Καυτός Ήλιος

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Zvizdan

Ελληνικός Τίτλος: Καυτός Ήλιος

Διεθνής Τίτλος: The High Sun

Κύριες Διακρίσεις

• Βραβείο επιτροπής για το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του φεστιβάλ Κανών.
• Επίσημη πρόταση της Κροατίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Παραλειπόμενα

• Η πρώτη κροατική ταινία που περιλήφθηκε στο πρόγραμμα του φεστιβάλ των Κανών, από την ανεξαρτησία της χώρας το 1991.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia

Κριτικός: Σπύρος Δούκας

Έκδοση Κειμένου: 25/2/2016

To 1991, δύο ερωτευμένοι νέοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με την εμφύλια σύγκρουση Κροατίας και Σερβίας. Το 2001, ο πόλεμος έχει τελειώσει, αλλά οι κοινωνικές συνθήκες δεν επιτρέπουν σε έναν Κροάτη και μια Σέρβα να είναι μαζί. Το 2011, ένας Κροάτης επισκέπτεται μια Σέρβα, που κάποτε την εγκατέλειψε. Τρεις ερωτικές ιστορίες, σε τρεις διαφορετικές χρονικές φάσεις, με θεματικό φόντο τον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας.

Οι σπονδυλωτές ταινίες ενέχουν πάντα μεγάλο ενδιαφέρον. Κι αυτό γιατί πρέπει να υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής που να συνδέει τα επιμέρους κομμάτια μεταξύ τους, ώστε να δένονται με τρόπο που να συναποτελούν ένα σύνολο, όντας άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, σαν παζλ. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Συχνά εμφανίζεται ως μεγάλη πρόκληση, απαιτεί μεγάλη δεξιοτεχνία στην αφήγηση και χρειάζεται εφευρετικότητα . Εδώ ο κροάτης σκηνοθέτης Ντάλιμπορ Μάτανιτς χρησιμοποιεί το ίδιο ζευγάρι ηθοποιών και στις τρεις ιστορίες του, γεγονός που σίγουρα συμβάλλει στην ευστοχία του εγχειρήματός του, από τη στιγμή που επιτυγχάνει να ενώσει το χρόνο, να μιλήσει για τα κατάλοιπα ενός πολέμου που έχει ολοκληρωθεί σχεδόν δύο δεκαετίες πριν και συνεπώς να ανάγει τις τρεις ιστορίες σε μία. Ο έρωτας διακόπτεται στην πρώτη, αδυνατεί να ολοκληρωθεί στη δεύτερη, ενώ η συγχώρεση και η λύτρωση επέρχεται στο τέλος της τρίτης ιστορίας.

Αφηγηματικά και σκηνοθετικά, το έργο λειτουργεί με αποτελεσματικότητα. Ο Μάτανιτς διατηρεί έναν αργό και σταθερό ρυθμό, αραιό σε διαλόγους, ο οποίος κουράζει μεν, όμως αναλύει διεξοδικά τους χαρακτήρες του και το περιβάλλον τους. Οι σιωπές και τα βλέμματά είναι φορείς σκέψεων και συναισθημάτων, που το κοινωνικό περιβάλλον αποτρέπει την έκφρασή τους.

Εντέλει, ο Μάτανιτς μιλάει για την αγάπη, που τελικά θα κερδίσει έναντι του μίσους του πολέμου, όσο κι αν αυτός την πλήττει και την αποτρέπει. Σαν συμπέρασμα και μήνυμα, ίσως δεν είναι τόσο «μεγάλο» ή πρωτότυπο. Υπάρχουν πολλά και σίγουρα αξιόλογα κινηματογραφικά δείγματα από τα Βαλκάνια με αντίστοιχη θεματική, από τη στιγμή που ο εμφύλιος είναι προφανώς το πιο πρόσφατο και μεγαλύτερο πλήγμα τους. Το συγκεκριμένο μπορεί να μην ξεχωρίζει πολύ από τα άλλα, έχει όμως μια ενδιαφέρουσα δομή και πετυχαίνει το στόχο του.

Βαθμολογία: