Ο Ίθαν, ο Άιζακ κι ο Κρις είναι κολλητάρια από μικρά παιδιά, και επί μία δεκαετία, η παραμονή των Χριστουγέννων είναι για αυτούς μια νύχτα κραιπάλης κι ακολασίας. Πλέον όμως έχουν γίνει άντρες και η παράδοση τους έρχεται να λήξει. Για να κάνουν αυτή τη λήξη όσο γίνεται πιο αξέχαστη, ξεκινούν να βρουν την μπάλα «Νάτκρακα», το άγιο δισκοπότηρο όλων των χριστουγεννιάτικων πάρτι.
Σκηνοθεσία:
Jonathan Levine
Κύριοι Ρόλοι:
Joseph Gordon-Levitt … Ethan Miller
Seth Rogen … Isaac Greenberg
Anthony Mackie … Chris Roberts
Lizzy Caplan … Diana
Mindy Kaling … Sarah
Jillian Bell … Betsy Greenberg
Michael Shannon … Κος Green
Lorraine Toussaint … Κα Roberts
Ilana Glazer … Rebecca Grinch
Tracy Morgan … ο αφηγητής/Santa Claus
James Franco … James Franco
Miley Cyrus … Miley Cyrus
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jonathan Levine, Kyle Hunter, Ariel Shaffir, Evan Goldberg
Στόρι: Jonathan Levine
Παραγωγή: Evan Goldberg, Seth Rogen, James Weaver
Μουσική: Marco Beltrami, Miles Hankins
Φωτογραφία: Brandon Trost
Μοντάζ: Zene Baker
Σκηνικά: Annie Spitz
Κοστούμια: Melissa Toth
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Night Before
- Ελληνικός Τίτλος: Οι Παρτάκηδες
Παραλειπόμενα
- Επανένωση των δύο κεντρικών πρωταγωνιστών και του σκηνοθέτη του 50/50 (2011).
- Ο Jonathan Levine αποκάλυψε ότι το σενάριο που γράφτηκε εξυπηρέτησε περισσότερο ως οδηγός, αφού ως επί το πλείστον οι κωμικές στιγμές ήταν αυτοσχεδιασμοί.
- Μέρος του φιλμ γυρίστηκε τον Αύγουστο, με τους ηθοποιούς να έχουν πρόβλημα επειδή έπρεπε να φορούν βαριά ρούχα.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 13/12/2016
Αν κάτι δεν λείπει από την ταινία, αυτό είναι η χημεία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, ακόμα κι αν δεν υπάρχει ουσιαστικός οπτικός συνδετικός κρίκος ανάμεσα τους. Και μοιάζει ο Σεθ Ρόγκεν να είναι αυτός που δένει την παρέα, ενώ είναι κι αυτός που ξεχωρίζει κωμικά. Κατά τα γενικά, όλα τα έχουμε ξαναδεί, απλά αυτή τη φορά έχουμε φόντο τα Χριστούγεννα. Η πλοκή είναι προσχηματική, βγαλμένη από τα καθιερωμένα πλέον «buddy-movies» με όλα τα κλισέ που τα ακολουθούν, ιδανική για μια ξεκούραστη θέαση, και μάλλον συντηρητική ακόμα κι αν είναι γεμάτη βωμολοχία στην κληρονομία που άφησε ο Τζουντ Απάτοου. Αυτό που έχει απώτερη σημασία, είναι να δείτε το φιλμ χαλαρά, δίχως την παραμικρή απαίτηση ποιότητας (φιλικά, δηλαδή), και να γελάσετε στα σημεία που η ταινία ευτυχεί να είναι πετυχημένη, κλείνοντας λιγάκι τα μάτια στα αρκετά κρύα στιγμιότυπα που επίσης παρέχει.
Βαθμολογία: