσεις του σεναρίου, ξεκινώντας μόλις 2 βδομάδες πριν αρχίσουν τα γυρίσματα.
  • Ο Spielberg ήταν πίσω από τις κάμερες για τη συγκεκριμένη ταινία, και ταυτόχρονα ολοκλήρωνε το post-production του Ready Player One. Το ακριβές παρόμοιο είχε κάνει και με το Τζουράσικ Παρκ και τη Λίστα του Σίντλερ.
  • Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, πρόσωπα που είχαν εμπλακεί στην πραγματικότητα δημοσιογραφικά με τα περίφημα Pentagon Papers, όπως ο James Greenfield, ο James Goodale, ο Allan Siegal και ο Max Frankel, πρόβαλαν ενστάσεις, επειδή στην ταινία δεν δίνεται έμφαση στον ρόλο των New York Times στην όλη υπόθεση. Μάλιστα, ο Goodale, βλέποντας την ταινία τελειωμένη, δήλωσε πως είναι καλή ταινία, αλλά κακή ιστορία.
  • Η ταινία αφιερώθηκε στη μνήμη της Nora Ephron. Η σεναριογράφος και σκηνοθέτιδα ήταν κάποτε παντρεμένη με τον Carl Bernstein (του σκάνδαλου Γουοτεργκέιτ), ενώ κινηματογραφικά είχε συνεργαστεί τόσ με τη Meryl Streep όσο και με τον Tom Hanks.
  • Με αυτή του τη συμμετοχή, ο Tom Hanks έγινε ο ηθοποιός που είχει συνεργαστεί τις περισσότερες φορές με τον Spielberg. Οι 5 αυτές συνεργασίες ξεπέρασαν τις 4 με τον Harrison Ford.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Στην 28η συνεργασία του με τον Spielberg, ο John Williams συνδύασε την κλασική μουσική ορχήστρας με αυτό που χαρακτήρισε ως πολύ ελαφριά ηλεκτρονικά εφέ από κομπιούτερ.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 30/7/2018

Αν το «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» είχε σκηνοθέτη τον σημερινό Spielberg, όντας διαπραγματευόμενο τότε ένα επίκαιρα καυτό στόρι, θα μιλούσαμε πια για αξεπέραστο αριστούργημα. Και έρχεται, εν έτει 2017, ο Spielberg να διδάξει το πώς παράγεις πολιτικό σινεμά όχι απλά έχοντας στα χέρια σου ένα καυτό θέμα, αλλά διδάσκοντας το πώς πρέπει αυτό να το αφηγείσαι. Γιατί ναι μεν η ελευθερία του τύπου είναι κάτι που δεν θεωρείται αυτονόητα εξασφαλισμένο ούτε και σήμερα, αλλά το πολιτικό σινεμά δεν λειτουργεί αυτόνομα λόγω μονάχα ενός καλού θέματος, αλλά είναι κι ο δημιουργικός χειρισμός που απογειώνει ή μειώνει την «κραυγή» του.

Ο δαιμόνιος σκηνοθέτης από το Σινσινάτι απλώνει γρήγορα τα χαρτιά του, απλώνει τους χαρακτήρες του σε δύο κεντρικά μέτωπα (αυτό του Tom Hanks, κι αυτό της Meryl Streep -αμφότεροι υπέροχοι-) και αναπτύσσει ένα τάχιστο σε μοντάζ και διαλόγους (έτσι άλλωστε μιλάνε οι άνθρωποι του τύπου), αλλά ψύχραιμο σε ανάπτυξη θριλερικού ρυθμού στόρι. Έχοντας ως επίκεντρο την Ουάσιγκτον Ποστ, άρα ένα παρακλάδι υπο-εξουσίας, γνωρίζει πως το θρίλερ του θα παιχτεί διαλογικά και όχι με σφαίρες. Έτσι, σκάβει την αληθινή αυτή ιστορία, αποζητώντας την ίντριγκα, τη δειλία, το θάρρος, τα διαπλεκόμενα, τις φιλίες με τον εχθρό. Κυρίως, επειδή θέλει να διδάξει ότι δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τη δειλία, αφήνει αόρατη την κυβέρνηση Νίξον, τονίζοντας έτσι και ότι η απόλυτη σκιά κατά την ιστορική τουλάχιστον αυτή περίοδο ήταν το επίσημο κράτος των ΗΠΑ, και όχι οι υπόλοιπες υπο-εξουσίες. O Spielberg αντιμετωπίζει το θέμα του δηλαδή πιο ώριμα από τον Pakula, ο οποίος και είχε επαναπαυθεί σε μια πιο κατά μέτωπο πολιτική κόντρα με το σύστημα.

Αλλά να που ερχόμαστε στο μειονέκτημα του έργου, το οποίο του στερεί τον αριστουργηματικό χαρακτηρισμό. Όσο ιδανικά κι αν αφηγείται την πολιτική ιστορία, χάνει σε πολιτική διαχρονικότητα. Οι συνθήκες από το 1971 δεν είναι ίδιες με του 2017, το παιχνίδι των ΜΜΕ έχει αλλάξει τελείως ρότα από την παραδοσιακή, και θα έπρεπε να υπήρχε έστω ένας χαρακτήρας που να έδενε το τότε με το σήμερα. Πλέον, όσα διδάσκει το έργο του Spielberg είναι τουλάχιστον ξεπερασμένα. Δεν απειλείται πλέον ο πολίτης μονάχα από την εκτελεστική εξουσία, αλλά εξίσου κι από την τέταρτη. Τα ΜΜΕ είναι το ίδιο σκιερά με το κράτος, και οι δεσμοί τους με ισχυρούς ανθρώπους δεν δένονται μέσω απλών φιλιών, αλλά κοινών συμφερόντων. Ως αποτέλεσμα αυτών, το μήνυμα του έργου περισσότερο μπορεί να αποπροσανατολίσει, παρά να διδάξει τον σημερινό θεατή, που ίσως δεν έχει αντιληφθεί ότι στο κεφάλι του ψαριού που βρωμάει συνωστίζονται πλέον όλες μαζί οι εξουσίες. Αν υπήρχε ως προς αυτό δόλος από τον Spielberg; Φυσικά και όχι. Ο τρόπος που πάντα δημιουργεί ο εν λόγω σκηνοθέτης είναι πρωτίστως με τον γνώμονα να παράγει άριστο σινεμά, ενώ αυτά που θέλει να περάσει, πάντα είχαν μια απόχρωση νοσταλγίας, συναισθηματισμού, όμοια με τις φράσεις που κλείνουν και το συγκεκριμένο έργο.

Ως απόφθεγμα, μη χάσετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε αυτό το ιδανικό δείγμα ιστορικού κινηματογράφου. Μονάχα, όμως, μη σας επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό, που θα αρχίσετε να νομίζετε ότι ο κίτρινος τύπος είναι απλά μια εφημερίδα της ΑΕΚ…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

16 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *