Μπαμπάς για Γκολ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 29/2/2008

Όταν πηγαίνεις για να παρακολουθήσεις μια ταινία με πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο που ονομάζεται The Rock, το μόνο που ελπίζεις είναι να μη βληθεί η κινηματογραφική σου αξιοπρέπεια. Και για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους, αυτή είναι η τέταρτη μου επαφή με τον βασιλιά του κατς (The Scorpion King, Doom, Καλωσήρθατε στη Ζούγκλα) και το σκορ στο ματς Αξιοπρέπεια-«Μη μου το κάνεις αυτό» είναι πλέον στο 2-2.

Πώς θέτω την κινηματογραφική αξιοπρέπεια; Είναι απλά η ευαίσθητη διαφορά του να προσβάλει μια ταινία τη νοημοσύνη μας ή όχι. Και για να μην αγωνιάτε για τους «σκόρερ», τα Scorpion King και Doom κατάφερναν να ξεπερνούν την γραμμή προβάλλοντας την ελάσσονα δημιουργική ευφυΐα, στα όρια μάλλον της ανοησίας! Όταν έχεις έναν «ηθοποιό», σαν τον The Rock (τώρα καμουφλάρεται πίσω από το αληθινό του όνομα, Dwayne Johnson), που με κάθε ευκαιρία επιδεικνύει τα «μούσκουλα» του και γι’ αυτόν η ερμηνεία είναι ό,τι για εμένα το πλυντήριο ρούχων, τότε καταλαβαίνεται ότι αφού στο Μπαμπάς για Γκολ πετύχαμε να μην μας προσβάλλουν, τότε μιλάμε για επιτυχία…

Βέβαια, οι αρνητικές παράμετροι είναι αμέτρητοι και οι περισσότεροι άρχονται με τη δημιουργική έννοια μιας τέτοιας ταινίας, πριν καν χρειαστεί να τη δούμε. Πόσο ακόμα να αντέξουμε τις αμερικανικές συνταγές, που μας κάνουν να γνωρίζουμε αρχή, μέση και τέλος διαβάζοντας μόνο το θέμα; Εδώ, λ. γ., έχουμε μια ταινία με έναν πετυχημένο άντρα που μαθαίνει, μετά λύπης του, ότι είναι πατέρας. Πρώτον ξέρουμε ότι στην αρχή θα αντιδράσει, αλλά στην συνέχεια θα αγαπήσει σε όρια υπερβολής το παιδί του. Δεύτερον ξέρουμε ότι το παιδί είναι ξεχωριστό και ότι ξεπερνάει σε γλυκάδα και το ραβανί. Τρίτον η κωμωδία θα δώσει τη θέση της στην περιπέτεια και τέλος στη συγκίνηση.

Ωπ! Κάπου στο προτελευταίο έχουμε πρωτοτυπία. Παρά τις στοιχηματισμένες προβλέψεις μου δεν εμφανίζονται απαγωγείς, και το κοριτσάκι δεν κινδυνεύει να πεθάνει (αρρωσταίνει βέβαια, αλλά λίγο). Αυτό από μόνο του έχει αξία, αφού όπως θα ξέρετε ένα φαγητό γίνεται καλύτερο από ποτέ, όταν ο σεφ «σπάει» τη συνταγή, έστω και σε ένα ελάχιστο σημείο. Κυριότερα, δε, η νοημοσύνη μας μένει ανέπαφη, αφού η ταινία έχει ξεκάθαρους στόχους και τους διατηρεί ως το τέλος, χωρίς να παραπατάει θέλοντας να κάνει κάποια υπέρβαση. Δεν υπάρχει χειρότερο από ταινία ελαφρύ σεναρικακού προσανατολισμού, που μειώνει την κωμωδία (ή τη δράση σε άλλες περιπτώσεις) για να προβάλει κάποιο, ας πούμε, μήνυμα…

Επί του συνόλου, έχουμε μια ταινία ανάλαφρων ηθών (όχι ανήθικη… ανάλαφρη) με μοναδικό μήνυμα την πατρική αγάπη, καλοδεχούμενο μήνυμα όσο κι απλοϊκό. Σαν κωμωδία έχει ξεκάθαρους στόχους, αφού τουλάχιστον προσπαθεί να είναι αστεία. Το κοριτσάκι είναι, κατά κανόνα βέβαια, γλυκύτατο και μακριά από διαφημιστέους μοντερνισμούς, ώστε να μπορώ κι εγώ να σας συμβουλέψω να πάρετε τα παιδιά σας και να το δείτε. Βέβαια, δεν παύει να είναι κινηματογραφικά άκυρο το όλο θέμα και να αφορά πρώτιστα τους αμερικανούς που θεοποιούν αθλητές (παρόμοια τάση υπάρχει κι εδώ, αλλά δεν θα πει ότι δεν την κατακρίνω) και δη του ράγκμπι, που ελάχιστα έχει να πει στον έλληνα θεατή. Έτσι, αν κάποιο δύσκολο βράδυ τα παιδιά σας διαμαρτύρονται για έξοδο, δώστε μισή ευκαιρία στον γκολτζή μπαμπά, ώστε να του δώσω κι εγώ μισό αστεράκι…

Βαθμολογία: