Όνειρα στην Καλιφόρνια (2020)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Μάγκι είναι μια νεαρή κοπέλα, φιλόδοξη κι επαγγελματίας. Είναι ταλαντούχα μουσικός παραγωγός, αλλά πρέπει να της δοθεί η ευκαιρία για να το αποδείξει. Μέχρι τότε… εργάζεται ως προσωπική βοηθός της σούπερ σταρ Γκρέις Ντέιβις που της κάνει τη ζωή δύσκολη, με τις υψηλές απαιτήσεις και τον υπέρμετρο εγωισμό της να έχουν φτάσει στα ύψη.

Σκηνοθεσία:

Nisha Ganatra

Κύριοι Ρόλοι:

Dakota Johnson … Maggie Sherwoode

Tracee Ellis Ross … Grace Davis

Kelvin Harrison Jr. … David Cliff

Zoe Chao … Katie Davis

Ice Cube … Jack Robertson

June Diane Raphael … Gail

Deniz Akdeniz … Spencer Cliff

Bill Pullman … Max

Eddie Izzard … Dan Deakins

Diplo … Richie Williams

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Flora Greeson

Παραγωγή: Tim Bevan, Eric Fellner

Μουσική: Amie Doherty

Φωτογραφία: Jason McCormick

Μοντάζ: Wendy Greene Bricmont

Σκηνικά: Theresa Guleserian

Κοστούμια: Jenny Eagan

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The High Note
Ελληνικός Τίτλος: Όνειρα στην Καλιφόρνια

Παραλειπόμενα

Αρχικά ήταν να το αναλάβει σκηνοθετικά η Wanuri Kahiu.
Πρεμιέρα στις ΗΠΑ εν είδει video-on-demand (και σε λίγες επιλεγμένες αίθουσες και drive-in), μια και η έξοδο στις αίθουσες στις 15 Μαΐου ακυρώθηκε λόγω της υγειονομικής κρίσης. Έβγαλε όμως 293 εκατομμύρια δολάρια, ακόμα κι αν δεν πήρε ποτέ κανονική διανομή.
Το σενάριο είχε τον τίτλο Covers.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Η Tracee Ellis Ross, κόρη της Diana Ross, ερμηνεύει το πρώτο σινγκλ της ταινίας, το Love Myself. Πρόκειται για το πρώτο σινγκλ της καριέρας της. Η Ross ακούγεται και στο Stop For A Minute, το Bad Girl, το New To Me και το Like I Do.
Ο Kelvin Harrison Jr. είναι ο ερμηνευτής του Track 8 και του Chemistry.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 21/6/2020

Δεν έχουμε ακόμα ένα «αστέρι που γεννιέται», αλλά ούτε κι έναν νέο «διάβολο που φοράει πράντα». Κοντά όμως και στις δύο αυτές περιπτώσεις, η Nisha Ganatra βγάζει κάτι το δικό της, πολύ κοντά στο ύφος της προηγούμενης της ταινίας, το Late Night, το οποίο κι εντέλει είναι η επιρροή και του συγκεκριμένου, και που είχε εξίσου σεναριακά δάνεια από τον «διάβολο». Δεν θέλω να σας μπερδέψω περισσότερο με τις επιρροές, η ταινία είναι ενδιαφέρουσα κι αυτό δεν αλλάζει…

Όπως και στο Late Night, έχουμε πρόβλημα ταυτότητας. Όλα είναι στρωτά, όλα κινούνται σε μια λογική που δεν μπορείς να την αμφισβητήσεις, αλλά λείπει το ξέσπασμα αισθημάτων ή γεγονότων που θα άφηνε στον θεατή κάτι το αξέχαστο από τη θέαση. Ειρωνικά, όταν έρχεται το απώτερο φινάλε και η Ganatra τα δίνει όλα για να κάνει αλησμόνητη την ταινία της, έχουμε και το πλέον αδύναμο σημείο του έργου, κι ίσως αυτό που πολλούς θα τους «πετάξει εκτός». Είναι σαν να παρεμβάλλεται κυριολεκτικά από το πουθενά μια λογική χρυσής εποχής ελληνικού κινηματογράφου, όπου το μία στο εκατομμύριο παρουσιάζεται ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό. Αυτό δεν λέγεται ανατροπή, αλλά «χάσαμε την μπάλα»!

Ευτυχώς, ένα θεμιτό σενάριο που δεν κρύβει νοήματα πέρα από μια αληθινά (και παραδόξως;) προσγειωμένη εκδοχή του αμερικανικού ονείρου, ένα αρκετά δυνατό κάστινγκ που υπό συνθήκες (βλέπε: υγειονομική κρίση…) μπορεί να στείλει κάποιον ή κάποιους στα Όσκαρ, και τα εύηχα σόουλ ακούσματα σε συνδυασμό με μια ορθή άποψη περί μουσικής έχουν εργαστεί στο να αισθανόμαστε χαλαρά κι ευχάριστα μέχρι τη βόμβα του φινάλε. Καλύτερα κιόλας που αποφεύχθηκε το δραμεντί στοιχείο (κρύβεται ολόγυρα, αλλά δεν επικρατεί ποτέ), γιατί λογικά θα χαλούσε μια σοβαρότητα που προσδίδει χαρακτήρα στο όλο θέαμα.

Ισορροπημένο, ελαφρύ αλλά με σοβαρή επιφάνεια, άνευρο αλλά ειλικρινές, γενικά ένα φιλμ που αφήνει θετική χροιά ακόμα κι αν στο παρά ένα τα κάνει μπάχαλο. Dakota Johnson, Tracee Ellis Ross, Kelvin Harrison Jr., Ice Cube (αλλά κι ένα απίθανο όσο κι αστραπιαίο πέρασμα του Eddie Izzard) ικανοί από μόνοι τους να σου ανεβάσουν το ηθικό, που αναζητεί ολούθε λόγους για να αγαπήσει αυτό που βλέπει, έστω κι αν αυτοί εμμένουν εντέλει σε ένα χλιαρό επίπεδο, όπως αυτό του φιλμ συνολικά. Μια εμπορικής κουλτούρας ταινία δημιουργού; Θα μπορούσε κανείς να το πει κι έτσι.

Βαθμολογία: