Ο Ρας Ντάριτζ είναι ένας μεσήλικας εργασιομανής που έχει «ισοπεδώσει» όλες τις αξίες στην καθημερινή του ζωή. Ένα βράδυ, τυχαία βλέπει ένα παιδί που κάτι του θυμίζει και είναι συνονόματο του. Εκείνος όμως το καταδιώκει νομίζοντας ότι είναι κλέφτης, χωρίς να γνωρίζει το περίεργο παιχνίδι που του παίζει η μοίρα του.

Σκηνοθεσία:

Jon Turteltaub

Κύριοι Ρόλοι:

Bruce Willis … Russell Morley ‘Russ’ Duritz

Spencer Breslin … Rusty Duritz (νεαρός)

Emily Mortimer … Amy

Lily Tomlin … Janet

Chi McBride … Kenny

Jean Smart … Deirdre Lafever

Dana Ivey … Δρ Suzanne Alexander

Matthew Perry … Κος Vivian

Daniel von Bargen … Sam Duritz

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Audrey Wells

Παραγωγή: Hunt Lowry, Christina Steinberg, Jon Turteltaub

Μουσική: Marc Shaiman

Φωτογραφία: Peter Menzies Jr.

Μοντάζ: Peter Honess, David Rennie

Σκηνικά: Garreth Stover

Κοστούμια: Gloria Gresham

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Kid
  • Ελληνικός Τίτλος: Για Πάντα Παιδί
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Disney’s The Kid

Παραλειπόμενα

  • Πρώτη οικογενειακή ταινία για τον Bruce Willis και πρώτη του με τη Walt Disney Pictures. Όπως είχε ο ίδιος δηλώσει, την έκανε επειδή ήταν ένα φιλμ που μπορούσαν να παρακολουθήσουν οι μικρές του κόρες.
  • Ο Tim Allen ήταν απασχολημένος με το Galaxy Quest, και αρνήθηκε τον ρόλο του Ρας.
  • Πρώτη ταινία για τον Spencer Breslin, μεγάλο αδελφό της Abigail Breslin.
  • Ο Daniel von Bargen, που παίζει τον πατέρα του Bruce Willis, τον περνάει στην πραγματικότητα μόλις 5 χρόνια.
  • Στη σκηνή του γάμου, ο γκεστ-σταρ Cuba Gooding, Jr. γίνεται ορατός για 5 μόνο δευτερόλεπτα.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ο Jerry Goldsmith έγραψε μουσική για την ταινία, η οποία χρησιμοποιήθηκε ως και τις δοκιμαστικές προβολές. Αμέσως μετά, η μουσική αντικαταστάθηκε με άλλου συνθέτη.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 23/12/2009

Η ταινία παραπέμπει άμεσα στις αμερικανικές αντίστοιχες των 1940, και ως ιδέα αντέχει τη σύγκριση. Η Όντρεϊ Γουέλς έχει γράψει ένα δροσερό σενάριο που μπορεί να το απολαύσει ένας μικρός, αλλά κι ένας μεγάλος θεατής. Όμως, ο Τζον Τάρτλτομπ χάνει την ευκαιρία να το αναδείξει, και το φιλμάρει μοντέρνα και στατικά, αποστερώντας του τον νοσταλγικό, φιλμικά, χαρακτήρα, θέλοντας να κάνει ένα νέο «Big» δίχως όμως έναν φορτσάτο Τομ Χανκς. Μέτριο θα έλεγα εδώ τον Μπρους Γουίλις (με ψήγματα ποιότητας στην ερμηνεία του, που εδώ όμως δεν ταιριάζουν), αλλά ιδανικό τον μικρό Σπένσερ Μπρέσλιν, που ζει ακόμα υπό την σκιά της αδελφής του, Άμπιγκεϊλ. Μια ταινία που θα μπορούσε να στηριχτεί μόνο στο σενάριο της, αλλά έγινε βορά της ντισνεϊκής δραμεντί λογικής.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *