Ο Λόγος του Βασιλιά

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The King’s Speech

Ελληνικός Τίτλος: Ο Λόγος του Βασιλιά

Κύριες Διακρίσεις

• Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Colin Firth) και αυθεντικού σεναρίου. Υποψήφιο για δεύτερο αντρικό ρόλο (Geoffrey Rush), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Helena Bonham Carter), μουσική, φωτογραφία, μοντάζ, σκηνικά, κοστούμια και ήχο.
• Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Colin Firth) σε δράμα. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα), σκηνοθεσία, δεύτερο αντρικό ρόλο (Geoffrey Rush), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Helena Bonham Carter), σενάριο και μουσική.
• Βραβείο Bafta καλύτερης ταινίας, καλύτερης βρετανικής ταινίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Colin Firth), δεύτερου αντρικού ρόλου (Geoffrey Rush), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Helena Bonham Carter), σεναρίου και μουσικής. Υποψήφιο για σκηνοθεσίας, φωτογραφία, μοντάζ, σκηνικά, κοστούμια, ήχο και μακιγιάζ/κομμώσεις.
• Βραβείο αντρικής ερμηνείας (Colin Firth) και μοντάζ στα Ευρωπαϊκά Βραβεία. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία και μουσική.
• Καλύτερη ταινία από την Ένωση Παραγωγών Αμερικής.
• Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Τορόντο.

Παραλειπόμενα

• Ο σεναριογράφος της ταινίας, David Seidler, διάβασε για τη ζωή του βασιλιά Γεωργίου, όταν ήταν ακόμα νέος. Ξεκίνησε να γράφει για τη σχέση του βασιλιά με τον λογοθεραπευτή του κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1980, αλλά μετά από αίτημα της χήρας, βασίλισσας Ελισάβετ, ανέβαλε τη δουλειά του μέχρι και το 2002. Τότε, το ξεκίνησε εκ νέου αρχικά για θεατρικό, επικεντρωμένος μονάχα στη σχέση ανάμεσα στους δύο άντρες. Μόλις 9 μήνες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, βρέθηκαν και οι σημειώσεις του Λάιονελ Λονγκ, και συμπεριλήφθηκαν στο σενάριο τα απαραίτητα κομμάτια.
• Μεγάλη εμπορική επιτυχία, κάτι το σπάνιο για ταινία που κερδίζει το κυριότερο Όσκαρ. Το φιλμ κόστισε μόλις 15 εκατομμύρια δολάρια και έβγαλε 414,2.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Για να βγει το σάουντρακ με τρόπο να ταιριάζει στην τότε εποχή, η εγγραφή έγινε με παλιά μικρόφωνα από τα αρχεία της εταιρίας EMI, τα οποία είχαν κατασκευαστεί ειδικά για τη βασιλική οικογένεια.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 13/12/2010

Ο βασιλιάς μιλάει κι εμείς μένουμε άλαλοι! Ξεκινώ αναγνωρίζοντας το ως τον ηθικό νικητή των φετινών Όσκαρ, ό,τι κι αν γίνει. Ο Tom Hooper πετάγεται σχεδόν από το πουθενά και μπαίνει στο καλαντάρι των πιο ολοκληρωμένων σύγχρονων δημιουργών, κυρίως επειδή το έργο του είναι αριστοτεχνικά προσχεδιασμένο στη λεπτομέρεια. Ένα έργο που θα φοβόσουν πως μπορεί να είναι φιλοβασιλικό, έχει τη χάρη να είναι μοναδικό, να μη μοιάζει άμεσα με κανένα άλλο. Αριστούργημα δεν έχουμε, παρά ταύτα, γιατί το θέμα έχει μια δυναμική μέχρι ενός ύψους, ενός πήχη που πηδάει με άνεση, αλλά δεν τον τοποθετεί ποτέ παραπάνω γιατί οι σκοποί του δημιουργού είναι πρωτίστως κινηματογραφικοί και μετά υπερβατικοί.

Με άρτιο κι ευθύ ρυθμό, παρότι εναλλάσσεται το δράμα με ένα ελαφρύ χιούμορ, ο Hooper αναπτύσσει μια μικρή ιστορία μέσα στη γνωστή πραγματική, και πείθει ακόμα κι αν λέει, από ιστορικής άποψης, ψέματα! Ο βασιλιάς δεν εξισώνεται απλά με τον λαό, είναι ίσως πιο κάτω κι από αυτόν, επιβαρυμένος με το ψυχολογικό του πρόβλημα. Βγάζει λόγο που μένει στην ιστορία και το μόνο που έχει απώτερη σημασία για αυτόν και τον περίγυρο του είναι αν θα τον πει καλά. Αυτή τη μάταιη ιδιότητα της βασιλείας, ο Hooper τη σατιρίζει υπόγεια, αφήνοντας μια ανθρώπινη και καλόκαρδη υπόσταση να ρέει ολόγυρα. Και πού θα έβρισκε καλύτερη υποστήριξη, από έναν Colin Firth που βγάζει την πιο πολυδιάστατη ερμηνεία της χρονιάς, έναν Geoffrey Rush όπως ακριβώς τον θέλουμε και μια Helena Bonham Carter υπόγεια σαρκαστική και συνάμα τραγική. Κι αν εμάς δεν μας λέει πολλά ο υποβιβασμός του ρόλου ενός βασιλιά, κάπου αλλού λέει πολλά περισσότερα…

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 14/12/2010

Οι Βρετανοί στο σύνολό τους αποτελούν μια πολύ ιδιότυπη κοινωνία. Φανατικοί με τους θεσμούς, τους τύπους και τα σύμβολα (όσο και οι Ιάπωνες) και ταυτόχρονα πρακτικοί και εμπειριστές, όπως ο συμπατριώτης τους φιλόσοφος Τζον Λοκ. Με την τέχνη του κύρους και της συμπεριφοράς (και όχι με τον στρατό, αυτοί, μια σταλιά νησί) υπέταξαν την μισή ανθρωπότητα επί σχεδόν τρεις αιώνες. Γνωρίζουν ότι τα σύμβολα είναι ισχυρές κινητήριες δυνάμεις. Ένας βασιλιάς και μάλιστα παραμονές ενός μεγάλου πολέμου είναι υπέρτατο σύμβολο, γίνεται η φωνή της συνείδησης ενός ολόκληρου λαού και μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας. Αλλά τι γίνεται αν αυτή η φωνή είναι τραυλή ; Τότε επιστρατεύεται η πρακτική πλευρά, και ένα «δημοκρατικό ένστικτο» εξομοιώνει τον «ασήμαντο» Αυστραλό (υπήκοο της αυτοκρατορίας) θεραπευτή λόγου με τον ίδιο τον βασιλιά. Ο πρίγκιπας Αλβέρτος και στη συνέχεια βασιλιάς Γεώργιος ο 6ος (πατέρας της τωρινής Ελισάβετ) γίνεται ο φίλος -ασθενής «Μπέρτι».

Πάνω σε αυτή την κωμικοτραγική (αλλά ποτέ γελοία) κατάσταση, ένα καλό σενάριο, μια ακριβής σκηνοθεσία από τον έμπειρο σε costume dramas και βιογραφίες λονδρέζο Tom Hooper και ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Colin Firth (ο άνθρωπος με τα προσωπικά τραύματα που καλείται να σταθεί στην κορυφή της κοινωνίας) με το άψογο σεγκόντο του Geoffrey Rush αλλά και της Helena Bonham Carter (απαλλαγμένοι και οι δυο από το δέος) μας δίνουν ένα φιλμ που παρά την «πτωχή» του πλοκή, σε κρατά εναργή και εμπνέει σκέψεις για την φαινομενολογία των πραγμάτων. Χωρίς αμερικάνικους μελοδραματισμούς, χωρίς υπερβολές, στα μέτρα του δραματικού ρεαλισμού, με μια λεπτή ειρωνεία πάνω στην Ιστορία που μου θύμισε κάπως την καβαφική ανάλογη.

Ο βασιλιάς είναι «παράσταση» αλλά αυτή η παράσταση έχει κοινωνικό αντίκτυπο. Οπότε η προσπάθεια του Γεωργίου να εκφέρει ένα βαρυσήμαντο διάγγελμα και η επιβράβευσή του όταν τα καταφέρει (συνοδεία του Allegtetto από την 7η του Μπετόβεν ), ενώ ως γεγονός από μόνο του θα αφορούσε την ψυχοθεραπευτική και το domestic drama, γίνεται μια πολιτική περιπέτεια.

Να σημειώσουμε ότι σε δεύτερο επίπεδο, το φιλμ καταγράφει και το δραματικό πέρασμα των νέων μέσων επικοινωνίας μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι. Το ραδιόφωνο προσγειώνει την βασιλική εικόνα και την φέρνει μέσα στα σπίτια, αλλάζοντας τα δεδομένα στο κοινωνικό φαντασιακό, όπως εμείς βιώσαμε και βιώνουμε πολύ καλά με την τηλεόραση και τώρα με το διαδίκτυο. Η φθορά της βασιλείας όπως και άλλων φαντασιακών θεσμίσεων, συντελείται αντιστρόφως ανάλογα με την άνοδο των ΜΜΕ.

Βαθμολογία: