
Για Πάντα Παιδί
- The Kid
- Disney's The Kid
- 2000
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δραμεντί, Οικογενειακή, Φαντασίας
- 20 Οκτωβρίου 2000
Ο Ρας Ντάριτζ είναι ένας μεσήλικας εργασιομανής που έχει «ισοπεδώσει» όλες τις αξίες στην καθημερινή του ζωή. Ένα βράδυ, τυχαία βλέπει ένα παιδί που κάτι του θυμίζει και είναι συνονόματο του. Εκείνος όμως το καταδιώκει νομίζοντας ότι είναι κλέφτης, χωρίς να γνωρίζει το περίεργο παιχνίδι που του παίζει η μοίρα του.
Σκηνοθεσία:
Jon Turteltaub
Κύριοι Ρόλοι:
Bruce Willis … Russell Morley ‘Russ’ Duritz
Spencer Breslin … Rusty Duritz (νεαρός)
Emily Mortimer … Amy
Lily Tomlin … Janet
Chi McBride … Kenny
Jean Smart … Deirdre Lafever
Dana Ivey … Δρ Suzanne Alexander
Matthew Perry … Κος Vivian
Daniel von Bargen … Sam Duritz
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Audrey Wells
Παραγωγή: Hunt Lowry, Christina Steinberg, Jon Turteltaub
Μουσική: Marc Shaiman
Φωτογραφία: Peter Menzies Jr.
Μοντάζ: Peter Honess, David Rennie
Σκηνικά: Garreth Stover
Κοστούμια: Gloria Gresham
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Kid
- Ελληνικός Τίτλος: Για Πάντα Παιδί
- Εναλλακτικός Τίτλος: Disney’s The Kid
Παραλειπόμενα
- Πρώτη οικογενειακή ταινία για τον Bruce Willis και πρώτη του με τη Walt Disney Pictures. Όπως είχε ο ίδιος δηλώσει, την έκανε επειδή ήταν ένα φιλμ που μπορούσαν να παρακολουθήσουν οι μικρές του κόρες.
- Ο Tim Allen ήταν απασχολημένος με το Galaxy Quest, και αρνήθηκε τον ρόλο του Ρας.
- Πρώτη ταινία για τον Spencer Breslin, μεγάλο αδελφό της Abigail Breslin.
- Ο Daniel von Bargen, που παίζει τον πατέρα του Bruce Willis, τον περνάει στην πραγματικότητα μόλις 5 χρόνια.
- Στη σκηνή του γάμου, ο γκεστ-σταρ Cuba Gooding, Jr. γίνεται ορατός για 5 μόνο δευτερόλεπτα.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Jerry Goldsmith έγραψε μουσική για την ταινία, η οποία χρησιμοποιήθηκε ως και τις δοκιμαστικές προβολές. Αμέσως μετά, η μουσική αντικαταστάθηκε με άλλου συνθέτη.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 23/12/2009
Η ταινία παραπέμπει άμεσα στις αμερικανικές αντίστοιχες των 1940, και ως ιδέα αντέχει τη σύγκριση. Η Όντρεϊ Γουέλς έχει γράψει ένα δροσερό σενάριο που μπορεί να το απολαύσει ένας μικρός, αλλά κι ένας μεγάλος θεατής. Όμως, ο Τζον Τάρτλτομπ χάνει την ευκαιρία να το αναδείξει, και το φιλμάρει μοντέρνα και στατικά, αποστερώντας του τον νοσταλγικό, φιλμικά, χαρακτήρα, θέλοντας να κάνει ένα νέο «Big» δίχως όμως έναν φορτσάτο Τομ Χανκς. Μέτριο θα έλεγα εδώ τον Μπρους Γουίλις (με ψήγματα ποιότητας στην ερμηνεία του, που εδώ όμως δεν ταιριάζουν), αλλά ιδανικό τον μικρό Σπένσερ Μπρέσλιν, που ζει ακόμα υπό την σκιά της αδελφής του, Άμπιγκεϊλ. Μια ταινία που θα μπορούσε να στηριχτεί μόνο στο σενάριο της, αλλά έγινε βορά της ντισνεϊκής δραμεντί λογικής.
Βαθμολογία: