Οι Επόμενες Τρεις Μέρες

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 3/12/2010

Εκείνος (Ράσελ Κρόου) είναι φιλήσυχος φιλόλογος, καθηγητής σε κολέγιο, εκείνη (Ελίζαμπεθ Μπάνκς) στέλεχος σε εταιρία, στα μαχαίρια με την αφεντικίνα της. Η αφεντικίνα σκοτώνεται στο πάρκινγκ, δίπλα φεύγει με το αμάξι της η ηρωίδα μας και λίγο αργότερα μπουκάρει στο σπίτι η αστυνομία και την συλλαμβάνει με την κατηγορία του φόνου – δυστυχώς στο πανωφόρι της υπάρχει αίμα που ανήκει στο θύμα. Κι ενώ καταδικάζεται σε ισόβια, ο σύζυγος αποφασίζει να οργανώσει την δραπέτευσή της.

Ο Paul Haggis, σκηνοθέτης των «Crash» και «In the Valley of Elah» και σεναριογράφος του «Million Dollar Baby» αλλά και συμμέτοχος στο σενάριο του «Casino Royale», ξέρει και από δράματα και από δράση. Ωστόσο, στην παρούσα περίπτωση έριξε το βάρος στην πλοκή, σκιαγραφώντας τους δυο χαρακτήρες κάπως ξώφαλτσα, κι αν δεν αναλάμβαναν δυο έμπειροι ηθοποιοί να τους δώσουν ζωή, το αποτέλεσμα θα ήταν πενιχρό. Το μοτίβο του ήσυχου, πολιτισμένου ανθρώπου και μάλιστα ανθρώπου των γραμμάτων που εξοργισμένος από την ανεπάρκεια της δικαιοσύνης μετατρέπεται σε μάστορα στρατηγικής ως να ήταν ο Jack Bauer («24») και ο Michael Scofield («Prison Break») ταυτόχρονα (μήπως και ο Gladiator;) για να περάσει ως πιστευτό χρειάζεται μια σεναριακή επεξεργασία εκτενέστερη από αυτή του είδαμε, αν και πάντα υπάρχει η προσπάθεια στις ερμηνείες και στις λεπτομέρειες της δράσης να κρατηθεί ένα ρεαλισμός – από τη μια ρωτάει στο κατάστημα όπλων πώς μπαίνουν οι σφαίρες και από την άλλη φτάνει να καθαρίσει παράνομους. Ωστόσο, αν και οι εξελίξεις στο ρεζουμέ είναι οι αναμενόμενες, υπάρχουν διαρκώς μικρές ανατροπές και άρνηση της ευκολίας, προσφέρονται ψυχολογικές ταλαντεύσεις και ηθικά διλήμματα ώστε να παρακολουθούμε με ενδιαφέρον μια περιπέτεια, ένα κόλπο αλλά και τίποτε παραπάνω.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 4/12/2010

Όσο μονοδιάστατη κι απλοϊκή φαίνεται με την πρώτη ματιά η περίπτωση του συγκεκριμένου φιλμ, δεν είναι διόλου. Ο Paul Haggis συνεχίζει το καλό του σερί, κι εδώ κατασκευάζει με δημιουργική άνεση την ταινία για την οποία πρέπει να ανάλωσε περισσότερη σκέψη στο προσχέδιο. Θα μου πείτε, αφού πρόκειται για ριμέικ, η «βρώμικη» δουλειά δεν είχε ήδη γίνει; Σίγουρα αφαιρούνται κάποιοι πόντοι, αλλά… εκείνη η ταινία ήταν κακή! Αμερικανικό ριμέικ καλύτερο από το ορίτζιναλ γαλλικό; Όλα συμβαίνουν, γιατί όχι κι αυτό;

Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε φυλακισμένους που προσπαθούν να δραπετεύουν. Δεν θυμάμαι, όμως, σύζυγο φυλακισμένης να προσπαθεί να κάνει την απόδραση από έξω κι ερήμην της συντρόφου του. Κι αυτός ο άντρας δεν έχει καμία σχέση με το έγκλημα. Ο Haggis τον παίρνει καταπόδας, τον ρίχνει σε μια κατάβαση σε προσωπική κόλαση και τον μετατρέπει σε ικανό για το νομικό και τολμηρό παράπτωμα. Αυτή τη μακριά πορεία (βοηθάει η μεγάλη διάρκεια) την υποστηρίζει άψογα ένας Russell Crowe από αυτούς που βραβεύεις με Όσκαρ. Αλλάζει 180 μοίρες κι όμως είναι πάντα ο ίδιος, ο ήρωας με τον οποίο έχεις εξομοιωθεί από την αρχή. Αυτό που ήθελε περισσότερο το σενάριο ήταν διαλόγους. Λίγοι διάλογοι έχουν ψυχολογική ουσία, αλλά και σε αυτό ο Haggis απαντάει με το να εκμαιεύει τη δική σου αγωνία, τις δικές σου σκέψεις. Μια ταινία με υψηλή δυναμική, που με το μακρόσυρτο φινάλε της δείχνει πως γνωρίζει και η ίδια αυτή της τη δυναμική.

Βαθμολογία: